جیہڑے فقر دے رنگ وِچ گئے رَنگے
جُھکدے سدا جَگ دے پالنہار اَگے
اِکو وار اوہ یار دا نام لے کے
دھرنا مار بہندے، درِ یار اَگے
ڈردے ہر ویلے رَبّ دی ذات کولوں
مَتّھا رَکھدے اوہدی سرکار اَگے
عزت کردے فقیراں تے عاجزاں دی
اُٹھدے کدی نہ کسی سَردار اَگے
سید نصیرالدین نصیر
