پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری
ایہہ نہھیں مھاڑا گراں
وریاں بعد گرائیں ملیا
ہک دُووئے کی جپھا ماری
بہوں چِر چُپ چپیتے رہے آں
اکھاں نے فِر ڈکے کُھلتے
جِنھاں روہڑی راہڑی کھڑیا
ڈُبڑیں ترنیں دوئے سنگی
ویلے نی انگلی نپڑی کے
آپڑیں گراں نیاں گلیاں نے وچ
گاڈاں کی دوڑانڑاں تکھیا
ماسی جنتو نی پٹھی سُوں
مَکے نے اوه پُجھے دانڑیں
چہھولی باہی کے کھانڑاں تکھیا
فِر اس پھلیاں اپر بیٹھے
سارے لیترے کٹھیوں بہھی کے
کُکڑ کڑاہیاں چِھکڑیں رہے آں
اوه ویلا نہھیں اکھیوں ہٹڑاں
ہر کہھر آپڑاں کہھار سی دِسڑاں
نالے دُکھ سُکھ وی سانجھے سے
جس کہھر ماتم ہوئی گچھے تے
چاہلیاں تک نہھیں چُولہا بلڑاں
پکیاں ٹاپاں تے سالن نے
سمجھو تمنڑ لئی جانڑیں سے
حالیں گرائیں وچ پھرنے پئے ساں
شہرے نے اس شور شرابے
ساہڑا خواب تروڑی سٹیا
فِر شہرے در موڑی سٹیا
سنگیے کی میں اندر کھڑیا
ڈیرے ڈگے نال ملایا
فر کھابے سوں بعد میں پُچھیا
شہر اِج خیری اچھنڑ ہویا
چہھولے وچ اس ہتھ باہیا تے
لوہکی جئی پنڈکلی کڈھی
آخڑاں سنگیا ایہہ کُجھ ٹُوماں
تھاڑی پاہوی دِتیاں سن
میکی ایہہ توں بیچی دیسیں
میں ابے ناں ختم دوانڑاں
شیراز اختر مغل
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.