انی کول تریہہ نال

انی کول تریہہ نال
اک بندہ مَردا ویکھیا
تے دل تے وجیا تیر
مینوں اندروں گیا اوہ چیر

فرید بھٹہ

بدلاں وانگ نیں گجدے بندے

بدلاں وانگ نیں گجدے بندے
وَسن کسراں اج دے بندے
توں جے پلو کیتا ہندا
کندھاں وچ نہ وجدے بندے
ربا تینوں تھوڑ اے کیہڑی
تیتھوں وی نہیں رَجدے بندے
قسمے منزل مل جانی سی
اک پاسے جے بھجدے بندے
دوہاں صدیاں تیکر جینا
چج دے شعر تے چج دے بندے

تجمل کلیم

جیون دی اک گوٹ دے پچھے

جیون دی اک گوٹ دے پِچھے
سو چیلاں نے بوٹ دے پِچھے
عیباں وانگ لکائی پِھرناں
پُکھے ڈِھڈ نُوں کوٹ دے پِچھِے
تک لے دوزخ بھوگ رہیا اے
سونا رَتی کھوٹ دے پِچھِے
خوشیاں میتھوں آسے پاسے
نوٹ دے اگے نوٹ دے پِچھے
وڈا اک دماغ اے کوئی
نکے جہے اخروٹ دے پِچھے

تجمل کلیم

اندر اگ تے ولھیاں اکھاں

اندر اگ تے وِلھیاں اکھاں
دُھخ دُھخ موئیاں گِلیاں اکھاں
دل پنچھی دا اللہ بیلی
تاڑ لیا اے بِلیاں اکھاں

تجمل کلیم

اسیں پت ہٹاں تے لاواں گے

اسیں پُت ہٹاں تے لاواں گے
اسیں تولاں گے اسیں ویچاں گے
اے مُردے مگروں لہندے نئیں
اسیں تولاں گے ازماواں گے
اسیں پُت ہٹاں تے لاواں گے

اسیں اُچے دے اسیں ویلے دے

نویکلا رنگ؛ چٹا چانن چولا پاواں

نویکلا رنگ

چِٹا چانن چولا پاواں
اپنا بھیس وٹاواں
ہر اک تند تے سجّن رَچیا
وَکھرا کِنج کراواں
کی منگنا، کی لینا رب توں
جانڑدا اے سب چاہواں

ہاوے; دل دی گھمن گھیری اندر

ہاوے

دل دی گُھمن گھیری اندر
تن وی ڈُبکیاں کھاوے
پانی ہَسدا جاوے
گھر دی کندھاں پیلیاں ہویاں
اتے کالے سائے

کالے حرفاں کھیڈ رچائی

کالے حرفاں کھیڈ رچائی
کیہڑی کیہڑی تاہنگ مکائی
مِٹھے لفظاں دی کوڑتن
میری رگ رگ آن سمائی

عارفہ شہزاد

اگے روگ الدی بیٹھاں

اگے روگ اُلدی بیٹھاں

سارے سجن سدی بیٹھاں

اکھ دی بولی کیوں نہ سمجھاں

عشق ولی دی گدی بیٹھاں

دھرتی میرے پیو دا ویڑھا

کون مہاجر، جدی بیٹھاں

پاگل ہو کے سمجھاں آئیاں

ٹھیک سیانے ردی بیٹھاں

اکے پکے پیراں اُتے

خورے کیہ کیہ لدی بیٹھاں

تجمل کلیم

پتھر اتے لیک ساں میں وی

پتھر اُتے لیک ساں میں وی

ایتھوں تک تے ٹھیک ساں میں وی

آدمؑ تک تے سبھ نوں دسنا

خورے کتھوں تیک ساں میں وی

حرمل جس دم تیر چلایا

چیکاں وچ اک چیک ساں میں وی

اوہنے گل سوئی ول موڑی

نکیوں ڈھیر بریک ساں میں وی

عمرے! مینوں رول رہی ایں

تینوں نال دھریک ساں میں وی

تجمل کلیم

انج ورھیاں توں منہ نوں تالے لگے نیں

اُنج ورھیاں توں منہ نوں تالے لگے نیں

بُلھاں توں سنگھ تیکر جالے لگے نیں

گل کرنی تے سینہ چیر کے رکھ دینا

کجھ لوکاں نوں جِبھ نہیں پھالے لگے نیں

اوہدا فن تے اپنی تھاں، پر ویکھو ناں

تیر تے میرے آل دوالے لگے نیں

دھی نمانی رات دے پچھلے پہر ماں نوں

دھی نمانی

رات دے پچھلے پہر
ماں نوں
پیو نوں
تے بَھین بھراواں نوں
سُتیاں چھڈ کے
کُجھ لیڑے تے زیور دی
گنڈھڑی بنھ کے

سنجیاں سنجیاں راہواں بیبا

سُنجیاں سُنجیاں راہواں بیبا
چیکن، وانگ بلاواں بیبا
جے کر رُس جان ماواں بیبا
فیر نئیں لبھدیاں چھاواں بیبا
توں نئیں راضی کی کرئیے فیر
تیرے دل وچ تھاواں بیبا

ٹونا اتھرو گھول پیائے نیں

ٹُونا

پُچھدا سی
اج پانی کیوں
کھارا کھارا لگدا اے
کی دَسّاں
تیرا پیار جِتن لئی
اتھرو گھول پیائے نیں

آصف انجم

مرن توں پہلاں کھَتے تھاواں منگدے نیں

مرن توں پہلاں کھَتے تھاواں منگدے نیں
پُتّر میتھوں میریاں بانہواں منگدے نیں
ربا! میں تے اکلاپا وی جَر لینا سی
یار مرے لئی ہور سزاواں منگدے نیں
راتیں اوہدے گھر دی باری کُھلی سی
چن ول ویکھ کے کی دعاواں منگدے نیں

کنیاں ہوئیاں ہیراں

کِنّیاں ہوئیاں ہیراں
وے ساجن
لِیراں لِیراں

آصف انجم

دل دے حال سنانے اوکھے

دل دے حال سُنانے اوکھے
روگ اولڑے لانے اوکھے
سُتے اُٹھ جاندے نیں بندیا
مچلے لوگ جگانے اوکھے
عقلاں والے سارے بنڑدے
لبھدے لوگ سیانے اوکھے

میرے دل دے سارے موسم

میرے دل دے سارے موسم
اکھیاں اُتوں وارے موسم
کھول کے زُلفاں کالیاں نوں
خُشبو وانگ کھلارے موسم
اُڈ گئے سارے پنچھی بیبا
رہ گئے کّلے کارے موسم

