سُفنے رہ گئے کورے
سجن! ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
اکھّیاں اندر پاڑ پئے
جیوں کندھاں وچ مگھورے
سجن! ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
جگ کُوڑ پسارا قہر دا
سانوں چسکا لگا زہر دا
دل پارا کِتے نہ ٹھہردا
سانوں دھڑکُو اَٹھے پہر دا
اِک پاسا مریا شہر دا
وِچ بُھکھا پھنیئر لہر دا
ماواں نے کھیسے پھول کے
پُت سفراں تے ٹورے
ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
اسیں سئیاں نیناں والیاں
سانوں جویا انھّے ہالیاں
من کھوبھے سدھراں گالیاں
ساڈا جیون وچ کُٹھالیاں
کھسماں دیاں اگّاں بالیاں
دِل گُنھے وِچ کنالیاں
اِس اونتر جانے سمے نے
ساہ برفاں وانگوں کھورے
ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
اکھّیاں اندر پاڑ پئے
جیوں کندھاں وِچ مگھورے
ساڈے سُفنے رہ گئے کورے
فرہاد اقبال
