دھرم
پینڈا لماں، سوچدا جاواں
کیویں جِندڑی نال ہنڈاواں
راہی اپنی راہیں مُڑ گئے
چھڈ گیا ہتھ، میرا پرچھاواں
توں وی کلّا، میں وی کلّا
کلیاں دا اک دھرم بناواں
بال نوں ویچن بھُکھیاں ماواں
تن ڈھکن لئی، تن نوں ویچن
کنج اوہناں نال اکھ ملاواں
ظلم، افلاس یا رَجے مُلاں
دس کیی تیری جھولی پاواں
بھُکھے ڈِھڈ اُٹھیا ناں جاوے
دُوجے سجدے کیویں جاواں
جبر دی چَکی، بھُکھ دا کوہلُو
جمنوں ودھ کی ہور سزاواں
چھ دِھیاں بھاویں گھر دا چانن
پُت لُچا اوہدے صدقے جاواں
تُوں رجیاں نوں ہور رجاویں
سانوں ویکھیں، چور نگاہواں
مُلّں اِنج ڈرایا تیتھوں
پیار کراں، کردا ڈر جاواں
تنویر شاہد