میں کچا کنڈھڑا پانیے دا

کچا کنڈھڑا

میں کچا کنڈھڑا پانیے دا
کُھرنا میرا کم
وگدے شوہ نوں ڈک نہ سکدا
ایہو میرا غم

سلیم پاشا

دس نی مائے ہن وی توں

دس نی مائے

دس نی مائے ہُن وی توں
وہنی ایں میریاں راہواں نوں
چھناں پھڑ کے ہتھاں دے وِچ
بھورے پانی ایں کانواں نوں

سلیم پاشا

جد کاں بنیرے بولن میرے اندرلے سارے چا

جد کاں بنیرے بولن

میرے اندرلے سارے چاء
جا بوہے نوں کھولن
جد کاں بنیرے بولن

سلیم پاشا

اج دن چڑھیا تیرے رنگ ورگا

اج دن چڑھیا تیرے رنگ ورگا
کسے الہڑ مٹیار دی ونگ ورگا
سوہنی دے چنہاں جہیا
ہیر دے جھنگ ورگا
سسی دے تھلاں وانگ
یاں صاحباں دے سنگ ورگا
اج دن چڑھیا تیرے رنگ ورگا

سلیم پاشا

جو مرضی ہووے بھانویں رج کسے نے پیتی

جو مرضی ہووے

بھانویں رَج کسے نے پیتی ہووے
تے اَکھ سماج نے مِیٹی ہووے
مُلاں تے قاضی دی
اُتوں رَل گئی جے گِیٹی ہووے
گل فیر وی
پہنچ ای جاندی اے

اصل خواب نہیں جناب خواب اوہ نہیں ہوندا

اصل خواب

نہیں جناب
خواب اوہ نہیں ہوندا
جیہڑا تُسی سُتے پئے ویکھدے او
خواب تے اوہ ہے
جیہڑا سَون نہیں دیندا

گواچا بندہ پچھلی رات دے پہر وچ

گواچا بندہ

پچھلی رات دے پہر وِچ
اکلاپے دے قہر وِچ
اپنے آپ نوں لبھدا پھریا
سُفنے دے شہر وِچ

سلیم پاشا

زندگی بہت مشکل سوالاں دا وی

زندگی

بہت مشکل سوالاں دا وی
اکو جواب اے زندگی
انت اخیر عذاباں توں وی
وڈا عذاب اے زندگی

سلیم پاشا

سمجھاوٴنی پیار کسے ناں پان توں پہلاں

سمجھاوٴنی

پیار کسے ناں پان توں پہلاں
صدقے واری جان توں پہلاں
اَگے گل ودھان توں پہلاں
میری وی جے مَن لویں تے
اپنے دِل دے شیشے اندر
اوہدے دل دا عکس اتار

ساہواں وچ اتارے ساہ

ساہواں وچ اُتارے ساہ
اک دُوجے توں وارے ساہ
سُفنے سُفنے دے وِچ اُس نے
پِینگاں وانگ ہُلارے ساہ
عشق دی نگری پیر نہ پاوے
جس نُوں ہون پیارے ساہ

سچیاں گلاں کردا رہو

سچیاں گلاں کردا رہو
رب سوھنے توں ڈردا رہو
چنگے عمل کما لے بندیا
ناں زر دے پچھے مردا رہو
خالی گھڑا ناں ولکھیں ہووے
بس اینہوں ہر دَم بھردا رہو

بچیا ہویا شاخ نمانڑیں اتوں اکو پھل

بچیا ہویا شاخ نمانڑیں اُتوں اکو پُھل
جیویں بچہ کُچھڑ لگیا ماں دکھیاری نال
کوثرؔ میں تے اس دے ہتھوں آپے ای کھمب کھوائے
ہن میں اپنی پھاہیوں نکلاں، کیہڑی اُڈاری نال

