چنی اتے لشکدے گوٹے اپنی تھاں

چُنی اُتے لِشکدے گوٹے، اپنی تھاں 

کاریگر دے وِنھے پوٹے، اپنی تھاں

گلاں نال وی بندے مردے ویکھے نیں

ایہہ بندوقاں، ڈانگاں، سوٹے اپنی تھاں

تجمل کلیم

شرماں دی تلوار نہ دیویں

شرماں دی تلوار نہ دیویں

اکھاں نوں ہتھیار نہ دیویں

تینوں جیون کہہ بیٹھا واں

ویکھیں کِدھرے مار نہ دیویں

کدھرے ٹنگیا ہویا واں

کِدھرے ٹنگیا ہویا واں

جیندا واں نہ مویا واں

اونی واری جمیا واں

جِنی واری رویا واں

فیر کرن برباد آئی اے

فیر کرن برباد آئی اے

اج اوہ تیری یاد آئی اے

عمراں نال نبھانی پے گئی

وِچ جدوں اولاد آئی اے

پچھیا اک دن دل توں میں

پُچھیا اِک دن دل توں میں

دنیا کولوں کیوں کردا کنارا ایں توں

کہڑی چیز دا خوف دَس ہے تینوں

گَل بات نہ کردا اشارہ ایں توں

کہڑی چیز دا سایہ ہے تُدھ اُتے

دِسدا سہمیا بہوں دُکھیارہ ایں توں

کِس دی یاد وچ دس خیال سائیاں

وانگ پاگلاں پھردا آوارہ ایں توں

یونس خیال

ہتھوں لعل گوایا مڑ لبھیا ناہیں

ہتھوں لعل گوایا مُڑ لبھیا ناہیں

اس دی وچ تلاش آوارہ ہاں میں

لگدی کوئی نئیں دنیا دی شے چنگی

اسے واسطے کردا کنارا ہاں میں

یار سو جو دردِ فراق دے گئے 

نظر آندا تاں بے سہارا ہاں میں

یونس خیال

وسدی دنیا اجاڑ میری

وَسدی دنیا اجاڑ میری

آپوں عیش آرام وِچ وَسناں ایں

نال دَغے فریب دے دل لے کے

ہُنڑ کیوں منہ چھپانڑاں تے نسناں ایں

عرضاں کیتیاں نالے ہزار ترلے

بھیت دل دے مول نہ دسناں ایں

لُٹ کے دین ایمان نثاؔر میرا

پیا تکدا تماشے تے ہسناں ایں

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

کنڈیاں وچ وی جی لینے آں

کنڈیاں وچ وی جی لینے آں

زہر غماں دا پی لینے آں

اَج کسی نے آ کے پُچھیاۓ

بُھل جاون دا کی لینے آں؟

فاخرہ بتول