اکلوانجے بیٹھ کے رویا، کسے نہ پچھیا کیہ ہویا ای
پھیر میں آپ توں پچھیا عارفؔ! ساری عمرے غم بویا ای
کُھنجیا ویلا ہتھ نہیں اوندا، ہُن وی دھیان کریں تے چنگا
این انا دے رولیاں دے وچ کیہ پایا تے کیہ کھویا ای
ون سونّے طعنے مِعنے ہُن تے یارا! جرنے پینے
جس نوں پتھر دل کہندا سیں، جس توں رُسیا ای رہندا سیں
ویکھ تے لیندوں جاندی واری، اوہ وی وِلک وِلک رویا ای
لمے پینڈے چھو بیٹھا ایں، سارے سجن کھو بیٹھا ایں
نویاں دیساں دی چاہت وچ، دل نوں کتھے جا جویا ای
ہسدیاں ویکھ کے ٹیوے لوندے، دل دی حالت کون پچھانے
آسے پاسے لاشاں ایہدے، اوہناں نال ای ایہہ مویا ای
اکھاں وچوں اتھرو ڈھٹھے، آج تائیں شرمندہ ہاں میں
دکھ تے پیار تحفہ ہے سی، اَکھاں تھانی جو چویا ای
اِنج دی نہیں سی عادت تیری، ہُن کیہ ہویا عارفؔ یارا
پہلی واری تے نہیں ہوئی، دل دا بُوہا کیوں ڈھویا ای
جاوید عارف
