وَرھیاں پِچھوں یاد نے تیری آ کُنڈی کھڑکائی
دل دے کالے بُوہے اُتّے
وَنّ سوَنّیاں شکلاں والے
چُبھک ماردے کوکیاں وِچوں
مُندری دی ٹھاک آئی
میری نونہہ نے بُوہا لاہ کے
باہر جھاتی پائی
دوویں پاسے ویکھ کے پَرتی
مینُوں پُچّھن لگّی
بابا! ایتھے کون آیا سی؟
کِس بُوہا کھڑکایا سی؟
میں کہیا، دِھیے رانیے
تیرا میرا وہم سی
تیرا میرا چا سی
اشفاق احمد
