اچا رب دا ناں ہے یارو

اُچا رب دا ناں ہے یارو

سُچا رشتہ ماں ہے یارو

ماں ہووے تے گھر دا ویہڑا

جنت ورگی تھاں ہے یارو

مینوں راضی رکھ

مینوں راضی رکھ 

(محبت کرن والیاں نوں محبت دیاں ودھائیاں )

وے بھولیا وے

وے جھلیا وے

جد ہوکے آہواں بھرنا ایں

جد واری واری جاناں ایں

جد اپنی چھاتی پِٹ پِٹ کے

میںوں اپنی ہیر بلانا ایں

میں ہنسدی آں تے سڑنا ایں

وے چُوٹھیا وے

وے شودیا وے

تُوں راتیں کمرے دے اندر

جو وَدھ وَدھ گلاں کرناں ایں

کمرے دا بُوہا کھُلدے ای

تیری سوچ بدل کیوں جاندی اے؟ 

وے پیڑیا وے

وے کُوڑیا وے

میں دن ویلے تیرے وَل ویکھاں

تیرے مَتھے وَٹ، بے فیض نظر

میرے دل وِچ گُنجل پاندی اے

اے گُنجل میںوں تیرے توں

بڑی دور کِتھے لے جاندی اے

وے ہیریا وے

وے رانجھیا وے

ایس جسم دی سُکی مٹی نوں

جینڑیں لئی پانڑیں چاہیدا اے

اسی اِک دُوجے دا رزق ہاں

تُوں میرا ایں، میں تیری آں

وے موہنیا وے

وے سوہنیا وے

کیوں اینے قصے کرنا ایں

کیوں اینے چکمے دیناں ایں

جد شاماں ویلے گھر آویں

گَل لا کے مینوں کن دے وِچ

ہولی نال کہہ دے بُھکا واں

وے جھلیا وے

وے رانجھیا وے

من موہنیا وے

میں صدقے وے 

ثمینہ تبسم

ککلی کلیر دی

ککلی 

ککلی کلیر دی

میں صدقے جاواں ہیر دی

ہیر دی ماں استانی

پیندی ٹھنڈا پانی

ہیر دا پیو سپاہی

کھاندا دُدھ ملائی

پنجاب دی مہان دھی دے ناں

پنجاب دی مہان دھی دے ناں 

دیکھ امرِتا پرِیتم

تیرے پنجاب دِیاں دِھیاں

تیرے وارث شاہ دِیاں دِھیاں 

مظلوم نہیں رہئیاں 

ہُون ساڈے مُوہاں اِچوں 

چیخاں نہیں 

للکاراں نکلدیاں نیں 

ہُن ساڈیاں اکھاں 

اتھرواں دے نال نہیں 

علم دی روشنی نال بھریاں ہوئیاں نیں 

ساڈے ہتھاں اِچ 

چُوڑیاں نہیں قلم نیں 

ساڈے لفطاں اِچ

پنجاب تے پنجابیت دی شان اے 

اج دی پڑھی لکھی ہِیر 

اک ہَریا بھریا درخت اے 

جِدی ٹھنڈی چھاں تے مِٹھے پھل نُوں 

سر اکھاں تے رکھیا جاندا اے

سُن امرِتا پرِیتم 

تینُوں ودھائی ہوئے 

تیریاں دِھیاں 

تیریاں پنجابناں 

اپنی دھرتی تے ماں بولی دا مان ودھان لئی 

ہر لڑائی لڑن نُوں تیار نیں

ثمینہ تبسم 

مینوں قید نہ کرنا