اقبال کوثر

دھوکا سجن کنڈ وکھاندے ناں

جدید پنجابی شاعری

دھوکا

سجن کنڈ وکھاندے ناں

اسیں جیل وچ جاندے ناں

جے پتہ ہوندا کجھ نہیں بن ناں

ایویں ماراں کھاندے ناں

چُپ کر کے گھر بہہ جاندے

بھار ایہہ سِر توں لے جاندے

گھڑی مڑی جی بھر آوندا اے

 جدید پنجابی شاعری

گھڑی مڑی جی بھر آوندا اے

یاد اوہ نور نگر آوندا اے​

بہندیاں اُٹھدیاں ٹُردیاں پھردیاں

روضۂ پاکﷺ نظر آوندا اے​

ادبوں اکھ چُکی نہیں جاندی

سامنے جد اوہ در آوندا اے

گجھیاں سٹاں جر کے روئے

 گجھیاں سٹاں جر کے روئے

سفنے وچ ڈر ڈر کے روئے

بانہواں کھلیاں کر کر کوکے

گوڈیاں وچ سر دھر کے روئے

تاڑی مار کے سجن ہسے

ویری اکھاں بھر کے روئے

اوکها ناں ہو یار حساب دے وِچ بس تهوڑی جئی سوچ باریک چا کر

جواب 

اوکها ناں ہو یار حساب دے وِچ بس تهوڑی جئی سوچ باریک چا کر

پراں چهڈ تقسیم دے رولے نوں جویں ٹهیک ہوندائے انجے ٹهیک چا کر

لا ضرباں مینوں ہجر دیاں راضی قاسمؔ کل وسنیک چا کر

جمع کر توں ساریاں سنگتاں نوں میں جو وادهُو ہاں تفریق چا کر

قاسم علی قاسمؔ

میتهے سانج دا عجب سوال ہویائے جیہڑا گُر آزمائیں تاں وی ہِک بچدائے

سوال

میتهے سانج دا عجب سوال ہویائے جیہڑا گُر آزمائیں تاں وی ہِک بچدائے

رکھ سامنے جفت دے کلیئے نوں جوڑے جدن بنائیں تاں وی ہِک بچدائے 

الجبرا عشق دا سوکها نہیں جیڈا ذہن کهپائیں تاں وی ہِک بچدائے 

حیران میں قاسمؔ ہک توں آں لَکھ ضرباں لائیں تاں وی ہِک بچدائے

قاسم علی قاسم

توں واسی سُکھاں دے رنگپور دا میں جوگی ہجر دے جھنگ دا

توں واسی سُکھاں دے رنگپور دا میں جوگی ہجر دے جھنگ دا

تینوں مانڑ اے حُسن جئے زیور دا میں ٹوٹا ترُٹی ہوئی ونگ دا

جداں کھیڈ مقدراں پرت چھوڑی پتہ لگسی آ رنگ بد رنگ دا

اداں تخت ہزارہ لبھدا وتسیں  بے لوث منیرؔ دے سنگ دا

منیر ملک

بندے ش تے ق نوں وسر گئے ودے ت چوں سجنڑ گلیندن

بندے ش تے ق نوں وسر گئے ودے ت چوں سجنڑ گلیندن

ہِک نقطے وچ گل مُکدی اے بندے ڈھیر نکات سنڑیندن

پئے فرض تے قرض دے مطلب نوں چا انج کر کے الجھیندن

چھڑا ع منیرؔ نوں بُھل جاوے چا کفر دے فتوے لیندن 

منیر ملک

اللہ واسطے ڈھول منی ونجیں ہا نہ بنڑئیے شغل خدائی دا

اللہ واسطے ڈھول منی ونجیں ہا نہ بنڑئیے شغل خدائی دا

ہائ اوکھی سوکھی نبھ ونجنڑی مڈھ بنھیاای آپ جدائی دا

ڈنگ چار تاں کملیا زندگی اے کے فائدہ ای روز لڑائی دا

کیہڑا اجر منیرؔ کما لیسیں کندھ دل میرے دی ڈھائی دا

منیر ملک

جداں دل ترٹدن اے رب سائیاں ککھ ترس منیر نؤوں آندا

جداں دل ترٹدن اے رب سائیاں ککھ ترس منیرؔ نؤوں آندا

ہک عاشق یار مناونڑ لئی جداں وت وت قدمی ڈھاندا

دلاں وچ توں دل شکن وی توں اے راز تاں نؤوں سمجھاندا

بلھے شاہ جئے سید نوں گھنگرو بنھ کے وداں کنجری وانگ نچاندا

منیر ملک

تینوں توڑ مناونڑ آ ونجئیے بے درد چا معافیاں دیسیں

تینوں توڑ مناونڑ آ ونجئیے بے درد چا معافیاں دیسیں

بے جرم منیرؔ دے ناکردہ جرماں نوں بخش چھڑیسیں

یا ویکھ کے در تے جوگی نوں چا پردہ یار کریسیں

یا کاسہ ویکھ کے حسرت دا چا خیر وفا دی پیسیں

منیر ملک

رانجھا جوگی بھیس وٹا کے جداں ٹریا رنگ پور کھیڑے

رانجھا جوگی بھیس وٹا کے جداں ٹُریا رنگ پور کھیڑے

آسہ کاسہ، کنی مُندراں ہاسو عشق دے درد سہیڑے

اس اپڑ کے رنگ پور ونجھلی دے جداں سر چا جوگ دے چھیڑے

رش ویکھ منیرؔ طبیباں دے لگ گئے نی ہیر دے ویہڑے

منیر ملک

ہنجواں دے سفر طویل ہو گئے جگراتے سسکیاں ہاواں

ہنجواں دے سفر طویل ہو گئے جگراتے سسکیاں ہاواں

وت وت سمجھایا اے دل کملے نوں میں کے تائیں نیر وہاواں

نہ توں پیا مندا ایں نہ دل مندائے کیہڑے پِیر دا واسطہ پاواں

مینوں دونویں گھر معاف منیرؔ کرو ڈنگ سُکھ دے چار نبھاواں

منیر ملک

تیڈے ہجر دی سانگ تے ٹنگیا ہویائے میڈا دل کملا سودائی

تیڈے ہجر دی سانگ تے ٹنگیا ہویائے میڈا دل کملا سودائی

سدھراں دی تڑپ توں بے دردا ودی جند کملی گھبرائی

نئیں جگ پیا معاف منیرؔ کریندا ہوئی پیار اچ انج رسوائی

جیویں قیس نوں مجنوں کر چھڈیا دنیا دی بے پرواہی

منیر ملک

تساں ذری ہک منہ توں لاہ چھڈنڑائے میرے کانڑ حضور نقاب اے

تساں ذری ہِک منہ توں لاہ چھڈنڑائے میرے کانڑ حضور نقاب اے

میرا حج ہو ونجنڑائے قسم خدا دی پنج سالاں بعد جناب اے

متاں ویکھ کے میریاں اکھیاں چوں سدھراں دے اجڑے خواب اے

