سہمے ہوئے دَس نہیں سَکدے، جو کجھ سر تے بِیتی
اکھیاں والیاں توں نہیں اوہلے، جو کُجھ پوہ نے کِیتی
دُکھ سَدھراں توں پیدا ہوندے، پر سَدھراں توں خالی
جِنّی جس دے نال ہے بِیتی، اونی اوس نے کِیتی
ہر درزی نے اس چولے تے قینچی نُوں ازمایا
کسے نہ کرماں والے سوئی نپ کے اُدھڑی سِیتی
دُکھیاں دا سَنگ چَھڈّ دینا وی نہیں دُکھاں دا دارُو
پھیر پرانے سَنگیاں دے سَنگ، رَل کے دو گُھٹ پِیتی
سُتّے ہوئے لوکاں تائیں کون شریفؔ جگائے
مندر دے ٹَل گُنگے گُنگے، تَھتّھی بانگ مسِیتی
شریف کنجاہی
