مونہوں بھاویں گل نہ نکلے، ہونٹ پھڑک کے رہ جاندے نے
انج وی اپنے دل دیاں گلاں کہنے والے کہہ جاندے نے
رت تہائے راہواں اتے اوہو مسافر ساتھی میرے
کنڈے دی اک چوبھ تے جہڑے چھالے وانگوں بہہ جاندے نے
نہ توں پیار دا تکیہ تکیا، نہ توں گھوٹی، نہ توں پیتی
جنہاں دے منہ ساوی لگدی، اوس دے ہو کے رہ جاندے نے
بھُلدے، بھُلدے، بھُل جاندے نے، فریاداں دی عادت پنچھی
سہندے، سہندے، اوڑک لوکیں، ہر سختی نوں سہِ جاندے نے
توں چھوپاں دے دستے جاچیں، میں ٹاہنے دی خیر مناواں
تھکے لوک شریفؔ جنہاں دے، تھلے آ کے بہہ جاندے نے
شریف کنجاہی
