جدید پنجابی شاعری
عشق دا سُوتر
رانجھے وانگر جوگن بنڑ کے
مالا پا کے، کن پڑوائے
جنگلاں دے وچ ڈیرے لائے
نس نس کے فیر
پیراں دے وِچ چھالے پائے
ہیٹھ چناں دے سوہنی وانگر
کچّے گھڑے نوں ہک نال لا کے
مہیوال دا وِرد پکا کے
رج رج کے سن دھوکے کھائے
جِند اے رُل گئی ہائے ہائے
کنوں سنانواں، عشق دے دُکھڑے
کوئی نئیں سنڑدا، میریے مائے
روح سڑدی اے، دل پچھتائے
کاگ وی بولن نِت بنیرے
ماہی دی آواز نہ آئے
مست الست دا نعرہ لا کے
عشق دے ویہڑے
اکھاں دے نال جھاڑو لائے
یار دے پیراں دی مٹی دا
اپنی اکھ وِچ سُرمہ پا کے
میں سن گیت سجن دے گائے
عشق سی سُچا
عشق ہے سَچا
پیراں دے وِچ گُھنگھرو پا کے
بُلھے شاہ نوں آپ نچائے
میرے عشق دا اللّہ شاہد
ہور کِسے نوں سمجھ نہ آئے
لوکاں کولوں پتھر کھائے
دِیوا آس دا بُجھدا جائے
رنگ برنگے دھاگے دے نال
عشق تیرے دا سُچا سُوتر
میں سی وٹیا
تیرے پیار دا فِیتا کٹیا
میں کی کھٹیا؟
رفعت انجم
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.