انتظار: کھڑے ہوئے توریئے دے

انتظار

کِھڑے ہوئے توریئے دے
بنےاُتے بیٹھ کے تُو
کھِڑ کھِڑ ہسدی سی
فِر میرے کَن وِچ
ہسدی نے آکھیا سی
تیرے نال پیار اے
اَج اوس توریئے دے
سُکے سڑے مُڈھ نیں تے
تیرا انتظار اے

سرفراز انور صفی

دل وچ پیار دی ہلچل پا دے

دل وچ پیار دی ہلچل پا دے
سجناں سُتے لیکھ جگا دے
میں پانا واں پانی مِٹّھا
تُوں عشقے دی فصل اگا دے
رانجھا مجنوں بُھلن سب نُوں
ایسا مینوں جوگ سکھا دے
چار چوفیرے گھپ ہنیرا
ساہواں دے وچ ساہواں پا دے
عشق سکولے داخل کر لے
پور پور نُوں عشق پڑھا دے
یار صفیؔ دا آکھا من کے
پیار دا وکھرا شہر وسا دے

سرفراز انور صفی

اپنا بھار اتاری رکھ

اپنا بھار اتاری رکھ
جیون یار توں واری رکھ
جیون ساتھی سوہنا رکھ تے
نالو نال سنواری رکھ
یار تُوں جِتنا کاہدا جِتنا
یار تُوں بازی ہاری رکھ
پیار دی قیمت سر ہُندا ای
پیار دی قیمت تاری رکھ
جِتھے رات دی رانی مہکے
گھر وِچ اک کیاری رکھ
کلم کلے کاہدا جینا
بیلی خلقت ساری رکھ
جگ تُوں نفرت مارن دے لئی
اپنی ہمت ماری رکھ

سرفراز انور صفی

چنگی گل زبان تے جیویں

چنگی گل زبان تے جیویں
خوشبو ہووے پان تے جیویں
اینویں آیا دل تِرے تے
کدی کدی مہمان تے جیویں
جُثّے اینویں وِکدے ویکھے
وکدا لون دکان تے جیویں
ہجر وی اینویں آ جاندا اے
بھیڑا وقت انسان تے جیویں
مُکریا تینوں منن توں میں
تُوں میری پہچان تے جیویں

سرفراز انور صفی

جادو تیری چال دے اندر

جادو تیری چال دے اندر
جیویں سُر تے تال دے اندر
آکڑ اوہو تیرے وِچ اے
جو سی ہیر سیال دے اندر
چن دا چانن، باغ دی خُوشبو
تیرے حُسن جمال دے اندر
اِکو زکر تِرے جوبن دا
وَکھو وَکھ مثال دے اندر
لے میں اپنا دِل رکھ دِتا
شگناں والے تھال دے اندر
رات سماں سی میں تے اوہ سی
چن سی نچدا کھال دے اندر
نہ کر سب دے سامنے گلّاں
اُٹھ کے آ جا نال دے اندر
رَبا سوچاں روشن ہوون
ایسا دِیوا بال دے اندر
یار صفیؔ توں عشق نوں چھڈ دے
نہ پو اس جنجال دے اندر

