جدید پنجابی شاعری
وے بے مہریا
وے بے مہریا
تینوں نئیں پتہ
جو میں کیویں ذرہ ذرہ کر کے
اپنڑے جُونڑ دا سامان جوڑیا اے
تینوں کیہ پتہ جو میں کنے جنماں دی کھیڈ آں
تے کیویں میں
انہاں ادھ کھڑدے سُفنیاں دی مِٹی
پپلواں دی بھاری نال میل میل کے ایہہ ماہل اُساریا اے
سُنڑ
(ساویاں اکھیں دا مانڑ کسے ہور نوں ونج کے وکھا
میں انگوراں دے باغ کدی خاب چ نئیں تکے)
میں جانڑداں تینوں مٹی دے ڈھارے پُھوکنڑ دا بہوں شوق اے
مٹی دی قدر کر کملیا
جے تینوں اگی دی کوئی تھوڑ نئیں
تے مینوں مٹی دا کوئی گھاٹا نئیں
اگ جنی پئی بھکھے
مٹی دِیاں چار بُکّاں دی مار اے
یاد کر جدوں میں
ایسے مٹی دا مُنہ چُم کے تینڈے پیر چُمے سن
مینوں اگی دی قسم اے
میں تینڈے پیراں دی مٹی وی گلیاں چ رُلن نئیں دینی
وے بے مہریا
تینوں کیہہ پتہ ہووے
جو میں تینڈے پچھے
انہاں راہوں نال پٹی کے لگا آونداں
توقیر رضا
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.