میرے ہمسفر نہ بننا

 میں اپنا آپ کھوجی ہاں، میرے ہمسفر نہ بننا

میرے اندر دے پینڈے تے میری عمروں وی لمبے نے

میرے اندر کئی وٹاں کئی ڈنڈیاں تے رستے نے

ہر اک وٹ، راہ تے ڈنڈی سولاں نے سجائی اے

ایناں سُولاں نے تلیاں نوں عجب اک وِس چھڑائی اے

اے وِس میری تلیاں دے راہیں جا میرے تالو نوں چڑدی اے

جدے سیکے دے نال میری نمانی روح کڑدی اے

فیر تالو کئی گنا کر کے اے وِس سر تک پوچاوندا ہے

دماغے چو گیاں سوچاں تے سدھراں نوں  پیوندا ہے

میری سوچاں تے سدھراں نوں فیر ایسی غش پیندی ہے

دماغے بیٹھ کے جدوں اے وس سوچاں نال کھیندی ہے

کڑھنگی اکھ تندورے جئی، اے وس فیر اگ بندی ہے

سرے تو پیر تیکر اگ دا تنبو اے تندی ہے

لہوں تھاں میریاں ناڑاں اچ فیر اے اگ نسدی ہے

سواہ کر کے اے مینوں چلیاں دے وات ہسدی ہے

فیر ایسے اگ دے وچ لگدا میں وریاں کھولدا رینا

فیر میرے جو وی منہ آوے میں اوہو بولدا رینا

کئی چیر بعد فیر اس آگ دا ہاسا رون بن جاندا

کسے ساون دی کالی شاہ گھٹا دا چون بن جاندا

فیر کوئی چون دا تبکا سواہ میری تے پاوندا ہے

تے کن دی واج دے کے فیر او مینوں اٹھوندا ہے

شریر اک نوا میرا فیر سواہ وچوں اٹھ پیندا ہے

او خالق کن دا آ میری شہ رگ کول بیندا ہے

کیویں میرے تے بیتی کیوں اے گزری یاد نئیں رہندا

جدوں کوکنس کوئی سڑ کے سواہ اپنی چوں اٹھ پیندا

فیر مینوں سارے سنگی یار بیلی اجنبی لگدے

جدوں اے کالیاں سوچاں چ دیوے نور دے جگدے

جے ایداں اگر بننا جے تسی تے مگر نہ بننا

میری منو میری منو میرے ہمسفر نہ بننا

غلام حسين نديم