سرفراز انور صفی

روگ بن کے رہ گیا پیار تیرے شہر دا

روگ بن کے رہ گیا پیار تیرے شہر دا 

میں مسیحا ویکھیا بیمار تیرے شہر دا 

ایہدیاں گلیاں میری چڑھدی جوانی کھا لئی 

کیوں کراں نہ دوستا، ستکار تیرے شہر دا 

شہر تیرے قدر نہیں لوکاں نوں سچے پیار دی 

رات نوں کُھلدا ہے ہر بازار تیرے شہر دا 

فیر منزل واسطے اک پیر نہ پٹیا گیا 

اس طرحاں کجھ چُبھیا کوئی خار تیرے شہر دا 

جتھے مویاں بعد وی کفن نہیں ہویا نصیب 

کون پاگل ہن کرے اعتبار تیرے شہر دا 

ایتھے میری لاش تک نیلام کر دتی گئی 

لتھیا قرضہ نہ فیر وی یار تیرے شہر دا ​

شو کمار بٹالوی

غماں دی رات لمی اے یاں میرے گیت لمے نیں

غماں دی رات 

غماں دی رات لمی اے، یاں میرے گیت لمے نیں 

نہ بھیڑی رات مُکدی اے نہ میرے گیت مُکدے نیں 

ایہہ سر کِنے کُو ڈُونگھے نیں کسے نے ہاتھ نہ پائی 

نہ برساتاں چ چڑھدے نیں تے نہ اوڑاں چ سُکدے نیں 

میرے ہڈ ہی اولے نیں جو اگ لایاں نہیں سڑدے 

نہیں سڑدے ہوکیاں دے نال ہاواں نال دُھکھدے نیں 

ایہہ پھٹ ہن عشق دے یارو ایہناں دی کیہ دوا ہووے 

ایہہ ہتھ لایاں وی دُکھدے نیں ملہم لایاں وی دُکھدے نیں 

جے گوری رات ہے چن دی تاں کالی رات ہے کس دی

نہ لُکدائے تاریاں وچ چن نہ تارے چن چ لُکدے نیں 

شو کمار بٹالوی

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا

گیت 

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا

نی پیڑاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

بھٹی والیے چنبے دیئے ڈالیے

نی دُکھاں دا پراگا بھن دے

بھٹی والیے

ہو گیا کویلا مینوں

ڈُھل گئیاں چھاواں نی

بیلیاں چو مُڑ آئیاں

مجھیاں تے گاواں نی

پایا چڑیاں نے چِیک چہاڑا

نی پِیڑاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا

نی دُکھاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

چھیتی چھیتی کریں

میں تے جانا بڑی دُور نی

جتھے میرے ہانیاں دا

ٹُر گیا پُور نی

اوس پنڈ دا سنیندا اے راہ ماڑا

نی پیڑاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا نی

بھٹھی والیے

میری واری پتیاں دی

پنڈ سلھی ہو گئی

مٹی دی کڑاہی تیری

کاہنوں پلی ہو گئی

تیرے سیک نوں کیہ وجیا دگاڑا

نی پیڑاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا

نی دُکھاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

لپ کو اے چنگ میری

مینوں پہلاں ٹور نی

کچے کچے رکھ نہ نی

روڑ تھوڑے ہور نی

کراں منتاں مُکا دے نی پاڑا

نی پیڑاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا

نی دُکھاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

سوں گئیاں ہوواں رو رو

کرو رلاپ نی

جنج ساہواں دی دا رُس گیا لاڑا

 نی پیڑاں دا پراگا بُھن دے

بھٹھی والیے

تینوں دیاں ہنجواں دا بھاڑا

نی دُکھاں دا پراگا بُھن دے

شو کمار بٹالوی

اساں تاں جوبن رتے مرنا

اساں تاں جوبن رُتے مرنا 

اساں تاں جوبن رُتے مرنا 

مُڑ جانا اساں بھرے بھرائے 

ہجر تیرے دی کر پرکرما

اساں تان جوبن رُتے مرنا 

جوبن رُتے جو وی مردا 

پھل بنے، یاں تارا 

جوبن رُتے عاشق مردے 

یاں کوئی کرماں والا 

یاں اوہ مرن 

کہ جنہاں لکھائے 

ہجر دھروں وچ کرماں 

ہجر تہاڈا اساں مبارک 

نال بہشتیں کھڑنا 

اساں تاں جوبن رُتے مرنا 

بھلا کس لئی جینا 

ساڈے جہیا نکرما

سو تک رُت توں 

جوبن رُت تک 

جہناں ہنڈائیاں شرماں 

نت لجیاں دیاں جمن پیڑاں 

ان چاہیاں وی جرنا 

