اوکھی گل اے کم کوئی آسان ہووے

 جدید پنجابی شاعری

اوکھی گل اے کم کوئی آسان ہووے

ایہہ وی سوکھا نہیں، بندہ انسان ہووے

دِل ہوندا تے آپے تینوں بلدے داغ وِکھاندا

میں ایہہ دِیوے کتھے بالاں بالن والا بلیا

اودھر تُوں پیا ویکھیں غیراں ولے ڈُونگھی ڈُونگھی اَکھ

ایدھر مینوں رڑکا تیریاں لمیاں لمیاں پلکاں دا

اینویں کیویں لنگھ حیاتی جانی سی

خورے کاہنوں تیرا لانگھا یاد پیا

اَت اُجاڑاں جیہیاں اَت اُجاڑاں نیں

تھلاں بریتے ڈِٹھیاں جُھگا یاد پیا

پکی گل اے مرنا اِک دِن مِتھیااے

نیندر کا ہنوں جھلی آؤندی نہیں

اَگے دِل دے حالوں ہاسڑ آؤندی سی

ہُن کسے وی گلوں بھیڑی آؤندی نہیں

منیا متھے ٹیکیاں اجر ودھیرے نیں

ایسے پاسے طبع کُپتی آؤندی نہیں

رُوپ سنگھاراں دی کھیچل تُوں چُھٹیا میرے پِچھوں

شُکر اے ظالم لوکاں وی سوں ڈِٹھا میرے پِچھوں

عشق دی جوگ کماون والے، ٹلے منھ نہیں کردے

ہِیراں ڈِنگے چِیر، نہ متھے ٹِکا میرے پِچھوں

عشق دی بے وسیاں اُتے غالب روندا ٹُریا

ویکھ ایہہ ہڑھ کہیڑے ویہڑے وڑدا میرے پِچھوں

مرزا غالب دی غزل؛ بس کہ دشوار ہے ہر کام کا آساں ہونا

غزل دا پنجابی ترجمہ؛ اسیر عابد (غلام رسول)