سر تے پَنڈ امیداں والی راہواں دے وچ کھڈے
رات ہنیری ڈُونگھے پینڈے دُکھ عمراں توں وڈے
نہ کوئی ہَسے نہ کوئی رووے نہ کوئی اُچی بولے
انج لگدا جیوں چار چپھیرے سپاں دے منہ اڈے
اوہ کُڑتا وی آخر سانوں رکھنا پے گیا گہنے
جس کُڑتے تے رِیجھاں دے نال پھُل بُوٹے سن کڈھے
ہُن تے اختر اک دی جھولی، ہو گئی خالم خالی
پھُلاں توں خوشبوواں رُسیاں، لفظاں معنے چھڈے
اختر کاشمیری
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.