ایس ونج توں میں کیہہ کھٹیا کیہہ دل نُوں سمجھانواں
دُھخدیاں دُھپاں دے کے لیّاں سڑدیاں بلدیاں چھانواں
میتھوں دُور دُریڈا ای چنگا تیرا مُکھ منوّر
میتھوں ڈر، میں گئے گواچے سمیاں دا پرچھانواں
کسے نے آن بھڑوہلے بُھنّے، کسے نے جُھگے روہڑے
کُجھ لُٹیا مینوں مینہ دی واچھڑ، کُجھ پُٹیا دریانواں
کدی تے سر دیاں سٹّاں وی میں سہہ جاناں ہاں ہس کے
کدی پیر دے کنڈے توں وی کُونج طراں کُرلانواں
دل توں جو تقصیر وی ہوئی، چھڈو، مٹّی پاؤ
آخر گل نُوں آؤندیاں یارو، بھجیاں ہوئیاں بانہواں
ظفر اقبال