مینوں قید نہ کرنا

اَک گَل دَساں

جدوں تُوں میرے نال

ڈُونگیاں ڈُونگیاں گَلاں دیاں

لمیاں لمیاں پینگاں تے

اچے اچے ہُلارے لیناں ایں ناں

مینوں بہت چنگا لگناں ایں

گل سن

عمراں اِچ کی رکھیا اے

میرے نال لُکن میٹی کھیڈدیاں

کدی سوچیا ای

تیرے پولے جئے منہ تُوں

بُڈھیاں گلاں سن کے میں کِناں ہنسدی آں

پاغلا

جینیفر لوپز تے ڈیمی مور تے ہسناں ایں

اپنیاں عمراں تُوں ادیاں عمراں دے 

معشوق لئی پھِردیاں نیں

میں تے اوہناں نُوں چنگا مندا کہن جوگی وی نئیں

مینوں پتہ اے

دل دیاں سُونیاں گلیاں اِچ

چیاؤں چیاؤں کردیاں رِیجھاں

کُرلاندیاں نیں

تے پُکھ ساریاں زنجیراں بھَن دیندی اے

کرماں والیا

نہ مینوں کوئی رانجھا چاہی دا

نہ کیدو

نہ کھیڑے

میں زہر دے لڈُو نئیں کھانڑیں

میں پُکھ مارنی اے

میں آپ نئیں مرنا 

ثمینہ تبسم

چهڈ دے انا پرستی چهڈ دے

چهڈ دے انا پرستی چهڈ دے 

نہ کر اینی مستی چهڈ دے 

یا فیر سانوں ملیا کر تُو 

یا فیر ساڈی وستی چهڈ دے 

ٹُر میرے نال دُوجے کنڈے 

نئیں ٹُرنا تے کشتی چهڈ دے 

رکھ ایہہ مندری تحفہ ساتهوں 

کی مہنگی کی سستی چهڈ دے 

نئیں یاری نُوں دل مندا تے 

سوچ نہ سانوں دستی چهڈ دے 

نہ پے عشق دے رولے مضطرؔ 

اینی نئیں تیری ہستی، چهڈ دے 

تیڈے نال جڈاں دا واسطا تھئے میں روز نماز قضا پڑھداں

تیڈے نال جڈاں دا واسطا تھئے میں روز نماز قضا پڑھداں

تیڈے در توں فرصت نئی ملدی ادھی رات کوں یار عشا پڑھداں

ہر وقت نماز اچ بھل وینداں، بھن روز نماز ولا پڑھداں

کیا تھیسی شاکرؔ سجدے وچ میکوں یاد نہیں میں کیا پڑھداں

ہر دو عالم مقام اندر ہوندا ابتدا اسلام ہے بسم اللہ

ہر دو عالم مقام اندر ہوندا ابتدا اسلام ہے بسم اللہ

مولا دسیا، حضورﷺ سمجھا دِتا، برکت والا نام ہے بسم اللہ

ہر اک کارِ خیر تھِین قبل یارو، پڑھدا مومن تمام ہے بسم اللہ

ارض و فلک کہندے ویرانؔ سائیں جی، کیڈا بانکا نظام ہے بسم اللہ

سائیں فیاض ویران

مسجد وچ بہہ کے ایمان بیچن ایسے ملاں تو سمجھو شیطان چنگا

مسجد وِچ بہہ کے ایمان بیچن

ایسے مُلاں تو سمجھو شیطان چنگا

کُتے وَدھ انساناں تُوں وفا کردے

نسلِ آدمؑ تو اج دا حیوان چنگا

