روپ جیہدے تھیں اکھیں ویکھی سدا بہار چمن دی
بلبل جان رہی کُرلاندی خاطر اوس سجن دی
شوخی نظر اوہدی نہ کیتا دُور ہنیر نظر دا
شاموں فجراں تک وِچ اکھاں لَو لگی جس چن دی
لب تک صبراں آون نہ دِتا بن جس نوں فریاداں
دَبی رہی اوہ تَرلے لیندی سَدھر من ِوچ من دی
جس دی شوخ محبت مینوں لکھنے شعر سکھائے
سن کے اوس فقیرؔ کدی نہ دِتی داد سخن دی
ڈاکٹر فقیر محمد فقیر
