ورھیاں پِچھوں جس دن ہوئے، درشن وِچھڑے یاراں دے
پہلاں نالوں پھِکے لگے، رنگ اوہدے رُخساراں دے
خبرے کاہتوں سدا دے کے، آئے نے ایہہ پت جھڑ نوں
ہولی ہولی بدلن والے، موسم سوہل بہاراں دے
ایہناں دی قسمت ہی جانے، کنس سجے جاں اگ بلے
سبھناں دے رُخساراں اُتے، پان چڑھی ہے پچھم دی
پہلاں ورگے دیسی مکھڑے، ہن کتھے مٹیاراں دے
یاداں دے آکاشیں گونجے، الھڑ ساز محبت دا
یاد نہیں کد ٹُٹ گئے سبھ، نازک تار ستاراں دے
ساری بستی دے وچ کدھرے، قتل کسے دا ہویا نہ
بے شک اس نے تِکھے کیتے، کنڈھے نین کٹاراں دے
اج دے سوہنے، نہ تاں جان تلی تے دھر کے تُردے نے
نہ ہی ٹھلن خاطر کچے، ملن گھڑے گھمیاراں دے
پہنچ گئے گھر کٹھے ہو کے، پیسہ پیسہ لین لئی
کِناں چِر تک دبیں رکھدے، حق اسیں حقداراں دے
غزلاں لکھ کے پرچاؤندے اوہ، نورؔ جدائی شاماں دی
سجناں وانگوں شوق جنہاں دے لگن وانگ بیماراں دے
نور کپور تھلوی
نور محمد نور