آوی ترس تاں آکھیں بسم اللہ تینوں ملک منیرؔ آداب اے

منیر ملک

ہک نازک موڑ تے زندگی دے دل جانڑ کے ترونڑنا ناہیا

ہک نازک موڑ تے زندگی دے دل جانڑ کے ترونڑنا ناہیا

تیتھوں معافیاں منگنڑ منیرؔ گیا خالی در توں موڑنا ناہیا

میرے دل دے حال شکستہ دا بھانڈا کہیں اگے پھوڑنا ناہیا

ہائی شاہر دا شاہر شریکاں دا چٹے رڑے اتے چھوڑنا ناہیا 

منیر ملک

جیہڑے پاسے ویکھاں توں دسدا ایں کجھ ہور دسیندا ہے نئیں

جیہڑے پاسے ویکھاں توں دسدا ایں کجھ ہور دسیندا ہے نئیں

تیرے پیار اچ اج تائیں بے دردا رکھی وال برابر جے نئیں 

ہنڑ ملنڑ کجا بے وسیاں توں دیدار وی بے شک دے نئیں

پیا سوکھڑے روز منیرؔ نوں دے تینوں آکھساں الفوں بے نئیں

منیر ملک

شالہ ہجر دی قید اچ کوئی قیدی کدے انج لاچار نہ ہووے

شالہ ہجر دی قید اچ کوئی قیدی کدے انج لاچار نہ ہووے

ہووے سجنڑ وی وسدا دل دے وچ وت وی دیدار نہ ہووے

دو لگدیاں وچ مجبوریاں دی کدی ہک دیوار نہ ہووے

وت قطن منیر وچھوڑیاں دا کوئی سجنڑ شکار نہ ہووے

منیر ملک

تیرے پیار دی سک میتھوں کملیاں وانگوں بندے بندے دے پیر نپائے چا

تیرے پیار دی سک میتھوں کملیاں وانگوں بندے بندے دے پیر نپائے چا

جیہڑے وسدے وقت اچ چاکر ہائے میرے انہاں وی شغل بنڑائے چا

ہائے ہجر دے تاپ وی زوراں تے اتوں بختاں تاک ولائے چا

ڈھلے بخت افسوس تاں لگدیاں وی سارے جرم منیرؔ تے لائے چا

منیر ملک

ہائی زور چناہ دیاں چھلاں دا ہک رات دا پچھلا پاہر ہائی

ہائی زور چناہ دیاں چھلاں دا ہک رات دا پچھلا پاہر ہائی

ازمائش عشق دی عاشقاں تے بارش وی موسلادھار ہائی

گھڑا ویکھ کے کچا ششدر رہ گئی سوہنی جس تے جاونڑاں پار ہائی

ڈری قطن (قطعاً) منیرؔ نہ ٹھلنڑے توں بھاویں ڈب گئی ادھ وچکار ہائی

منیر ملک

میں نت سدھرانڑیاں اکھیاں نوں پیا کوڑیاں دھیراں دیواں

میں نت سدھرانڑیاں اکھیاں نوں پیا کوڑیاں دھیراں دیواں

ہک اُجڑے پُجڑے خواب دیاں میں کے تعبیراں دیواں

دل وس اچ ہووے سوچاں نوں پا انج زنجیراں دیواں

تینوں ڈھول منیرؔ میں چھلے تے پرتا تصویراں دیواں

منیر ملک

ان بھانڑے بھار جدائیاں دے ہر بھار توں بھارے ہوندن

ان بھانڑے بھار جدائیاں دے ہر بھار توں بھارے ہوندن

بے لوث وفا نوں اس جَگ تے انڑ گنت خسارے ہوندن

اوہا چھڈ ویندن ہکلاپیاں دے جیہڑے فقط سہارے ہوندن

ڈھلے بخت منیرؔ تاں سجنڑاں دے پئے آپ نتارے ہوندن 

منیر ملک

ساڈے دل دیاں کل جاگیراں دا ہایئں توں وارث اکلوتا

ساڈے دل دیاں کل جاگیراں دا ہایئں توں وارث اکلوتا

کل غیر دی جؤ اچ ویکھ آیاں ہائیں غیراں کول کھلوتا

لگا دل تے داغ وچھوڑیاں دا پیا مل مل ہنجواں دھوتا

وت مانڑ منیرؔ دی سدھراں دے سڑ سڑ کے ہو گئے پوتا

منیر ملک

میڈی حسرت وانگ فقیرنی دے تیڈا شاہر پنیندی وتدی

میڈی حسرت وانگ فقیرنی دے تیڈا شاہر پنیندی وتدی

دیدار دی خاطر تیرے در اقدس تے پھیرے وت وت لیندی وتدی

بے جرم منیرؔ دے اجڑن تے تک وینڑ الیندی وتدی

بے دردا تسبیح ہنجواں دی اکھیں نال کریندی وتدی

منیر ملک

اروار دا پنچھی پار دی جوہ چوں ودا لبھدائے نکھڑے سنگ نوں

اروار دا پنچھی پار دی جوہ چوں ودا لبھدائے نکھڑے سنگ نوں

پیا جھلدائے ہجر تے سدھراں دی ہک بئے نال لگی ہوئی جنگ نوں

جنگل بیلے سفر تھکیڑے پئے بھن دے ہس انگ انگ نوں

مُکے سفر منیرؔ بچا نہ سگیا ساہواں دی ترٹدی ونگ نوں

منیر ملک

دلا رو نئیں کڈھ ونج ہجراں دی اے رات نصیباں ماری

دلا رو نئیں کڈھ ونج ہجراں دی اے رات نصیباں ماری

ول جدنڑ وصال دی پوہ پھٹنڑائے مُک ونجنڑائے اس لاچاری

اس پتہ نئیں آپ وچھوڑیاں دی پنڈ کیویں چائی ہوسی بھاری

بھلا جانڑ کے کونڑ منیرؔ چُھڑیندائی وطناں دی انج سرداری

منیر ملک

ہر حال اچ سجنڑ دی نیکاں دا مل گھتنڑائے جان وی لا کے

ہر حال اچ سجنڑ دی نیکاں دا مُل گھتنڑائے جان وی لا کے

اوہدے ہک ہک دئین تے وار چُھڑیساں ترکے دے ترکے چا کے

میرے پیار دی خاطر لگدیاں توں اس لکھاں جئے ذان کرا کے

تیرا سجنڑ منیرؔ سدایا اے متھے سو الزام لوا کے

منیر ملک

گھڑا نازک شئے اے دل وانگوں تاں راہندائے سانبھ کے رکھئیے

گھڑا نازک شئے اے دل وانگوں تاں راہندائے سانبھ کے رکھئیے

ہووے جاچ نہ اُس نوں چاونڑ دی باہیں گل نہ اس دے گھتئیے

جے قطن (قطعاً) منیرؔ نہ ڈولنڑاں ہووے نہ سر تے چانڑ توں جھکئیے

اے تاں ببریاں ببریاں تاں ہوندن جداں ڈھاک تے چاڑھ کے سٹئیے

