پنجابی عارفانہ کلام
مُک گئی کالی رات غماں دی
کھِنڈ کھِنڈ پئی خشبو فجراں دی
چُپ چپیتی رُخصت ہوئی
دُنیا وچوں فصل خزاں دی
تن من دے وچ چانن لگا
رنگ لیائی سِک مِتراں دی
اوس سمے وچ میں جا پُجا
ٹَپ کے کندھ چودہ صدیاں دی
اُس نوں غار حرا وچ ڈِٹھا
جس بدلی تقدیر دِناں دی
میں وی ٹوراں گل اوسے توں
جس توں ٹُردی گل کرماں دی
فر ڈِٹھی اوہ ذات صفا تے
خالق ول خلق نوں بُلاندی
طائف دے لئی پھل پُھل منگے
جتھے بارش سی پتھراں دی
شیما بچپن دے وچ ویکھی
جس دے سر تے چھاں بدلاں دی
ارقمؓ دے پُت زیدؓ نے ڈِٹھی
ہرنی کلمہ جہدا الاندی
لبھے کوئی مثال نہ جس دے
اُچے خلق تے سُچے نیاں دی
علم ہے جس دے در دا نوکر
عقل ہے جس دے گھر دی باندی
جس دا ذکر ہے لُوں لُوں کردا
جس دے گیت ہے نس نس گاندی
کدی نہ جس دی سخی طبعیت
مانگت نوں خالی پرتاندی
جس دی ذات گرامی تھاں تھاں
دو جگ وچ رحمت ورتاندی
جس دی نیویں نظر ازل توں
ہستی دا سینہ دھڑکاندی
جس دی یاد مُبارک اَج وی
رُوحاں دے ویڑھے مہکاندی
جس دی نوری سیرت ہر دَم
سوچاں وچ گلزار کھڑاندی
جس دی دعوت رہی ہمیشہ
عزماں دے بوہاں کھڑکاندی
اُس دی اُمت دی بے حالی
میتھوں تے نہیں ویکھی جاندی
سُن لے ربا! میرے ہاڑے
حل کر دے مشکل رُوحاں دی
فیر اُس چھیکڑلی اُمت نوں
بخش قیادت سبھ قوماں دی
میں شاعر کملی والےﷺ دا
منگاں خیر سبھ انساناں دی
شعر میرے نوں دے تاثیراں
تِکھی کر دے لَے درداں دی
ربّا! میریا سوہنیا ربّا
روح میری اے ڈاہڈی ماندی
ڈاروں وچھڑی کونج دے وانگوں
جِند نمانی رہے کُرلاندی
میری قسمت وچ وی لکھ دے
دُھوڑ اوہناں روشن راہواں دی
پُھٹ پُھٹ پیندی جیہناں وچوں
شوخی ہولے پُھل قدماں دی
مینوں وی اک وار وکھا دے
اوہ وستی اپنے رنگاں دی
جالی پاک دے کول کھلو کے
ڈالی پیش کراں نعتاں دی
ایسے حالت دے وچ ٹُٹے
ڈوری تائب دے ساہواں دی
حفیظ تائب
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.