خوشی آئی پر غماں نُوں نال لے کے

ایسی خوشی تُوں میں پریشان چنگا

کُوڑی دنیا تے کُوڑے پیار کولوں

میں ویرانیاں وِ چ وسدا ویرانؔ چنگا

سائیں فیاض ویران

کاواں کبوتراں قاصداں ہتھ تینوں گھلے پیغام تو نئیں آیا

کاواں، کبوتراں، قاصداں ہتھ

تینوں گھَلے پیغام تُو نئیں آیا

چڑھیا سورج تے ہوئی اداس بیٹھا

چناں پے گئی شام تُو نئیں آیا

تیری یاد وِچ دِیوے جلا کے تے

گزری رات تمام تُو نئیں آیا

اج وی اُڈیکاں ویرانؔ ویران ہو کے

آنے والے گلفام تُو نئیں آیا

سائیں فیاض ویران

دکھ درد مصیبت ہجراں اندر میں راضی ہاں میری سرکار ادھرے

دکھ درد مصیبت ہجراں اندر

میں راضی ہاں میری سرکار اِدھرے

تیری یاد، نماز تے ذکر کلمہ

سب حاصل ہے مینوں قرار اِدھرے

شرحِ عشق نے مینوں پابند کیتا

میری خزاں وِچ ہے بہار اِدھرے

اُدھر جاواں تے کفر ویرانؔ لازم

مینوں رہن دے بہتر تُو یار اِدھرے

سائیں فیاض ویران

سن اوئے نام دیا مسلماناں کرنے حسد، بخیلی تے ناز چھڈ دے

سن اوئے نام دیا مسلماناں

کرنے حسد، بخیلی تے ناز چھڈ دے

جب تک غفلت، جہالت نہ دور کرسیں

کرنے اُچے زاغ پرواز چھڈ دے

پتلہ نفس دا ہو کے شان لوڑیں

اپنے نام دی لینی نیاز چھڈ دے

پڑھ نماز ویرانؔ بس عاجزی دی

دنیاداری دی پڑھنی نماز چھڈ دے

سائیں فیاض ویران

الف ادھی لعنت دنیاں تائیں ساری دنیاں داراں ہو

الف-ادھی لعنت دنیاں تائیں، ساری دنیاں داراں ہُو

جے راہ صاحب دے خرچ نہ کیتی، پین غضب دیاں ماراں ہُو 

پیواں کولوں پُت کُہاوے، بھٹھ دنیا مکاراں ہُو 

جنہاں چھوڑی دنیا باہُو، لیسن باغ بہاراں ہُو 

سلطان باہو

یار یگانہ ملسی تاں جے سر دی بازی لائیں ہو

یار یگانہ ملسی تاں جے سر دی بازی لائیں ہُو

عشق اللہ وِچ ہو مستانہ، ہُو ہُو نام الائیں ہُو

نال تصور اسم اللہ دے دم نوں قید لگائیں ہُو

ذات دے نال جد ذات ملے تد باہُو نام دھرائیں ہُو

سلطان باہو 

ہر ویلے تانگھ دلبر دی رو رو کاگ اڈاراں

ہر ویلے تانگھ دلبر دی، رو رو کاگ اڈاراں
فالاں پاواں قاصد بھیجاں تھی گیا حال بیماراں
یار باجھوں ہن جیون کوڑ اے اندر درد ہزاراں
غلام فریدا میں روواں ایویں جویں وچھڑی کونج قطاراں 