نت کسے دیہہ وچ 

پھل بن کھڑنا 

نت تارا بن چڑھنا 

اساں تاں جوبن رُتے مرنا 

سجن جی

پئے سبھ جگ تائیں 

گربھ جون وچ مرنا

جمنوں پہلاں اودھ ہنڈائیے

فیر ہنڈائیے شرماں 

مر کے کریئے

اک دوجے دی 

مٹی دی پر کرما 

پر جے مٹی وی مر جائے 

تاں جیو کے کیہ کرنا

اساں تاں جوبن رُتے مرنا 

مڑ جانا اساں بھرے بھرائے 

ہجر تیرے دی کر پرکرما 

اساں تاں جوبن رُتے مرنا

شو کمار بٹالوی

کیہ پچھدے او حال فقیراں دا

گیت 

کیہ پُچھدے او حال فقیراں دا 

ساڈے ندیوں وِچھڑے نِیراں دا 

ساڈے ہنجھ دی جُو نے آیاں دا 

ساڈا دل جلیا دلگیراں دا 

ایہہ جاندیاں کُجھ شوخ جہے 

رنگاں دا ہی ناں تصویراں ہے 

جد ہٹ گئے اسیں عشقے دی 

مُل کر بیٹھے تصویراں دا 

سانوں لکھاں دا تن لبھ گیا 

پر اک دامن وی نہ ملیا 

کیا لکھیا کسے مقدر سی 

ہتھاں دیاں چار لکیراں دا 

تقدیر تاں آپنی سوکن سی 

تدبیراں ساتھوں نہ ہوئیاں 

نہ جھنگ چُھٹیا نہ کن پاٹے 

جُھنڈ لنگھ گیا انجے ہیراں دا 

میرے گیت وی لوک سنیندے نیں 

نالے کافر آکھ سدیندے نیں 

میں درد نوں کعبہ کہہ بیٹھا 

رب ناں رکھ بیٹھا پِیڑاں دا 

میں دانشوراں سنیندیاں سنگ 

کئی واری اُچی بول پیا 

کجھ مان سی سانوں عشقے دا 

کجھ دعویٰ وی سی پِیڑاں دا 

توں خود نوں عاقل کہندا ہیں 

میں خود نوں عاشق دسدا ہاں 

ایہہ لوکاں تے چھڈ دیئے 

کہنوں مان نیں دیندے پیراں دا ​

شو کمار بٹالوی

رل ڈڈواں رولا پا دِتا

رل ڈڈواں رولا پا دِتا

ساڈا اُچا

سب تھیں

ڈیرا سی

اساں اُڈدے

وِچ اسماناں ساں

اساں پہلا حرف 

بُھلا دِتا

سب پڑھیا کُھوہ وِچ

پا دِتا

رل ڈڈواں

رولا پا دِتا

لئیق بابری

اگ دے اتھرو

اگ دے اتھرو

ٹھردے لفظاں

دی بھیڑ

توں نٹھ کے

ہسدے وسدے

گھر دی

اگ دے اتھرو

ہمیش دی

نیندر سُتے

سدھراں دی

سواہ دے

تھلّے

لئیق بابری

ماچھی

ماچھی

پئی شام 

تے آئے

ہڑھ دے پانی

پا کے جال

خیالاں دے

بیٹھے ماچھی

ابابیل

ابابیل

جد جیون

کھیڈ مُکا دتی

سب پاسے

دُھوڑ اُڈا دتی

جد بندیاں 

گل لُکا دتی

پھر رب تے 

آس لگانی اے

گھر اوسدے وِچ

سُنانی اے

ابابیل دی 

اک کہانی اے

لئیق بابری

بھاگاں والا شہر نبیؐ دا

بھاگاں والا شہر نبیؐ دا

بھاگاں والا

شہر نبیؐ دا

چانن جس دا

چن توں اگے

کوئی شہر

نہ ایتھوں چنگا

جو آیا

اوس دل دی

اکھیں کھول کے ڈِٹھا

نُور عرش دا

دھرتی اُتے

اسمِ محمدؐ دے 

نال آیا

لئیق بابری

پکی ڈوری اللہ والی

پکی ڈوری اللہ والی

جیون دے 

دھاگے تے

نہ آس لگا

پل پل وِچ

اے ٹُٹدا اے

سجناں توں

مُول نہ جُڑدا اے

پکی ڈوری اللہ والی

رَل مِل پکڑی

جُھمر پا کے

پَل وِچ

پار لنگھاوے

لئیق بابری

جاں میں اپنا پِیتم پاؤں

جاں میں اپنا پِیتم پاؤں

ساتھ سکھی مِل منگل گاؤں

سیس پیا کے چرنی لاؤں

ہوں بلہاری میں واری رَسیا

میراں شاہ جالندھری

عشق اولڑا میت پیا دا

عشق اولڑا میت پیا دا
دُکھاں سُولاں والا
بِن سر دِتیاں ناہیں لبھدا
گُجھڑا بھید نرالا
تَن مَن جان کرے قربانی
پریم نگر سُکھ پاوے

میراں شاہ جالندھری

اپنے آسے پاسے ونڈدے رہندے آں

اپنے آسے پاسے ونڈدے رہندے آں
بُلیاں اُتے ہاسے ونڈدے رہندے آں
جے کر سجن سفنے دے وچ مل جاون
بھر بھر چھج پتاسے ونڈدے رہندے آں
روٹی پچھے اپنا آپ گوا کے وی
گھر دے وچ دلاسے ونڈدے رہندے آں
وِک بیٹھے آں جدوں دے عشق بازار میاں
ہتھاں دے وچ کاسے ونڈدے رہندے آں
کربل ورگیاں اکھاں لے کے ریتلیاں
جازبؔ ہونٹ پیاسے ونڈدے رہندے آں

