اِک مکالماتی نظم
میں نظماں دی پَنڈ نُوں چُکیا
جا کے وِچ چنہاں دے سُٹیا
فیر دریا دے کنڈھے بہہ کے
سوہنی دے نال گَل اے کیتی
گل سُن نی گجراتن کُڑیئے
اے سب نظماں تیرے لئی نے
کُجھ سَسّی تے ہیر دے ناویں
سوچیا میں کہ موئیاں مُکیاں کُڑیاں بارے
کاہنوں نظماں لِکھدا جاواں
اینہاں نُوں میں چُلہے پاواں
قبرستانے جا دفناواں
یا فیر پانی وِچ وگاواں
میری گَل نُوں سُن کے سوہنی
پہلاں ہَسّی، بعدوں روئی
غُصّے بَھریاں اَکھاں لے کے
میرے کولوں اُٹھ کھلوئی
سوہنی نے فیر وِچ چنہاں دے
ڈُونگھی جئی اِک ڈُبّی لائی
اوہ پانی دے تَھلّے جا کے
ساریاں نظماں چُک لیائی
میرے سامنے دُھپّے بہہ کے
اوہنے اِک اِک نظم سُکائی
نظماں دی فیر پَنڈ بنائی
فیر توں میرے سر چُکائی
میں ٹُریا تے آکھن لگی
گَل سُن لے وے شاعر مُنڈیا
عشق تے عاشق مَردے ناہیں
وِچ چنہاں میں ڈُبّی ناہی
سَسّی وِچ تَھلاں دے قائم
ہیر کِسے وی قبرے ناہی
میریاں جیندیاں اَکھاں تک
جا نظماں نُوں سانبھ کے رَکھ
سرفراز انور صفی