خواجہ غلام فرید کوریجہ

عشق مجازی راز انوکھے کیا جانڑن ملاں ملوانڑیں

عشق مجازی راز انوکھے کیا جانڑن ملاں ملوانڑیں 

رمز حقیقی عارف سمجھن ناز دلبر دے بھانڑیں 

ہاں میں کُتڑی یار دے در دی جانڑیں یار نہ جانڑیں 

آکھ فرید میڈی لُوں لُوں وِچ چا کیتے عشق ٹکانڑیں 

خواجہ غلام فرید کوریجہ

بادشاہاں نوں عشق اجاڑ دیندا

بادشاہاں نوں عشق اجاڑ دیندا

ناں تخت ریہندے ناں تاج ریہندے 

جیہڑا پھُل کھِڑدا آخر سُک جاندا

کدے حسن دے سدا نئیں راج ریہندے 

تے روگی عشق دا کدے نئیں ٹھیک ہوندا

وارث شاہ لوکی جھلے نیں کردے علاج ریہندے

وارث شاہ

سوہنڑیاں تیری پرواز سوہنڑی

 سوہنڑیاں تیری پرواز سوہنڑی

سوہنڑی صورت پیار کبوترا وے 

پتہ خیر عافیت کر سجناں دا

ایسی مار اڈاری کبوترا وے 

میں بسترِ مرگ تے تڑپ رہیا

مینوں ائیو لاچاری کبوترا وے 

لے کے آ کوئی پیغام نثارؔ سُکھ دا

مینوں ایہہ ای بیماری کبوترا وے 

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

آؤ سہیلیو میریو نی

آؤ سہیلیو میریو نی

رکھے تساں نوں پروردگار خیری

رل مل سارے دعا منگو

آوے میں نمانی دا یار خیری

پرت وطن پردیس چھڈ کے

پاگل وِچ گلاں دے ہار خیری

کھنڈ تساں دے منہ نثارؔ پاساں

جدوں آوے گا سوہنڑا دلدار خیری

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

کس دی یاد مجبور کیتا ای

کس دی یاد مجبور کِیتا ای

ساون وِچ کُو کُو کُوکن والیے نی

دکھی دلاں دی اگ بھڑکا رئی ایں

برقعے وِچ مدھ متوالیے نی

شاید تُو وی لبھیا یار گنوا آئ ایں

میرے وانگ تُو وی بھولی بھالیے نی

تیرے عشق تھیں جاواں نثارؔ صدقے

من دِئیے اُجلیے، تن دِئیے کالیے نی

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

حق دی ہمیشہ حمایت کردے

حق دی ہمیشہ حمایت کردے

دین جنہاں دا ہے رہنما ہوندا

قول و فعل دے وِچ نہ تضاد کوئی

نال عمل دے حق ادا ہوندا

ہر اک قوم باطل نوں شکست ہوندی

اہلِ حق نہ حق تھِیں جدا ہوندا

بھاویں دشمن نثارؔ مخلوق ہووے

جِسدا کوئ وی نہی اُسدا خدا ہوندا

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

رب رب کرنا آسان لیکن

رب رب کرنا آسان لیکن 

رب دی ذات دا ملنا ملانا مشکل

ڈاکے مارنے سوکھے وِچ آڑ حق دے

حق دی راہ وِچ گھر نوں لٹانا مشکل

وِچ بیت اللہ دے پڑھنی نماز سوکھی

سجدۂ حق وِچ سر کٹانا مشکل

حلوے ختم پڑھ کھانے نثارؔ سوکھے

نوک نیزے قرآن سنانا مشکل

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

ساڈی نیت انہاں پرائیاں نال بھی بھلی رہی اے

ساڈی نیت اُنہاں پرائیاں نال بھی بھلی رہی اے

سی بد قسمتی رات نوں اکھ لگ گئی

 بُوہے رہے کھُلے بتی بَلی رہی اے

اعتبار تے گئے ہاں نثارؔ لُٹے

ساڈی کُتی اُنہاں چوراں نال رلی رہی اے

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

جیہڑا بندہ میل دلے ناں دھونا نیں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

جیہڑا بندہ میل دِلے ناں دھونا نِیں

پہانویں سوہنڑا دِسنا ہووے، سوہنڑا نِیں

تول نہ پیسے نال کِسے وہ رشتے کی

مُل جذبات ناں سنگیا چاندی سونا نِیں

عبدالرحمان واصف

ایہہ سدھراں ناں کھیڈ رواسی چھوڑ یرا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ایہہ سدھراں ناں کھیڈ رواسی، چھوڑ یرا

سب کج کھڑسی لُٹی لُہاسی،  چھوڑ یرا

ادھی راتی کس نی ڈِیک جغانڑی اے

ہنڑ کیہڑا بوہا کھڑکاسی، چھوڑ یرا

جس کی چایا ای اج سِرے پر، کل تکیاں

اُووے تہاڑا خون سُکاسی، چھوڑ یرا

ڈاہڈے ویلے اسنے ریہنڑے اسرا ٹیم گزار یرا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ڈاہڈے ویلے اشنے ریہنڑے، اِسرا ٹَیم گزار یرا

