دل کردا ہے نال ترے میں بہہ کے کوئی بات کراں
بیٹھے بیٹھے شاماں ہوون، رات پوے، پربھات کراں
جد برہا دا سورج چڑھ کے، ساڑے دل دی دھرتی نوں
تیرے والاں اوہلے ہو کے، میں سورج نوں جھات کراں
آ کے پچھیں، تاں میں دساں، تینوں دکھ جدائی دا
بُلھاں توں دسی نہ جاوے، جے کر پیڑ جدائی دی
کوسے ہنجھواں دا بُک بھر کے، تینوں پیش سوغات کراں
بن کے ہیر سلیٹی جے توں، ساتھ دوِیں مسکاناں دا
سسّی، سوہنی، شیریں دے پرچلت قصے مات کراں
اوہ راہ چلاں جو راہ دسے، مینوں دور اندیشاں نے
تتھاں دی سچائی خاطر، پیش کِویں سقراط کراں
دل دا سودا کرن سمیں نہ، پَرکھاں اُچاں نِیچاں نوں
دلبر بھاویں کجھ وی ہووے، میں نہ ذات کذات کراں
نہ میرے پُرکھاں نے دسیا، نہ ساڈی تہذیب کہے
اپنے یاراں مِتراں دے سنگ، وعدہ کر کے گھات کراں
یار کدے محفل وِچ آوے، پنگرن یاداں نورؔ دیاں
پیار بھریر موسم دا قصہ، لکھدا لکھدا رات کراں
نور کپور تھلوی
نور محمد نور
