کنیاں گلاں چیتے آئیاں بھل کے وی
پلکاں بھجیاں رہیاں ہنجو ڈلھ کے وی
مٹی دے مُل وک گئے موتی ان ملے
ہولے پے گئے پیار ترکڑ تل کے وی
جھاڑ نہ سکیاں سکے پتر لگراں توں
لکھ ہنیریاں باغے اندر جھل کے وی
دھپ ہجر دی تیراں وانگر چبھدی رہی
مکھ تے اوہدے گت ولاویں کھل کے وی
میلے رہ نیں چہرے عظمت پھلاں دے
چاندی ورگے پانی اندر دھل کے وی
عظمت اللہ
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.