دِھی دا وَین
جس راتی میں جیون جوگے
اس پنڈے وچ آئی
ناڑو دب کے ساہ دِتا
یا جیوندی قبر بنائی
کوڑے شہد دی گُڑھتی چکھ کے
چِیک نوں جِیبھ تے سِیتا
جنم جنم دا میلا پانی
اکھ نچوڑ کے پِیتا
ماں نے مینوں چھاتی لا کے
لُونی رَت چہنگائی
پیو نے میرا مَتھا چُمیا
پیریں سَنگلی پائی
دادی ٹھنڈا ہوکا بھریا
دادے دھون جھکائی
گھر دیاں کندھاں اُچیاں کِیتیاں
نِیوِیں چھت بنائی
قد کڈھیا تے کُبڑی ہو گئی
تاں نیویں اکھوائی
چَوں پنجیاں تے ٹُرنا سِکھیا
مینوں سُرت نہ آئی
کَوکے دی تھاں نَتھ پئی
تے والِیاں دی تھاں طعنے
وِیرے لئی میں قلماں گھڑیاں
میرے ہتھ بس کاہنے
کاہنیاں دا میں چھج بنایا
بیہہ کے دانے چَھٹے
چُلہا چونکا کر کے سوواں
ماں فیر وی منہہ وَٹے
نہ میں اَکھ وِچ کجلا پایا
نہ میں گُت لمکائی
نہ ای لُک لُک شیشہ تکیا
نہ کِتے جھاتی پائی
اَکھ چُکن دی ویہل نئیں سی
سُفنے کِسراں اُندی
جے بولن دی جا ہوندی
تیرے ظلم دے کھیڈ نوں پُندی
ربا جے توں دِھی ہوندا
کدی واج نہ لاوندا کُن دی
انجم سلیمی
