جدید پنجابی شاعری
پکی فصل
سونے نالوں سوہنے لگدے کنک دے سِٹے پکے
دُھپ وچ چمکن لعلاں وانگوں کیہڑا لشکاں ڈکے
چلدی وا وچ دے دے جھولن اک دوجے نوں دھکے
اک اک بُوٹا جان توں پیارا جیویں پتر سکے
شام سویرے ویکھے مالک رب دا شُکر بجاوے
نالے دل وچ ایہہ ہی آکھے خیری فصل چواوے
پکی فصل تے بارش ہونا ڈھیر مصیبت بھاری
سِٹیاں اُتے کنیاں ڈگھن سینے چلدی آری
ربا تیری رحمت وسے، وسے لکھ لکھ واری
چیت ویساکھ تو بعد ہی وسے، وسے بھانویں ساری
سب دی فصل نوں کجھ نا ہووے سارے کرن دعاواں
پُت کنک دا بول بٹھاون ماواں ویکھن راہواں
فصل نوں مالک سانبھ کے رکھے جنڈری جان تو اگے
پیسیاں کیتے ویچنے دانے مرن توں اوکھا لگے
کر مجبور کسان نمانے آڑہت والا ٹھگے
تیری سرد ہوا ہُن ربا جٹ دے حق وچ وگے
دیس دے ساہوکاراں دا ہُن ربا بدل وتیرہ
کنکاں پکن سارے کھاون نا کوئی کرے ذخیرہ
جعفر علی
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.