جِسرا جِیو گزارا کرنی دنداں نے بِشکار یرا

اوخا ہووے یا فر سوخا، وقت برابر نئیں رہنڑا

جے کد گسناں ای اگے سنگیا پچھلے درد بسار یرا

عبدالرحمان واصف

 یرا٭ یارا

جِیو٭ جِیب، زبان

  بِشکار٭ وچکار، درمیان

اوخا٭ اوکھا

سوخا٭ سوکھا

اشنا، اسنا٭ آنا

 گسنا٭ جانا

بسار٭ بسارنا، بھول جانا

باہر دی ہر شے پسند کردے

باہر دی ہر شے پسند کردے

مال اپنے دیس دا آکھن روایتی ہے جی

آپنے دیس دا مال نہ کاہڈھ کڈھے

اک بے کار تے دوجا، روایتی ہے جی

بھاویں جتنی چنگی کوئی شے ہووے

فِر وی ہر کوئی اس تے شکایتی ہے جی

چشم زدن وچہ گیا فرات اتے توڑے پانی ایہہ برق رفتار پیوے

حسین دریائے فرات اتے

چشم زدن وچ گیا فرات اتے توڑے پانی ایہہ برق رفتار پیوے

گھوڑے منہ چایا، پانی نئیں پینا، جچر تیک نہ میرا سوار پیوے

تے اسوار آکھے میں کیوں پیواں جچر تیک نہ میرا پروار پیوے

جیہدے بال شہید ہو جان تسے پانی کس طرح وہ دکھیار پیوے

عمر آکھیا فاش شکست شمرا جے کر پانی حسین اک وار پیوے

دائمؔ پئیا کُوکے، خبردار رہنا، پانی نبیؐ دا متاں دلدار پیوے

دائم اقبال دائم

تیراں سو اکہتر اے سن ہجری پیر وار تے بائی رمضان دی اے

شاہنامہ کربلا دی شروعات دا دن

تیراں سو اکہتر اے سن ہجری پیر وار تے بائی رمضان دی اے 

عین وقت پیشی بیڑا پار ہویا پیشی پڑھی نماز یزدان دی اے

ہر اِک سطر با ادب با وضو لکھی داستان اچے خاندان دی اے 

لکھن ویلڑے رہیا جو حال میرا ذات رب دی دوستو جاندی اے

ایہہ کتاب پائندہ و تابندہ زندہ شان حسین جوان دی اے

شاہنامہ کربلا بارے

ایہہ کتاب پائندہ و تابندہ زندہ شان حسین جوان دی اے 

شعر شاعری نہیں مقصود ہرگز کوئی طلب نہ گان وجان دی اے

ایہہ مرقع جہاد اسلام گویا ترجمانی لسان قرآن دی اے 

خاطر امت مرحوم دیاں نوجواناں گھنٹی وجدی پئی میدان دی اے

اپنی ماں دا ایہہ فرمان مینوں ہویا سال جو دل تڑپا رکھیا

شاہنامہ کربلا

اپنی ماں دا ایہہ فرمان مینوں ہویا سال جو دل تڑپا رکھیا 

بچہ واقعہ شا ہ حسین دا لکھ جس دا نام آقا مصطفٰیؐ رکھیا

جسدا حال سن کے پتھر موم ہوون جس نے نیزے تے سیس چڑھا رکھیا 

ویکھ دور منزل سینہ چُور ہویا فکر قلبی نے ساز بدلا رکھیا

رشتہ عیب دے نال بھی نہیں کوئی نسبت نہیں جے نال ثواب میری

رشتہ عیب دے نال بھی نہیں کوئ نسبت نہیں جے نال ثواب میری

مینوں روندیاں ویکھ رو پوے بلبل کردا ہس کے گل گلاب میری

نہ کوئ قبر نہ حشر ایہہ گل کی اے چنڈ چھڈدا نہیں عذاب میری

مفتی کفر دے فتوے لان لگوں حالت نشے وچ ویکھ خراب میری

مسجد وچ دھرِیک لے گئے مومن پر کوئ سخت اے کفر دی تاب میری

دائمؔ مست قلندر دا بالکا ہاں، مستی گئی نہ وچ محراب میری

دائم اقبال دائم

الف میم دی صورت جے نہ آؤندا

الف میم دی صورت جے نہ آؤندا اوس بے صورت خدا نوں جان دا کون

