اَسیں لَکھ نمازاں نِیتِیاں، اَسیں سجدے کِیتے لَکھ
کدِی ٹبیاں ریتاں رولِیاں، کدِی گلِیاں دے وِچ کَکھ
اَسیں پکھو وِچھڑے ڈار تُوں، ایویں اپنے آپ تُوں وَکھ
اَسیں ویکھیا دِل مخلُوق دا، دِل بُوہے بُوہے رَکھ
اسیں ڈاڈھے اوکھے ساہ لویئے ساڈے سینے دے وچ کِل
اتھے دلاں دے وچ زخم ہوون ساڈے زخماں دے وچ دل
کدی آپے پٹیاں بنھہ لوئیے،۔ کدی آپے لویئے چِھل
دس فرحت شاه اسیں کیہ کرئیے ساڈا کوئی نہ لاوے مُل
اسیں نازاں پلے ماپیاں دے اج گئے مِٹیاں وچ رُل
انج ہنجوں ساڈی اکھیاں چوں جیویں موکھے جاون کُھل
انج ہاسے ساڈے ہونٹھاں تے جیوں قبراں اتے پُھل
اسیں راتاں کٹِیاں جاگ کے لگ بارِیاں نال کھلو
ساڈے ساہ وِچ صبر دی چاشنی ساڈی رگاں دے وِچ خَشبو
اسیں خالی کھوکھے ذات دے سانوں چُنجاں مارن کاں
اسیں موسم کچے عشق دے ساڈی دُھپ بنے، نہ چھاں
اسیں مجرم عشق دے جُرم دے اسیں سُفنے لئے اُڈیک
ساتھے لگن روز عدالتاں سانوں پئے جائے روز تریک
ساتھے لگن روز عدالتاں اسیں قسمت نال خفا
اسی بھولے وانگ کبوتراں اسیں پاگل وانگ ہوا
اسیں آپنے آپ عبادتی اسیں آپنے آپ خدا
فرحت عباس شاہ