منیر ملک

تیرے شاہر دے اکثر واسیاں توں پچھ باہناں تیرے بارے

تیرے شاہر دے اکثر واسیاں توں، پچھ باہناں تیرے بارے

کیہڑے رنگ اچ سجنڑ کریندا ہوسیں، میرے باہج منیرؔ گزارے

جداں دسدن وسدیاں ویلیاں دے، تُساں کوئی نئیں پیار وسارے

ڈھائیں مار پُچھیندائے ہجراں توں، کداں ولسن سجنڑ پیارے

منیر ملک

پردیس اچ لنگھدیاں راتاں دے کدی پچھے نی حال احوال اے

 پردیس اچ لنگھدیاں راتاں دے کدی پُچھے نی حال احوال اے 

دل جگر تے ساڈیاں سدھراں دے کے ہجر کریندن حال اے

تینوں مانڑ ہِن وطن دی شاہیاں دے ساتھے عجب منیرؔ زوال اے 

زر مال وی ہوندیاں یاداں دے زندان توں بچنڑ محال اے

منیر ملک

ساہ کڈھاں وی سہی تاں کے کڈھنڑائے اجاں ہجر دے پینڈے لمے

ساہ کڈھاں وی سہی تاں کے کڈھنڑائے اجاں ہجر دے پینڈے لمے

جداں وچ فرقت دے ساتھ نہ دیوے وت جندڑی کیہڑے کمے

ہُن جدنڑ دے دھوکے قسمت کیتے ناں سُکھ دیاں نیندراں سمے

کھٹے لیکھ منیرؔ تاں انج لگدائے اساں جمے جئے نہ جمے 

منیر ملک

او وقت وی یاد ہن رو رو کے تساں جملے اے فرمانڑیں

او وقت وی یاد ہِن رو رو کے تُساں جُملے اے فرمانڑیں

نہ چھوڑ ونجیں میرا جگ تے کوئی نؤوں اساں حلف قرآن تے چانڑیں

تیرا نوکر مردیاں تائیں راہساں سنگ توڑ منیرؔ نبھانڑیں

ہائی کے معلوم رقیباں دے تُساں جھٹ نئیں بول پچانڑیں

منیر ملک

میں کداں کوئی کیتیاں نیکاں دا تیتھے ذری اک بھار بنڑایائے

میں کداں کوئی کیتیاں نیکاں دا تیتھے ذری اک بھار بنڑایائے

تساں جدنڑ دا مَل پردیس لیا اے اساں وطن توں لَڑ چھڑوایائے

تیری آس دے ڈِیوے بالی بیٹھاں چت کوئی نہ تانگھ توں چایائے

تُساں آپ منیرؔ نُوں ویندیاں کیتائے اساں تینوں کوئی یار بُھلایائے

منیر ملک

میرے ساہاں دی ترٹدی ڈوری نوں گرہ فقط دیدار دی لا ونج

میرے ساہاں دی ترٹدی ڈوری نوں گرہ فقط دیدار دی لا ونج

چلو نہ بولیں پر وطناں تے ہک واری پھیرا پا ونج

متاں اس ویلے آویں جداں میں نہ ہوواں مینوں جوندیاں شکل تکا ونج

پچھے قبر منیرؔ دی لبھدا وتسیں آ قبر دی تھار وکھا ونج

منیر ملک

احساس دی اکھ چوں ہجراں دی جداں لگی ہوئی نت برسات ہووے

احساس دی اکھ چوں ہجراں دی جداں لگی ہوئی نت برسات ہووے

کمزور منیرؔ دی دلڑی تے ہر ویلے سک دی رات ہووے

وت بخت دے ٹل توں دنیا تے بھاویں جتنی وی گل بات ہووے

نئیں جیونڑ قطن (قطعاً) منیرؔ ہوندا نہ سجنڑ دی جے ملاقات ہووے

منیرؔ ملک

بختاں دی چھاں دا عادی ایں غربت دے ہاڑ نؤوں ڈٹھے

بختاں دی چھاں دا عادی ایں غربت دے ہاڑ نؤوں ڈٹھے

چھڑے امن منیرؔ پئے ویکھے نی ہجراں دے ساڑ نؤوں ڈٹھے

انج لگدائے کہیں دیاں ہسڑاں توں رنگ روپ وگاڑ نؤوں ڈٹھے

گڈے پیار دے چڑھدے ویکھے نی میڈا سوہنڑاں چاڑ نؤوں ڈٹھے

منیر ملک

اگاں بھج پئے او پچھاں دسدا ای کجھ نے ہن بخت جدوں کے ہر گئے

اگاں بھج پئے او پچھاں دسدا ای کجھ نے ہن بخت جدوں کے ہر گئے

میری اجڑی جھوک چوں سجنڑ سوا ہو تیرے وانگ کنارے کر گئے

ہک غربت دوجا ہجر دی چل توں اساں زندگی کولوں ڈر گئے

ارمان منیرؔ دی جندڑی دے تیرے قدماں دے وچ مر گئے

منیر ملک

تیرے در اقدس تے کئی واری پئے روندیاں سیس نوائے ہن

تیرے در اقدس تے کئی واری پئے روندیاں سیس نوائے ہِن

 میرے کل جذبات عقیدت دے تساں ہر واری ٹھکرائے ہِن

اساں وت وی دل مجبور دی خاطر تیرے مانڑ تے بھرم بنڑائے ہِن

بے جرم منیرؔ پئے بے قدراں اگے سئے سقراط مرائے ہِن

منیر ملک

میں کداں کوئی چر تائیں جیندیاں راہنڑائے

میں کداں کوئی چر تائیں جیندیاں راہنڑائے کس کرنے نی روز جھکھانڑے 

پتہ لگسی آ دکھ کی شے ہوندن جداں کسے نؤوں آنڑ ونڈانڑے

تساں کے پتہ آ کے تربت تے وی دو جملے ایہہ فرمانڑے

مینوں لڑیا بولیا معاف کریں ہاسے سجنڑ منیرؔ پرانڑے

منیر ملک

ربا ہجر دی مار مزید نہ دے بت کوئی نئیں جھلنڑیں جوگا

ربا ہجر دی مار مزید نہ دے بت کوئی نئیں جھلنڑیں جوگا

انج لاغر درداں کر چھڈیائے نؤوں رہ گیا ہلنڑیں جوگا

نئیں سجنڑ منیرؔ وی تنگیاں توں ہنڑ قاصد گھلنڑیں جوگا

تائیں دل مسکین دا ہجراں دی ہے اگ وچ بلنڑیں جوگا

منیر ملک

سنجے ویہڑے سنجیاں جائیں کر کے پردیس چا ڈیرے لائے نی

سنجے ویہڑے سنجیاں جائیں کر کے پردیس چا ڈیرے لائے نی

ہجراں دے بھارے جرأت توں ودھ کے چا دل نوں یار چوائے نی

جھٹ چپ راہنڑاں جھٹ رو باہنڑاں انج جگر تے خنجر چلائے نی

