جدید پنجابی شاعری
اُچّی لمّی ٹاہلی تھلے
سجناں بیٹھ وٹائے چھلے
نال مرن دے وعدے کیتے
اک دوجے دے پھڑ کے پلے
ونگاں نال رومال وٹائے
ساہمنے بہہ کے مار پتھلے
ٹاہنیاں دے نال دھاگے بنھے
قسماں کھا کھا کلے کلے
گل رقیباں تیکر اپڑی
ویریاں پھڑ لئے ہتھ وچ ٹلے
عاشقاں اتے پہرے لگے
ہر نگر ہر گلی محلے
ٹاہلی تھلے اپڑن والے
ویریاں سارے رسے ملے
ماپیاں دا اعتبار گواچا
جگ دے طعنے معنے چھلے
سجناں دے وچ وتھاں پئیاں
دونہہ پاسے کجھ وس نال چلے
ہجر وچھوڑے مار مکایا
رو رو پیندے گلّے گلّے
اڈدیاں کانواں ہتھ سنیہے
سجن گھلدے سجناں ولے
اپنے لہو تھیں لکھ لکھ رقعے
رکھن کدی سرہانیاں تھلے
کھاون پیون چھڈ کے عاشق
پڑھن نمازاں پا مصلے
ہسن کھیڈن بھل گیا اکا
ہن گئے کملے ہو گئے چھلے
ظالم عشق دا روگ اولا
شالا کسے دے پئے ناں پلے
چھڈ دیوانیا عشق دا چیھڑا
چل پھر چلئے ٹاہلی تھلے
بشیر دیوانہ
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.