میں سناں جے رات خاموش نوں
میرے دل ءچ کوئی دعا کرے
ایہہ زمین ہووے سرانگلی
ایہہ درخت ہون ہرے بھرے
ایتھوں کل پرندے ہی اڑ گئے
ایتھے میگھ آؤندے وی مڑ گئے
ایتھے کرن اج کلھ برکھ وی
کتے ہور جان دے مشورے
نہ تاں کرسیاں نوں نہ تخت نوں
نہ صلیب سخت کرخت نوں
ایہہ مذاق کرن درخت نوں
بڑے سمجھدار نے مسخرے
ہن چیر ہندیاں وی چپ روے
ہن آریاں نوں وی چھاں دوے
ایہہ جو آکھدا سی میں برکھ ہاں
ہن وقت آیا ہے سدھ کرے
میں چلا کے تیر کمان ءچوں
رت سمدی سوچاں نشان ءچوں
تاں دعا ایہہ نکلے زبان ءچوں
میرا تیر ڈگ پئے ارے پرے
میرے پنڈ دی نیند نوں چیردی
گڈی لنگھی رات اخیر دی
ٹٹی نیند برکھ فقیر دی
پیلے پتے مسافر اترے
کوئی لفظ لفاظاں دے ساک وچ
نہ گھٹن سہے کسے واک وچ
تدے جھجھکداں کجھ آکھدا
کجھ لکھدیاں میرا من ڈرے
اوہ بنا رہے نے عمارتاں
اسیں لکھ رہے ہاں عبارتاں
تاں جو پتھراں دے وجود وچ
کوئی آتما وی رہا کرے
کوئی ساک کد ہے ہمیش تک
اک تاپمان وشیش تک
جڑے رہن تتاں دے نال تت
پھر ٹٹ کے ہو جاون پرے
اوہ سی یودھا کاہدا فقیر سی
اوہدے لفظ ہی اوہدے تیر سی
تے اوہ لفظ کڈھے زبان ءچوں
پہلاں اپنی رت ءچ ہی نم کرے
کجھ لوک آئے سی بے سرے
میری توڑ برتی چلے گئے
ہن مڑ کے راگ پرو رہاں
تے میں چگ رہاں سر بکھرے
اک واک سن کے سحر گئے
چن گمیاں تارے بکھر گئے
میرے من دے نیر گندھل گئے
بڑی دیر تیک نہ نترے
چل سورجا، چل دھرتیئے
مڑ سن سمادھی ءچ پرتیئے
کل رات ہوئے نے رات بھر
ایہی تاریاں وچ تذکرے
سرجیت پاتر
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.