جے اسلام دے نال نہ کفر ہوندا کھوٹے کھرے نوں فیر پچھان دا کون

جے نہ دن ہُوندا نِری رات ہوندی سفر طے کردا آونڑ جان دا کون

اِکو بولدے رب رسولؐ بولی ثانی دائمؔ حدیث قرآن دا کون

دائم اقبال دائم

سچی دس ہاں مصورا کیویں گزری ایہو جئی تصویر بناؤن لگیاں

سچی دس ہاں مصورا کیویں گزری ایہو جئی تصویر بناؤن لگیاں

کنتُ کنزن خزانیوں چک پردے کی ورتیا ای کُن فرماؤن لگیاں؟

خؤرے کِنیاں مدتاں گزریاں نی اس تصویر دے اندر تیان لگیاں

خؤرے کتنے جلے پتنگ ہوسن نوری نین چراغ جلاؤن لگیاں

الفوں میم ضرور ہو گیا ہوسیں زلف لیل دی لام لٹکاؤن لگیاں

توں تے حد مکائی اے استادا ذرے ذرے دے وچ سماؤن لگیاں

سرگم ہُو دا ہُو دے نال جڑیا پھوک بانسری اندر چلاؤن لگیاں

کوئی سمجھے نہ سمجھے سمجھ اپنی چھڈی کسر نہ یار سمجھاؤن لگیاں

دائمؔ کفن وچ کھڑساں نال اپنے اے تصویر جہان تو جاؤن لگیاں

دائم اقبال دائم

پیریں پا کے نویں کھڑاواں

پیریں پا کے نویں کھڑاواں

سوچ رہیا واں، کتھے جاواں

جو کچھ اپنی اکھ نے ڈِٹھا

اوس دا کس نوں حال سناواں

تسبی رول کے خیراں منگن

ماواں ساڈیاں، ٹھنڈیاں چھاواں

جیہڑے دن دے راہ بدلے نیں

جیہڑے دن دے راہ بدلے نیں

سجن انے واہ بدلے نیں

جد وی عالی جاہ بدلے نیں

گل نئیں بدلے، پھاہ بدلے نیں

لکھاں وریاں توں ایہہ رِیت اے

ہو کے لوک تباہ بدلے نیں

اوہو تاپ تے اوہی کھنگاں

موسم کی سوا بدلے نیں

کجھ ہوکے کجھ ہاواں بن گئے

میں صابرؔ آں، ساہ بدلے نیں

صابر علی صابر

نئیوں نبھنا نال تے چھڈ دے

نئیوں نِبھنا نال تے چھڈ دے 

مینوں میرے حال تے چھڈ دے 

تینوں مرغ مبارک ہوون 

میری روٹی دال تے چھڈ دے 

صابر علی صابر

من چوں پٹ کے پکدا بوٹا

من چوں پٹ کے پکدا بوٹا ​

لا بیٹھا واں شک دا بوٹا​

جِتھے صابرؔ بندا نپیا ​

اوتھے اُگیا اَک دا بوٹا​

صابر علی صابر

کلیاں بہہ کے روندا رہناں

کلیاں بہہ کے روندا رہناں

بھار غماں دا ڈ ھوندا رہناں

سوچاں دے وچ کھبیا ہویا

خورے کتھے بھوندا رہناں

صابر مرزا

اوکھا ویلا ٹال وے ربا

اوکھا ویلا ٹال وے ربا

کوئی نئیں ساڈا حال وے ربا

بھکھے بھانڑیں لوکاں دی وی

جھولی بھر دے مال وے ربا

صابر مرزا

پیار نوں نیندر آ جاوے تے دل دا بوہا کھولے کون

پیار نُوں نیندر آ جاوے تے دِل دا بُوہا کھولے کون

سسی باہجوں دور تھلاں وچ پنوں پنوں بولے کون

کِھڑ کِھڑ ہسدے دنداں سارے بھید لکاۓ درداں دے

رُوح تے وَجیاں گھُجیاں سَٹاں اکھاں نال ٹٹولے کون

اپنے چار چوفیرے مینوں اج ہنیرا دِسدا اے

چانن جیویں رُسیا میتھوں اکھیوں ہویا اوہلے کون

گیتاں دے بنجارے رس گئے

گیتاں دے بنجارے رُس گئے

آن دے لا کے لارے رُس گئے

سانُوں کُجھ وی خبر نہ ہوئی

کیہڑی گل توں پیارے رُس گئے

ہوئیاں ہور ہنیریاں راتاں

