ویلے دے اتھرے گھوڑے تے، پکیاں ہو کے بہن لئی
میرے دور دے وسنیکاں نے، افراتفری پہن لئی
وڈیاں ہو کے وی اوہناں دا، ذرا وطیرہ بدلیا نہ
نکیاں ہندیاں لڑدے رہے نے، جہڑے اک اک ٹہن لئی
شہراں دی وسوں دے مصلے، پہلاں توں کجھ ودھ گئے نے
راہ نہیں لبھدا لنگھن دے لئی، گھر نہیں لبھدا رہن لئی
جو بنیا اے اوہ ٹُٹیا اے، ایہو ریت اے دنیاں دی
بھانڈا گھڑیا بھجن دے لئی، کندھ اساری ڈھہن لئی
قسمت وچ لکھی اے بھاجڑ، یا پیراں وچ چکر نے
یا پھر مینوں تھاں نہیں لبھی، اپنے گھر وچ رہن لئی
اکھیاں نے تصویراں کھچیاں، کناں حرف سنبھالے نے
چپاں نے کھولھے نے دفتر، کجھ بچیا نہیں کہن لئی
ایہدے وچ بیٹھن دی خاطر، کی کی پاپڑ ویلے نہیں
رؤف میں ترلے پاؤندا پھرناں، جس گڈی توں لحن لئی
رؤف شیخ
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.