گیت
کیہ پُچھدے او حال فقیراں دا
ساڈے ندیوں وِچھڑے نِیراں دا
ساڈے ہنجھ دی جُو نے آیاں دا
ساڈا دل جلیا دلگیراں دا
ایہہ جاندیاں کُجھ شوخ جہے
رنگاں دا ہی ناں تصویراں ہے
جد ہٹ گئے اسیں عشقے دی
مُل کر بیٹھے تصویراں دا
سانوں لکھاں دا تن لبھ گیا
پر اک دامن وی نہ ملیا
کیا لکھیا کسے مقدر سی
ہتھاں دیاں چار لکیراں دا
تقدیر تاں آپنی سوکن سی
تدبیراں ساتھوں نہ ہوئیاں
نہ جھنگ چُھٹیا نہ کن پاٹے
جُھنڈ لنگھ گیا انجے ہیراں دا
میرے گیت وی لوک سنیندے نیں
نالے کافر آکھ سدیندے نیں
میں درد نوں کعبہ کہہ بیٹھا
رب ناں رکھ بیٹھا پِیڑاں دا
میں دانشوراں سنیندیاں سنگ
کئی واری اُچی بول پیا
کجھ مان سی سانوں عشقے دا
کجھ دعویٰ وی سی پِیڑاں دا
توں خود نوں عاقل کہندا ہیں
میں خود نوں عاشق دسدا ہاں
ایہہ لوکاں تے چھڈ دیئے
کہنوں مان نیں دیندے پیراں دا
شو کمار بٹالوی
