جدید پنجابی شاعری
کی گل اے تیرے دیوانیاں دی ایہہ تے ہین تیرے آخرکار ساقی
سنڑیں قطب دنیا الری آوندی اے تیری اکھ دا ویکھ الار ساقی
نیر سک گیا. نہیں تے ہنجواں تھیں میں وی آپنے بلاں نوں سیڑ لیندا
اسے طرح رنداں اندر رہ جاندا میرا کجھ نہ کجھ وقار ساقی
آپنی نیم نگاہی دا واسطہ ای صدقہ آبروآں دی آبرو دا دے
ایہو جہی پیال جے حشر توڑیں جس دا فیر نہ جاے خمار ساقی
کہکشاں دنیا جس نوں آکھدی اے اصل وچ معراج دی راہ اندر
کسے رند ستارے نے بے خودی وچ سروں سٹی اے لاہ دستار ساقی
لٹیا دشت وچ عشق دے ڈاکواں نے میرے کول نہ سوئی تک چھوڑیو نے
ہن تے ککراں تھیں کنڈا بھن کے تے خاراں نال کڈھنے پے گیے خار ساقی
مینوں ڈبدے ڈبدے تاریاں نے تیرے در دیاں سونہاں پایہاں نے
بڑے دور تھیں سن کے میں آیاں جے توں ڈبیاں نوں دینایں تار ساقی
جیہڑے جرم وچ !جوگی! نوں خلد وچوں کدے تساں آپوں تساں کڈھیا سی
اوسے جرم دا مرتکب ہوندیاں وی آج توں پیا سدھناایں دوجی وار ساقی
جوگی جہلمی
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.