جے کر سارے ای آدمؑ دے جائے نیں
فر کیوں بندے آپس وِچ پرائے نیں
سوچاں وِچ تهرتهلی مچی ہوئی اے
بُلهاں اتے بھاویں تالے لائے نیں
سُورج وانگوں سینہ سَڑدا رہندا اے
کیہ دسیے جی آ کے وِچ پردیساں
کنے ہوکے ساواں وِچ لُکائے نیں
برفاں بن گئے اتهرُو آ کے پلکاں تے
انج دے موڑ وی جیون دے وِچ آئے نیں
کِنج آکهاں میں بَدل وَسیا رحمت دا
جیہنے ساڈے کچے کوٹهے ڈهائے نیں
ساحلؔ جیہڑے راتیں بُهکے سُتے سی
کیہ دساں میں مسجدے دے ہمسائے نیں
ساحل مرزا
