پنجابی عارفانہ کلام
توں اجے میرا محبوبؐ نئیں ڈٹھا، جنہوں ویکھ کے چن شرماوے
ادھی راتی دن چڑھ جاوے، جے اوہ رُخ توں نقاب اُٹھاوے
جے اوہ نکلے سیر کرن نوں، سارا گلشن سیس نیواوے
جو ہتھ پُھلاں وچ رکھے، ہتھ نال پھلاں رل جاوے
نین نشیلے مست رسیلے، وچ نیناں کجل سوہاوے
اکھ اُگڑے تے اینج پیا جاپے، جیویں میخانہ کُھل جاوے
جے اوہ کھولے پیچ زلف دے، راہی راہ بُھل جاوے
توبہ توبہ حُسن سجن دا، جدی جھال نہ جھلی جاوے
بجلی ڈردی لشک نہ مارے، متاں بے ادبی ہو جاوے
علم خُدا نے ایناں دتا، عقلاں وچ نہ آوے
عقل خدا نے اینی دتی، عملاں وچ نہ آوے
کی اعجاز نظر وچ تیری جو آوے اوہ وک جاوے
خُلق تیرے نے موہ لئی دنیا، کوئی ورلا جان بچاوے
اعظم ایڈا سوہنا ماہی، سانوں کدرے نظر نہ آوے
اعظم چشتی
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.