شوہر کی فریاد
کدی تے پیکےجا نی بیگم
آوے سکھ دا ساہ نی بیگم
کٹھیاں رے رے اک گئے آں ہن
لاگے بہہ بہہ تھک گئے آں ہن
ٹینڈیاں وانگوں پک گئے آں ہن
تے بھر وی نکو نک گئے آں ہن
ہن سینے چ ٹھنڈ پا نی بیگم
کدی تے پیکے جا نی بیگم
اکو چھپڑ دے وچ تر کے
کی لبا اے شادی کر کے
جندڑی لنگ چلی مرمر کے
ادھے رے گئے آں ڈر ڈر کے
او مل گئے بڑی سزا نی بیگم
کدی تے پیکے جا نی بیگم
تے کیہ کیہ رنگ وکھا دتے نیں
سجن یار چھڈا دیتے نیں
پچھلے پیار بھلا دیتے نیں
بینگن تک کھوا دیتے نیں
ترس کوئی ہن کھا نی بیگم
کدی تے پیکے جا نی بیگم
تے شام منان نوں دل کردا اے
سگرٹ پان نوں دل کردا اے
باروں کھان نوں دل کردا اے
تازے نان نوں دل کردا اے
کر دے پورے چاہ نی بیگم
کدی تے پیکے جا نی بیگم
تے اپنی مرضی آئیے جائیے
منڈیاں ورگے کپڑے پائیے
او راتاں نوں شبرات منائیے
کجھ دن اسی وی عید منائیے
او بدلے ذرا ہوا نی بیگم
کدی تے پیکے جانی بیگم
زاہد فخری
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.