جدید پنجابی شاعری
جِسراں آب حیاتی والا پِین والے نُوں
موت طلاقاں دے دیندی اے
فیر اوہ مرنا چاہوے وی تے مر نئیں سکدا
اوویں ای کجھ جِیُون والے وی
دُنیا داراں دے ہتھ چڑھ کے
اپنی من مرضی دے ناویں
ہنجوواں دے وچ رَت مِلا کے
آب مماتی والا غٹ غٹ پی لیندے نیں
بے وس ہو کے
اپنے ای قلبوت نُوں دُکھ دی کفنی پا کے
سُفنے تے سدھراں دِیاں بُکاں بھر بھر
اپنے اُتے سُٹدے
اک دن قبریں لہہ جاندے نیں
میں اک انج دی قبر نُوں
وا واہ نیڑے ہو کے ویکھ رئی ساں
اینے دے وِچ
اوہدے اندروں واج آئی کہ
جد میں موئی اوس ویلے تے
ایس دھرتی دے چار چوفیرے
بس کالک سی
جیہڑی میرے مریاں مُکیاں مِٹ جاندی تے چنگا سی
پر میں مِٹی دے وِچ مِل کے ویکھ رئی آں
ہر اک لنگھدے دن دے پاروں
قبراں دے سنگ کالک ودھدی جاندی اے
مینوں مار کے دنیا دارو
کالک دے بن کی کھٹیا جے
ویہل مِلے تے خُود نُوں پُچھو
خورے کِنے ورہیاں توں کیوں
دن نئیں چڑھیا
ماوٰی سلطان
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.