انصر جازبؔ

اٹھ مزدورا؛ ہک مئی نوں کم بڑے نیں

اٹھ مزدورا 

ہِک مئی نُوں کم بڑے نیں 

چُھٹی کرنی پجدی نئیں 

نعرے مارن تیرے دُشمن

وہلے تے مُشٹنڈے لوک 

جلسے ملسے کَم نئیں تیرے 

کل خوابی ویکھیا میں ہیر دے وجاہ نوں

کل خوابی ویکھیا میں ہیر دے وجاہ نوں 

عرشاں تے جاندی ہوئی عاشقاں دی واہ نوں

مینوں انج لگیا سیال سارا ہسدا 

ہیر ڈاھڈی خوش سی تے رانجھا وی سی ہسدا 

کناں وچ یار دے غرور دیاں والیاں 

ڈھل ڈھل جاندیاں نیں شگناں دی تھالیاں

جیوندا نئیں اوہ جیہڑا چپ اے

جیوندا نئیں اوہ جیہڑا چُپ اے
ویکھو! کیہڑا کیہڑا چُپ اے
بول چندرئیے جِیبھے بول
پچھے سارا ویہڑا چُپ اے

صابر علی صابر

نین ملا کے ہوش آئی اے

نین ملا کے ہوش آئی اے
کتھے جا کے ہوش آئی اے
نھیرے دا گھٹ بھر بیٹھا ساں
سورج کھا کے ہوش آئی اے
مینوں یار بناون خاطر
بھیس وٹا کے ہوش آئی اے
اوہنوں تکیا ہوش چ نہیں ساں
کول بٹھا کے ہوش آئی اے
بے ہوشاں وچ ٹریا پھرناں
ہوش گوا کے ہوش آئی اے

صابر علی صابر

رنگت مہک نفاست اوہدے بلھاں دی

رنگت، مہک، نفاست اوہدے بُلھاں دی
ایسی تیسی کر دیندی اے پُھلاں دی
ساری عمر سزا بھگتنی پیندی اے
اکثر وقتوں پہلاں ہوئیاں بُھلاں دی
یاراں میرے گل دی پھاہی بنا لئی اے
میرے ولوں دتیاں گئیاں کُھلاں دی
کیہ کریے جی اچیاں لمیاں چهالاں نوں
نگری جے کر ہووے کوڑ پڑُلاں دی
رب دے ناں تے بندے ماری جاناں ایں
تیرے پنڈت فادر دی تے مُلاں دی

صابر علی صابر

تیرے اک اشارے تے

تیرے اک اشارے تے
کوئی زندگی وارے تے
سورج ڈُب کے مر جائے گا
جے توں وال کهلارے تے
بندے دے وِچ الله اے
بندا، بندا مارے تے؟
چوداں طبق سی دل اندر
قبضہ کیتا ای سارے تے

سوچ سہاگن ہو جاندی اے
جذبے ہونڑ کنوارے تے
قسمت ہار ای جاندی اے
بندا ہمت ہارے تے
دنیا پاگل کہندی اے
سوچاں دنیا بارے تے

صابر علی صابر

راتاں سفنے ڈر تے میں

راتاں سفنے ڈر تے میں
نال کھلی اے در تے میں
اک دُوجے دے مجرم آں
میرے کترے پر تے میں
سانوں لے کے بہہ گئی اے
مُلاں تیری شر تے میں
اِٹ دا بدلہ پتھر اے
اوہ ہویا پتھر تے میں
باہمن بیٹھا ویکھ رہیاں
مسجد دے منبر تے میں
دوویں صابرؔ ہو گئے آں
اوہ اے اپنے گھر تے میں

صابر علی صابر

یا تے مینوں جان دے

یا تے مینوں جان دے
نہیں تے نیڑے آن دے
یا تے دل دی من لا
یا ایہدا نقصان دے
اکھ مروڑی پٹ گئی
نہیں سی وس زبان دے
ایہو دکھ ای کھا گیا
دکھ نہیں میرے ہان دے
فقہے، قانون، شریعتاں
ڈھنگ نیں سارے کھان دے
میں کیہ صابرؔ ہو گیا
ودھ گئے دشمن جان دے

