لوگو ہک شاعر آیا تاجر روپ بنا کے

 پنجابی سرائیکی شاعری

نیلامی

لوگو! ہک شاعر آیا تاجر رُوپ بنا کے

ڈیکھو، ڈیکھو کیا پیا اَہدے وچ بازار دے آ کے

وقت پیا ہے تہوں گھِن آیاں کل سرمایا چا کے

سچا ہیرا خالص نگ اے ڈیکھو دید رلا کے

مجبوری دی بٹھی دے وچ کندن وانگ تپا کے

کوئی جلدی نئیں جانچو پرکھو آیاں تنگھ لہا کے

وچ بازار کھڑا ہاں ہتھ تیں خالص مال سجا کے

بولو! کیا قیمت ہے ایندی ڈسو بولی لا کے

نہ ہاسہ نہ چرچا نہ ٹوک مذاق نہ کھِل

کوئی دل گھِندے بھئی دل

دل اے ہک شاعر دا دل اے دل پیا دل ازمیندے

دل والیں کوں دِل میڈا پیا دل دے زخم ڈکھیندے

دل والو! دل حاضر ہے دل، دل دے درد سنیندے

دل سوالی دل دے ناں تیں ہک سوال مریندے

سوچو! آخر کیوں کوئی پیا دل نیلام کریندے

دل اے آخر دل جَہیں شے ہے دل کوں کون وچیندے

خود کوں ویچ کے دل دے لفظ دی عصمت پیا بچویندے

کوئی خلیلؑ، ذبیحؑ اپنے دی وت قربانی ڈیندے

ہتھ تیں دل اے لب تیں کھِل اے رکھ کے ہاں تیں سِل

کوئی دل گھندے بھئی دل

ترس دے تمغے کوئی نہ بخشے ہے ہے کوئی نہ کرے

منتاں زاریاں دردوہیاں قسماں گھتے کوئی نہ دَرّے

میڈی مرضی میڈی شے ہے بُڈے بھانویں ترے

تنگ جو تھی گیاں میڈا کیا کوئی جیوے بھانویں مرے

خود غرضی نئیں مجبوری ہے کہیں دا ہاں تاں ٹھرے

کہیں کوں اینجھا ڈکھ پیا تھیندے آوے قیمت بھرے

پتھر نئیں اے ہتھ وچ دل اے میں توں کوئی نہ ڈرے

یارو تساں جرأت پکڑو جہڑا جتنا پھرے

بولی ڈیو ایں بولی وچ میں آپ وی ہاں شامل

کوئی دل گھندے بھئی دل

کتنے تلخ زمانے میں چپ چاپ بسر چا کیتے

کہیں کوں ہنجوں نئیں ڈکھلایاں دامن تر چا کیتے

بجلیں نال گزارے کیتے ککھیں شر چا کیتے

گھر امید دا خالی ہا بندا وندا در چا کیتے

دل دا وسدا شہر میڈا مجبوریں بر چا کیتے

تہوں میں اپنی ہر خواہش کوں شہر بدر چا کیتے

یاد کہیں دی چُبھدی رہ گئی دل پتھر چا کیتے

آکھیم توں کیوں رہ گئیں اتھاں تیں کیوں گھر چا کیتے

توں وی ڈیکھ تماشہ میڈا توں وی بہر نکل

کوئی دل گھِندے بھئی دل

دل جہئیں چن دی مست چکوری آخری وار الا گھِن

ڈھیر حجیتی ہانویں دل دی ویندا پئی مکلا گھِن

ڈُکھ اے تیڈا میڈا روح آکھی پرچا گھِن

ممکن ہے ول وقت نہ ملے گل گل نال رلا گھِن

اکھ دے چور ولیکھے بند کر دُر نایاب بچا گھِن

ضیالو نہ کر کمیں آسن پلکیں ہیٹھ لکا گھن

معاف کریں مجبوری ہے بس ہتھ پیریں توں چا گھن

یاد ہئی تیکوں آکھیا ہامی اپنا راہ وٹا گھِن

میں آوارہ شاعر ہاں میں بے گھر بے منزل

کوئی دل گھِندے بھئی دل

دل تیں تیڈا حق وی ہے میں حق دی گال منینداں

دل تیں میڈا حق وی ہے میں اپنا حق جنڑوینداں

لفظ نئیں مِلدے کیا آکھاں پیا کوڑ دے لیپے ڈینداں

آپیں سوچ جو کِت گالہوں پیا دل جہیں ستر وچینداں

اپنی پگ دے وارث کیتے ترکہ پیا بچوینداں

پتھر زاد مجسمیں کوں ہک شیشہ پییا ڈکھلینداں

دھرتی واسو! سنو، سنو، پیا اک دو تین کرینداں

ہے کوئی ہک دل والا اینجھا ہکو مل ڈسینداں

’’نویں نسل دے چہرے کیتے ہک بے فکری کھِل‘‘

کوئی دل گھندے بھئی دل

سن اے وقت! شاہد ہیں کہیں یار دا دم نئیں ویچا

اپنا سینہ خالی کیتے کوئی محرم نئیں ویچا

کہیں دا انس، خلوص، محبت، بھیم، بھرم نئیں ویچا

قسم اے لوح قلم دی میں کہیں حال قلم نئیں ویچا

غم دنیا دے ویڑھ گئے پر پیار دا غم نئیں ویچا

سر دا سودا کیتے کہیں دا نقش قدم نئیں ویچا

دل جیہاں کعبہ ویچ ڈتے او شوخ صنم نئیں ویچا

دل ویچے پر نئیں ویچا کہیں دے رخسار دا تِل

کوئی دل گھندے بھئی دل

عزیز شاہد