مینوں راضی رکھ
(محبت کرن والیاں نوں محبت دیاں ودھائیاں )
وے بھولیا وے
وے جھلیا وے
جد ہوکے آہواں بھرنا ایں
جد واری واری جاناں ایں
جد اپنی چھاتی پِٹ پِٹ کے
میںوں اپنی ہیر بلانا ایں
میں ہنسدی آں تے سڑنا ایں
وے چُوٹھیا وے
وے شودیا وے
تُوں راتیں کمرے دے اندر
جو وَدھ وَدھ گلاں کرناں ایں
کمرے دا بُوہا کھُلدے ای
تیری سوچ بدل کیوں جاندی اے؟
وے پیڑیا وے
وے کُوڑیا وے
میں دن ویلے تیرے وَل ویکھاں
تیرے مَتھے وَٹ، بے فیض نظر
میرے دل وِچ گُنجل پاندی اے
اے گُنجل میںوں تیرے توں
بڑی دور کِتھے لے جاندی اے
وے ہیریا وے
وے رانجھیا وے
ایس جسم دی سُکی مٹی نوں
جینڑیں لئی پانڑیں چاہیدا اے
اسی اِک دُوجے دا رزق ہاں
تُوں میرا ایں، میں تیری آں
وے موہنیا وے
وے سوہنیا وے
کیوں اینے قصے کرنا ایں
کیوں اینے چکمے دیناں ایں
جد شاماں ویلے گھر آویں
گَل لا کے مینوں کن دے وِچ
ہولی نال کہہ دے بُھکا واں
وے جھلیا وے
وے رانجھیا وے
من موہنیا وے
میں صدقے وے
ثمینہ تبسم