افسوس منیرؔ شریکاں توں میرے پیار دے تل پنڑوائے نی

منیر ملک

بندے بھج کے ظلم کما لیندن ہک دل مسکین تے ہس کے

بندے بھج کے ظلم کما لیندن ہک دل مسکین تے ہس کے

شودھا پھڑک پھڑک کے مر ویندائے ہجراں دے جال اچ پھس کے

تساں میرے اتے سگواں ستم چا کیتا میتھوں دل دی نگری کھس کے

وت وطن منیرؔ دا چھڈنڑاں ای ہائے ٹرو ہا مسکین نوں دس کے 

منیر ملک

میرے بخت تے وقت غلام نہ رہے جداں سجنڑاں مکھ پرتائے چا

میرے بخت تے وقت غلام نہ رہے جداں سجنڑاں مُکھ پرتائے چا

ناں ریت تے لکھے ہوئے بے درداں جداں پیراں نال مٹائے چا

جنگ لگ گئی موت تے زندگی دی دُکھاں کھانڑ تے پِینڑ بُھلائے چا

ٹُرے سجنڑ منیرؔ پئے سیجاں تے ہجراں دے خار وچھائے چا 

منیر ملک

تیری ٹیک تے راج میں وطن اتے پئے کیتے یار بتیرے

تیری ٹیک تے راج میں وطن اتے پئے کیتے یار بتیرے

میرے بخت دا تاج ہائیں بے دردا بہؤوں سکھ دے وقت ہائے میرے

یکدم وت ہجر دے ظالم ناگاں ڈنگے جگر چا میرے تیرے

تساں مل پردیس منیرؔ لئے اساں وطن توں پٹ لئے ڈیرے

منیر ملک

جیہڑے سر دے سائیں ہائے مدتاں توں کائی نظر لگی ہرجائی ہو گئے

جیہڑے سر دے سائیں ہائے مدتاں توں کائی نظر لگی ہرجائی ہو گئے

لگے ہجر دے ساونڑ اکھیاں چوں مچ پیار دے بلدے چھائی ہو گئے

سدھراں دے جھنگ اکلاپیاں توں جیویں رانجھے باہج سودائی ہو گئے

انجے وطن تے مانڑ منیرؔ ہاسے اج اُس دے وارث کائی ہو گئے

منیر ملک

اِدوں چُپ ساڈی اُدوں چُپ سجنڑاں دی، ایہا چُپ، چُپ چاپ مُکا گئی

اِدوں چُپ ساڈی اُدوں چُپ سجنڑاں دی، ایہا چُپ، چُپ چاپ مُکا گئی

اَساں ادب توں چُپ، اوہ فخر توں چُپ، چُپ فرق ہزاراں پا گئی

چُپ اسرافیلؑ تے، تے سُور وی چُپ، چُپ چاپ قیامت آ گئی

ہِک صرف خلیلؔ اشارہ چُپ دا، ساڈی چُپ اِچ عمر وِیہا گئی

خلیل الرحمٰن خلیلؔ

سسی ہائی شہزادی پھلاں دی ودی آپ کوں آپ رلیندی

سسی ہائی شہزادی پھلاں دی ودی آپ کوں آپ رلیندی، نیر وھیندی

جیہڑا سیج تے ستیاں چھوڑ گئے ودی خان کوں ہے گولیندی، ہکلاں ڈیندی

اسے خان پُنل دی گول دے وچ ودی تھل اچ پیر سڑیندی، صبر کریندی

نوریؔ ڈیکھ وفا دے رستے وچ پئی جند قربان کریندی، فرض نبھیندی

نور حسین نوری

اساں ہائیں غلام انگریزاں دے ساڈے ملکھ دے حکمران وکاؤ

اساں ہائیں غلام انگریزاں دے ساڈے ملکھ دے حکمران وکاؤ

دھی حوا دی سروں ننگی تھئی، تھیا عزت دا سامان وکاؤ

پانڑی توں سستا خون انسانی ہے جو عدل دا نگہبان وکاؤ

نوریؔ زر دی سستی منڈی وچ انسان بمع ایمان وکاؤ

نور حسین نوری

ہئی پیار تاں ڈر ہے کس گل دا سنگ رل ونج

ہئی پیار تاں ڈر ہے کس گل دا سنگ رل ونج چن گھبرا نئیں، سن بھلا نئیں 

پئے سڑدن لوک تاں سڑن پئے رکھ کیندی وی پرواہ نئیں، لوک خدا نئیں

سچی پچھیں تاں ساڈے دل اچ نوریؔ تیڈے باہج کسے دی جھاہ نئیں، گل اے دغا نئیں

ویری جگ سہی نیتئیاں توڑ نبھیساں جیندوں تیرا چھوڑنا راہ نئیں، پیار گناہ نئیں

نور حسین نوری

اساں آپ رلائی جوانی اپڑیں ساڈا سجن تاں بے

اساں آپ رلائی جوانی اپڑیں ساڈا سجن تاں بے قصور ہائی

ناہی ککھ جتنی مجبوری اس دی ساڈا اپڑاں دل مجبور ہائی

اساں منتاں کرا لیندے ہاسے او تاں راہونڑاں چاہندا دور ہائی

ساکوں چھوڑ گئے پر یاد رکھیسی نوریؔ کیتا پیار ضرور ہائی

نور حسین نوری

کر پیار تاں کیندے خلق نوں کر کردار دے

کر پیار تاں کیندے خلق نوں کر کردار دے انسان دے نال راھندن

چاہسیں حسن تاں حسن وی ڈھل وئنیدے آندے حسن تے وی زوال راھندن

چاہسیں زر کوں زر دا چاہ بے کار اے کڈاں زر ہمیش بھائیوال راھندن

جیہڑے توڑ نبھیندن ساری عمر نبھیندن لجپال نوریؔ لجپال راھندن

نور حسین نوری

اس دل دی اجڑی وستی کوں میں ول

اس دل دی اجڑی وستی کوں میں ول وسانونڑاں چاہنداں

چنگا وقت نبھا ہائی نال سجن دے اہو وقت ولانونڑاں چاہنداں

رلے کھیڈڑاں ریت اچ گل پا باہنواں اوہے باہیں گل پانونڑاں چاہنداں

رسا ودا ہائی مدت دا یار نوریؔ ولا یار بنڑانونڑاں چاہنداں

نور حسین نوری  

ڈٹھا ہک ڈینھ اکھیاں اکھیاں کوں ہن

ڈٹھا ہک ڈینھ اکھیاں اکھیاں کوں ہن تیڈئیاں اکھیاں ریت اکھیاں

آئیاں یاد اکھیں کوں تیڈئیاں اکھیاں جنہاں نال ہائی لائی پریت اکھیاں

جنہاں اکھیں نوں ڈیکھ کے اکھیاں نوریؔ ہن گاندئیاں پیار دے گیت اکھیاں

میڈی اکھیں نوں دید دی عادت گھت کے پرتیچ گئیاں بدنیت اکھیاں

نور حسین نوری

