جدید پنجابی شاعری
ٹکٹاں وانگر ونڈاں گا میں پیار وفا دا گھاٹا نئیں
کی ہویا جے گھر وچ میرے دو ویلے دا آٹا نئیں
سارا دن جو بساں دے وچ دھکے ٹھڈے کھانا واں
ایدا کارن ہے مزدوری، سجناں! سیر سپاٹا نئیں
غربت نے ہے مار مکایا کلے گھر دا بھار ہے چایا
سِدے سادے پینڈو بندے، سِدیاں گلاں جانڑدے ہاں
منہ تے ساڈے ہر ویلے، کوئی بائے بائے، ٹاٹا نئیں
پیسہ ساڈی لوڑ نئیں تے، ٹُک دی سانوں تھوڑ نئیں
رب سوہنے دی رحمت دے نال کسے وی شۓ دا گھاٹا نئیں
کون سیاھنے درد کسے دا، کون کسے دا بنڑدا ای
اوس فقیر نوں خیر نئیں لبھدی، جس دا جگھا پاٹا نئیں
ویکھو آپو تاپی پے گئی غربت ہاسے کھو کے لے گئی
ہر بندے دے بخت چہ چین دی نیند دا اک خراٹا نئیں
فرید صابری