صابر علی صابر

بھکھے ننگے ہوندے نیں

بُھکھے، ننگے ہوندے نیں
تاہیوں انگے ہوندے نیں
اکھ سلامت ہووے تے
سُفنے چنگے ہوندے نیں
مُلاں ایویں زہری نہیں
حُوراں ڈنگے ہوندے نیں

صابر علی صابر

بهاویں بهردا رہنا واں

بهاویں بُهردا رہنا واں
فر وی ٹُردا رہنا واں
اتهرو چَکھ کے ویکهے نیں
لُون آں، کُهردا رہنا واں

صابر علی صابر

دسو ایہہ وی سوال کیہ اے

دسو ایہہ وی سوال کیہ اے
لوک پچھدے نیں حال کیہ اے
اوہنوں پُچھنائیں وصال کیہ اے
جے اوہ دیوے وی ٹال، کیہ اے
میتوں پُچھے بنا ای ٹُر پئیں
لیکھا تیری مجال کیہ اے
مُلاں انھا اے پڑھ کے دسو
کیہ حرام اے حلال کیہ اے
بولو نہ سہی اشارہ کافی
ساڈے بارے خیال کیہ اے

صابر علی صابر

جے توں مینوں کج نہیں سکدا

جے توں مینوں کَج نہیں سکدا
تیرے نال میں سَج نہیں سکدا
چُپ چپیتا بهریا پیتا
ورہہ سکنا واں گَج نہیں سکدا
توں چاہویں تے دنیا ولوں
اِک وی مِہنا وَج نہیں سکدا
پیراں وِچ نیں آن دے چهالے
مر تے سکناں، بَهج نہیں سکدا
جنے مرضی دُکھ دے سجنا
میں صابرؔ آں رَج نہیں سکدا

صابر علی صابر

گنگا اے یا مکہ اے

گنگا اے یا مکہ اے
سِدھا سِدھا دھکا اے
رب نوں لبھدے پِھردے او
رب کسے دا سَکا اے؟
میرا راشن مہینے دا
تیرا اِکو پَھکا اے
تیرا دِیوا بُجھ جاندا
میری کھل دا ڈَکا اے
اینے صابرؔ ہو گئے آں
ظالم ہَکا بَکا اے

صابر علی صابر

ربا بے شک جگ دی ہر اک شئے دا مالک توں ایں

ربا بے شک جگ دی ہر اک شے دا مالک توں ایں
تیری شئے دا ایتھے مالک بنڑدا جیہڑا، کیہ اے
الٹا کافر آکھن جے میں دساں کیہڑا، کیہ اے
توں قادر ایں کر دیویں جے سانجھا ویہڑا، کیہ اے
ملکیت دے رولے کیوں، جد سب دا خالق توں ایں
ربا بے شک جگ دی ہر اک شئے دا مالک توں ایں

صابر علی صابر

ربا تیرے حکم بناں جے پتا وی نہیں ہلدا

ربا تیرے حکم بناں جے پتا وی نہیں ہلدا
کیہ سمجھاں فِر ہر ماڑے تے تگڑے پچھے توں ایں
لگدے پئے نیں جیہڑے سانوں، رگڑے پچھے توں ایں
مسجد مندر تے گرجے دے جھگڑے پچھے توں ایں
اینے خون خرابے دے وچ تینوں کیہ اے ملدا
ربا تیرے حکم بناں جے پتا وی نہیں ہلدا

صابر علی صابر

کجھاں نوں اَن گجھا لبھے

کجھاں نوں اَن گجھا لبھے، کجھاں نوں نہ بھورا
کدھرے دُھپاں جُثہ ساڑن، کدھرے بدّل کھورا
چِٹی ،سوہنی ہوا نوں لگیاں گندیاں کالیاں جونکاں
لوکی بیڑے بے خبری وچ جس نوں کہندے کورا
تُوں پریا دا اُچا بندہ، میری پیش کی چلنی
میں پردیسی، میں بے گھارا، میں عاجز بے زورا

ازلاں توں اے ٹٹے لوکی

ازلاں توں اے ٹُٹے لوکی
گم دی ماد دے چُٹے لوکی
کس نُوں جا کے حال سناون
اپنے ہتھوں لُٹے لوکی
رُکھاں وانگ ہرے نئیں ہوندے
اپنی تھاں تُوں پُٹے لوکی