مٹھی مٹھی بول پنجابی

مِٹھی مِٹھی بول پنجابی

کناں وِچ رَس گھول پنجابی

ساڈی ایہہ ماں بولی سجناں

ناں پیراں وِچ رول پنجابی

تیری بولی چَج دی بولی

رَکھ ایہہ ورثہ کول پنجابی

منگ نویدؔ ہمیش دعائیں

وَسدی رہے انمول پنجابی

فلک شیر نویدؔ

بھل ناں جاویں توڑ نبھاویں

بُھل ناں جاویں توڑ نبھاویں

سانوں اپنے نال ہڈھاویں

شعراں دے وچ جوٹھ ناں پاویں

ستے ویہڑے درد جگاویں

دل ہک ہیرائی چوٹ ناں لاویں

فلک شیر نویدؔ

سمے پلکاں اتے اتھرو

سمے پلکاں اتے اتھرو

تسبیح وانگ پرتے اتھرو

دل اچ دہشت گردی ہوئی

جاگ پئے نیں ستے اتھرو 

من دا ہولا بھار سی کرنا 

نین جھلاری جتے اتھرو 

اگلی عمراں یار منا لئے 

پچھلے پہر کرتے اتھرو 

گتاں دو رخساریں بنیاں 

انج نویدؔ میں گتے اتھرو

فلک شیر نویدؔ

چن رات اڈیک دے ویہڑے وچ انج اپنا روپ سجایم

چن رات اڈیک دے ویہڑے وچ انج اپنا روپ سجایم

متھے بندیا کجل مساگ تے زیور سوہا جوڑا سگن دا پایم

گئی دھمدی رات اڈیکاں وچ ایہو حادثہ فجر وکھایم

ونگاں مار چوکاٹھ تے بھن چھڈیاں جداں ویہڑے یار ناں آیم 

فلک شیر نویدؔ

بت عشق دے تال توں واقف ناہ سانوں پیار نچایا نچ پئے آں

بت عشق دے تال توں واقف ناہ سانوں پیار نچایا نچ پئے آں

مدہوش اکھیں دے جام پووا سرکار نچایا نچ پئے آں

مکی آخر کھیڈ نویدؔ ایتھاں تکرار نچایا نچ پئے آں

اوہناں ہجر پرو کے پیراں وچ پباں بھار نچایا نچ پئے آں

فلک شیر نویدؔ

اڈے چیتھڑے نال برُود ربا کیڈا سستا کوئی نیلام ہویا

اڈے چیتھڑے نال برُود ربا کیڈا سستا کوئی نیلام ہویا

چھٹے پئے مسیت دی کدھ اتے ساڈے خون دا کی انجام ہویا

سبناں نال چتھاڑدا پھرے سانوں گھوڑا ویلے دا بے لگام ہویا

میرے مالکا آپ سنبھال سانوں ساڈی پہونچ توں دور نظام ہویا

فلک شیر نویدؔ

اسیں عابد پیار دی مسجد دے نفرت دے کتن پجاری نئیں

اسیں عابد پیار دی مسجد دے نفرت دے کتن پجاری نئیں

ہاہیں جانڑدے قدر ادیباں دی ساڈے سجنو ذہن بازاری نئیں

اسیں قلمی پتر تمیمی دے ساڈی سوچ زمانہ جانڑدا اے

پر گن سگدے ہاہیں اڈدیاں دے اسیں عام نویدؔ شکاری نئیں

فلک شیر نویدؔ

سدھراں ہتھوں مجنوں وانگ مریندا ہاں

سدھراں ہتھوں مجنوں وانگ مریندا ہاں

پتھر نئیں میں پُھلاں نال چوٹیندا ہاں

مر کے وی ایس جگ تے زندہ راہنا اے

شعراں وچ میں امرت گھول کے پیندا ہاں

میرا مڑہکا شامیں بلدا اے چُلہے وچ

کر مزدوری گھر نوں جد پرتیندا ہاں

میں بولاں تاں اوہنے کوڑیاں پئے جاناں اے

اوہدے ساہنویں ہونٹھ میں جان کے سیندا ہاں

اوہ وی سنیاں ایں رسمی ہاسے ہسدا اے

میں وی اس توں پھٹ کے اوکھا جیندا ہاں

فلک شیر نویدؔ

سجناں دا دل بنایائے پتھر تراش کے

سجناں دا دل بنایائے پتھر تراش کے

دنیا نوں سچ وکھایائے پتھر تراش کے

مڑہکا میرا ہاہ شامل اس دے وجود وچ

ہیرا میں تاں بنایائے پتھر تراش کے

سینے فرہادی جذبے عشقے جگائے یار

پتھراں چوں دُدھ وہایائے پتھر تراش کے

ایویں تے چتر کاراں دتی نئیں داد وی

اپنا میں فن نچایائے پتھر تراش کے

دنیا نویدؔ بھانویں بھگوان جانیاں

روٹی دا مُل میں پایائے پتھر تراش کے

فلک شیر نویدؔ

ب. بولدے کاگ بنیریاں تے چھیتی آ وے میریا ڈھول ماہیا

ب. بولدے کاگ بنیریاں تے چھیتی آ وے میریا ڈھول ماہیا

سماں سول چبھاؤندا وچ سینے کلہی جند میری ڈانواں ڈول ماہیا

چناں بھن کے تیر وچھوڑیاں دے پھیرا پا اساڈڑے کول ماہیا

موہنجھے نین نویدؔ اڈیکدے نیں بُوہا سنج حویلی دا کھول ماہیا

فلک شیر نویدؔ

سنگتاں دی دستار بچائیے

سنگتاں دی دستار بچائیے

آ اج دونویں پیار بچائیے

کئیں دی گل تے ناں کن دھریے

تاں بچنائیں اعتبار بچائیے

ماں بولی ہُن مردی پئی اے

رل کے سارے یار بچائیے

اکھیاں دیس بدر کر چھڈیائے ہنجوواں نوں

اکھیاں دیس بدر کر چھڈیائے ہنجوواں نوں

خورے کیوں بے گھر کر چھڈیائے ہنجوواں نوں

ایہہ پلکاں تے موتی بن کے سجدے ہن

اج کئیں واہندا سر کر چھڈیائے ہنجوواں نوں

ناطق بلوچ

جدن دے یار کراسے ہو گئے

جدن دے یار کراسے ہو گئے

سُکھ کئیں ہور دے پاسے ہو گئے

وطن توں اوہ پردیس کی ٹُریائے

متھیوں لیکھ اکواسے ہو گئے

مزمل حسین ناطق بلوچ

ساڈی ناطق ڈیکر اے زندگی تے شہنائی دے راگ

ساڈی ناطقؔ ڈیکر اے زندگی تے شہنائی دے راگ نوں کی کرنائیں 

جہندا ہور جہان اچ دیہنہ چڑھیا اس رات سہاگ نوں کی کرنائیں 

