ماواں جیون جنہاں دیاں جنت آپے ٹُر گھر آوے
ماواں دی سرداری دو جگ جو سمجھے سو پاوے
سَڑ گئے لیکھ میں اجڑے دے جنہوں روزی وطن چھڈائے
ہتھی ٹور کے پُتراں نوں شالا ماں نہ کوئی مر جائے
کاواں، اُڈ کاواں، ماں جنت دا پرچھاواں
کالے بدل کالے، ماں اپنی دے لاڈ نرالے
جِھڑکاں چ مُک جاندے، جیہڑی جمے شالا اوہو ای پالے
سوہنے رَب دا رُوپ اوہ جاپے، بوہڑے ہر اِک تھاں
شوکتؔ جدوں مصیبت بَن جائے خود مشکل ٹالے ماں
جانداں، ٹُریا جانداں، بڑا مان ماواں دی چھاں دا
جس گھر ماں ناں ہووے رب پھیر کے منہ لنگھ جاندا
عیداں تے شبراتاں آئیاں، فیر ہنیریاں راتاں آئیاں
کپڑا گہنہ کھان نوں آوے ماں جیہا گھر کون سجاوے
گھر دا بُوہا انج نئیں کھلدا، تیرا جگراتا نئیں بُھلدا
آل اولاد تے جمے جائے سبھ مطلب دے رشتے نی مائے
ربّا اپنا روپ اخواناں ایں فیر ماواں نوں کیوں لے جاناں ایں
ربّا اپنا روپ اخواناں ایں فیر ماواں نوں کیوں لے جاناں ایں
شوکت علی دی آواز چ ماں دی شان بارے کلام سنیا، چنگا لگا تے تہاڈے نال ونڈ ریا واں امید اے چنگا لگے گا، جیہڑیاں ماواں زندہ نیں انہاں لئی حیاتی دی دعا تے جیہڑیاں ایس جہان توں تُر گئیاں نیں انہاں لئی بخشش دی دعا کرنا نئیں بھلنا۔
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.