ایس بُھلیکھے وِچ آ کے میں اندروں کُنڈی ماری
ساری عمر کسے نہ ٹوہنی میرے دل دی باری
نہ رَستے وِچ رُکھ سی کوئی، نہ چھتری ہَتھ میرے
میں سَدھراں دی دُھپ وِچ سَڑ کے، سِخر دوپہر گزاری
کچیاں پلیاں اِٹّاں بھریاں تے کھولا کر گئیاں
سُکھ سَپنے دی جدوں حویلی، کِدھرے اسیں اُساری
دل سودائی ہر اِک اُتّے، دعویٰ بَنھ کھلوندا
رُکھاں دے نال پَکّی پائی کس پنچھی نے یاری
مصر کچہری، گَل شریفؔ، زُلیخاں دی سی سَچّی
گھر بہہ کے جُٹھیاوے بھاویں، اوس نُوں خلقت ساری
شریف کنجاہی