اج مر گیاں قبر تے زلف دی چھاں اساں ایس وراگ نوں کی کرنائیں 

تیرے ساہاں دا سیک نصیب نہ ہویا فردوس دے باگ نوں کی کرنائیں 

ناطق بلوچ

دلبر دے دیدار دیاں تدبیراں رکھیاں ہوئیاں نیں

دلبر دے دیدار دیاں تدبیراں رکھیاں ہوئیاں نیں

ایسے لئی تاں تاکاں وچوں جھیراں رکھیاں ہوئیاں نیں

دل چندرا ہک پل وی مینوں کلیاں ٹکن دیندا نہیں

تاں میں دل ولچاون لئی تصویراں رکھیاں ہوئیاں نیں

لکھن والیاں کولوں خورے کیوں نہیں اکھر جڑ سکدے

ماہی تاں سوہنے مکھڑے تے تفسیراں رکھیاں ہوئیاں نیں

ناطق بلوچ

رس کے ٹر گئے بیلی سارے یاد آؤندن

رُس کے ٹُر گئے بیلی سارے یاد آؤندن

پیار پریت اچ وقت گزارے یاد آؤندن

کئیں وی آ کے ریت ہٹائی ناں اکھیں توں

کتنے سد فریادی مارے یاد آؤندن

بھنوراں وچ تنہائی دا غم تاں سہہ جاساں

کی کرسن معصوم کنارے یاد آؤندن

اکھ اچ پڑدی ہنج تیری لڑھدی ہنج

اکھ اِچ پُڑدی ہنج

تیری لُڑھدی ہنج

سوہنے مکھڑے تے

نئیں پئی جُڑدی ہنج

ایہہ جے چھوڑے گھر

وت نئیں مُڑدی ہنج

صیاد ستم گر آہ ظلم ختم کر دکھ ویکھ

صیاد ستم گر، آہ ظلم ختم کر، دکھ ویکھ قرار پئے کھوہندن

مَن اعظمؔ عرضی ہُن کر نہ مرضی تیرے در نروار پئے روندن

دیواں چیت آوازاں آ کر پروازاں نالے پھٹے ہوئے ڈار پئے لوہندن

تیرے قفس زنگالے ہُن کھول دے تالے میرے پر بے کار پئے ہوندن

اعظم علی اعظم

تیری بے نیازی دے کم ہِن خدایا، جو دیویں تاں پتھراں اِچ غذا دے چھڑینداں

تیری بے نیازی دے کم ہِن خدایا، جو دیویں تاں پتھراں اِچ غذا دے چھڑینداں

جے پکڑیں تاں یوسفؑ جئے شہنشاہ نوں بھراواں دے ہتھوں سزا دے چھڑینداں

نہ روزے تے لمیاں نمازاں تے خوش ایں تیری ذات نوں صاف نیتاں دی لوڑ اے 

جے بخشیں تاں حُر جئے گنہگار نوں، تُوں پاکاں دے گھر وِچ پناہ دے چھڑینداں

پتر جمدے رکھیے وچ قدمی

پتر جمدے رکھیے وچ قدمی

دھی بھین دا لاڈ لڈاوئیے ناں

بھائی ہون تے ویر ویہاج لویے نی 

تے ستیاں گلاں نوں جگاوئیے ناں

چور یار دا کدے نا وساہ کھائیے

جوئے باز نوں کول بٹھاوئیے ناں

کوئی شوق نہ ہا پردیساں دا پردیس ویکھایا اے غربت

کوئی شوق نہ ہا پردیساں دا پردیس ویکھایا اے غربت

حالات دیاں مجبوریاں ہن ساتھوں وطن چھڑایا اے غربت

ہاسے شوقی محفلاں لاونڑ دے ہر شوق بھلایا اے غربت

اساں کامرانؔ آزاد جیاں بندیاں کوں کتھے آنڑ پھسایا اے غربت

‏کامران اشرف

توں جو خوش ہیں ساڈے اجنڑن تے آ سجنڑ اجاڑ کے سَٹ ونج

توں جو خوش ہیں ساڈے اجنڑن تے آ سجنڑ اجاڑ کے سَٹ ونج

جُھگی رہ گئی ہے ہک کانیاں دی دل آدھائی ساڑ کے سَٹ ونج

میڈے لکھے ہوئے خط مجبوریاں دے میڈے بوہے تے پاڑ کے سَٹ ونج

اٹھ سگے حیاتؔ نہ زندگی تائیں انج سجنڑ لتاڑ کے سَٹ ونج

ہک اپنے کرم دی تھوڑ ناں دیویں

ہک اپنے کرم دی تھوڑ ناں دیویں، میرا بخت امانت رکھیں

تیری ذات توں پنی ہوئی شوقاںدی، میری سنگت سلامت رکھیں

میں تاں نوکر ہاں تیری خلقت دا، ایہا قائم نیامت رکھیں

ساری عمر حیات توں روسیاں آلی، پراں دور قیامت رکھیں

حیات بھٹی

دور دراز دے پکھیاں تے نئیں ایڈے ظلم کریندے

دور دراز دے پکھیاں تے نئیں ایڈے ظلم کریندے

کھس کے دل پردیسیاں دے نئیں سخت جواب دیوندے

اے حسن جوانی چار ڈیہاڑے نئیں سجن ناراض کریندے

کوئی سجن حیات غریب وی ہوندن نئیں چھوڑ سلام دیویندے

حیات بھٹی

ڈھلی وقت دی پیشی غربت دی اتوں یکدم دیگر چھا گئی

ڈھلی وقت دی پیشی غربت دی اُتوں یکدم دیگر چھا گئی

سنگتاں دی بھری ہوئی محفل دی ہولے ہولے بدل فضا گئی

اللہ پاک دی وسدی دنیا وچ رہ جند میری تنہا گئی

وکھے وقت حیاتؔ دھکیندے وتسن چلو سنگت دی سمجھ آ گئی

حیات بھٹی

میتھوں وکھریاں بہہ کے پیر نا پا لیں نہیں جڑدیاں پیار اچ ستھیں

میتھوں وکھریاں بہہ کے پیر نا پا لیں نہیں جڑدیاں پیار اچ ستھیں

نہیں جوڑدی تہیں جہیے مخلص نوں رُس پاونڑاں کدی کدی کتھیں

اے بہتر نت دیاں جھڑکاں تو مینوں زہر پیوا چا ہتھیں

تیری چوک حیات تو چھوٹ ویسی پیچھے سجنڑ بنڑیندا وتیں

سفر ساری حیاتی دا ایویں یزدان لکھناں ہا

پنجابی سرائیکی شاعری

سفر ساری حیاتی دا ایویں یزدان لکھناں ہا

اوندی لیکھ اچ منافع تے میڈو نقصان لکھناں ہا

تئیں لا کے کفر دا فتوہ وڈا نقصان کیتا ہے

اساں مندر توں فارغ تھی کرائیں قرآن لکھناں ہا

جنم توں وی بہوں پہلے جے تھئی تقسیم قسمت دی

تاں ہر ہک آدمی کوں صاحب ایمان لکھناں ہا