چن رُسیا تے تارے رُس گئے

ماڑیاں دے گھر نچے بھکھ

ماڑیاں دے گھر نچے بُھکھ

حاکماں تینوں کاہدا دُکھ

محلاں وِچ رہ کے وی

نال نصیباں مِلدا سُکھ

ہوراں دے لئی ہور بڑے

میرے لئی بس تیرا مُکھ

عشق پچھیندا دس نی جندے کیکن

 عشق صراحی

"عشق پُچھیندا "دس نی جِندے کیکن دِینہہ گزارے؟

"جِند کہے، "میں سپنے تیرے مہندی نال شنگارے

"عشق پچھیندا "دس نی جِندے کِیکن نین رووندے؟

"جِند کہے، "میں لکھاں تارے زُلف تیری وِچ کُندے

"عشق پچھیندا "دس نی جِندے کِیکن بلے سوائی؟

"جِند کہے، "میں آتش تیری پچھی ہیٹھ لُکائی

دل دے پھٹ سیوں نئیں سکدا

دل دے پھٹ سیوں نئیں سکدا

رو سکناں واں گوں نئیں سکدا

اوہ کِیڑے نوں تاں دیندا اے

کِیڑا بُھکھا سَوں نئیں سکدا

اوہدے وچ کیہ نیکی پُھٹنی

جیہڑا اَکھ بھیوں نئیں سکدا

رب ہونا کوئی سَوکھا نئیں جے

چاہوے وی تے سَوں نئیں سکدا

مینُوں کالا علم نہ سمجھیں

میں ٹُھکناں اے بَھوں نئیں سکدا

تجمل کلیم

کمال کردے ہو بادشاہو

کمال کردے ہو بادشاہو

زندگی توں ڈرے ہو بادشاہو 

کسے نوں مارن دا سوچدے ہو

کسے تے مردے ہو بادشاہو

تجمل کلیم

ہور ہزاراں کمیاں نیں

ہور ہزاراں کمیاں نیں

اِکو تیری تھوڑ ای نئیں

حق دی راہ تے ٹُر کے تک

بلکل سِدھی، موڑ ای نئیں

تجمل کلیم

چار دناں دی تنگی سی

چار دناں دی تنگی سی

اللہ بخشے چنگی سی

دے کے کھوہ کیوں لینا ایں

اساں حیاتی منگی سی؟

مینوں گِدڑاں گھیر لیا

میری کنڈ جُو ننگی سی

اج میں موت نوں تکیا اے

بلکل تیرے رنگی سی

تجمل کلیم

وعدہ پھائیا لگدا ای

وعدہ پھائیا لگدا ای

ڈِھلی چھڈی رَسی، جا

کوہلو جُتیا ہویا ایں

جِناں مرضی نسی جا

تجمل کلیم

اج فر پائی گھوری سو

اج فر پائی گھُوری سُو

خورے کیہہ مجبوری سُو

فیر وی اکھاں بُوہے تے

قبر وی ہتھیں پُوری سُو

رب اکھوانا چاہندا اے

دتی تے مزدوری سُو

تجمل کلیم

کچی وستی لنگن لگیاں

کچی وَستی لنگن لگیاں

راتیں بدل ٹُٹ کے رویا

لَٹھے دی تھاں پاٹے لیڑے

چور قبر نُوں پُٹ کے رویا

تجمل کلیم

مینوں پتھر مارن والے

مینوں پتھر مارن والے

تیرے گھر وچ بیری اُگے

ڈاڈھا ڈنگر چھڈ دیندا اے

نئیں تے کنک بتھیری اُگے

تجمل کلیم

نہ تڑپا ہن کوہ وی لے

نہ تڑپا ہن کوہ وی لے

ساہ باقی نیں اوہ وی لے

یار مِلا کے ٹھنڈاں پا

نئیں تے اپنا پوہ وی لے

تجمل کلیم

ٹبا ٹویا اک برابر

ٹِبا ٹویا اک برابر

کریاں ہویا اک برابر

قسمے سن کے نیندر اڈی

ستا مویا اک بابر

او میں سی میری جو ڈب گئی اے

او میں سی میری جو ڈُب گئی اے

اے ککھ نیں میرے تَرے نیں جیہڑے

تجمل‌ کلیم

لوکی سمجھن ہتھ دیاں ونگیاں لیکاں ویکھ کے روندا اے

لوکی سمجھن ہتھ دیاں ونگیاں لیکاں ویکھ کے روندا اے

میں تے اپنے ہتھ وچ تیرا چھلا ویکھ کے رو پیناں

تجمل کلیم