واواں وے وچ کھنڈ گئے بول دُہائیاں اے
پر گُھگیاں دے رہ گئے نیں وچ پھائیاں دے
مُکھ مُکھ اُکرے حرف نیں، حال حوالاں دے
یا اکھر پانی تے، جمیاں کائیاں دے
مُڑ مُڑ دیندے جھوٹے، ہُٹھ اسواری دے
پندھ اساڈے، ٹوئیاں بِٹیاں کھائیاں دے
ماجد صدیقی
