آزادی تے میں
میں جمیا تاں میرا سُفنا
ست ورہیاں دا آہی
اپنے قدماں اُتے ٹُردا
چار چُفیرے نسدا
ہسدا، گلاں کردا
آل دوالے دی سختی نوں چُم کے پانی کردا
ویلے دی ناڑاں وچ اپنے رُوپ دا سونا بھردا
میں اوسے دی چیچی پھڑ کے ٹُرنا سِکھیا
اوہدے چانن اندر اپنے دل دی کالک دھوتی
اوہدیاں اکھاں وِچوں پا کے سجری آس دے موتی
پر ایہہ سُفنا پنجی ورہیاں دا وی ہو نہیں سکیا
میرے گھر دے وَیری، گھر دے جئیاں ہتھیں ایہنوں
دو ٹوٹے جد کیتا
میرے لہو نوں پیتا
مینوں روون تاں آیا سی پر میں رو نہیں سکیا
اپنیاں اکھاں اندروں دُکھ دا جالا دھو نہیں سکیا
ادھورانے سُفنے نُوں مُڑ سینے اندر دھر دے
اِکّو آس سی جیہڑی اج وی میری ہوند دا ست اے
اک دن فیر مِلاں گے دونویں وچھڑے انگاں وانگوں
چانن دے لشکارے اندر کِھڑدے رنگاں وانگوں
تد دے میں تے میرا سُفنا دونویں ہانی ہوئے
دونویں رل کے ہسے کھیڈے، دونویں رل کے روئے
پر ویلے دے مگروں ٹُریاں ویلا رُک نہیں سکدا
سٹھ ورہیاں دی پوڑی چڑھ کے سُفنا توڑ نہیں چڑھیا
مُڑ وی میری آس نہیں ٹُٹی
دل میلا نہیں ہویا
کیوں جے میرے بالاں میرے سِک نُوں سینے لا کے
میریاں اکھّاں اندر اپنی رت دے پُھل کھِڑا کے
میرے سفنے دی کیتی اے راکھی گج وجا کے
ایہو گل اے، جیہڑی سبھ نُوں دسن اج میں آیاں
آزادی دی سالگرہ تے ہسن اج میں آیاں
غلام حسین ساجد
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.