قدرت دا فن شعلہ بدن شیریں دہن میڈا امن

 پنجابی سرائیکی شاعری

قدرت دا فن، شعلہ بدن، شیریں دہن میڈا امن

شاہِ زمن، چوڈی دا چن، سرو و سمن رنگلا موہن

کجُھ تاں گھٹا، جور و ستم، ڈیکھاں ولا وسدا صحن

وعدے سجن ایویں ناں ہن، رُل گئی حنا، گَل گئے سگن

تیڈے بنا ڈِہدا تاں جُل، وحشی تھیم بھُل گئے وطن

رب دی قسم آہدا وی ہم، تیں توں وفا تھیسی ناں چن

ڈس تاں سہی میں توں سجن کیوں ہئی رسائی زلفیں دی چھاں

واہ واہ سجن مالک تھیوں، ویری بنڑائی زلفیں دی چھاں

حد نظر جنگل تے جھر، مرمر ونجاں، ماراں نہ پر

ڈِسدے می گھر زیر و زبر ظالم ہجر کھندے می سَر

شام و سحر تہمت دا ڈر، در ناِل در، غیریں دا گھر

ڈہدیں قہر ڈلدے جگر، اینجھا ڈِتائی ظالم چکر

غیریں دے سر تیڈی نظر، سوہنا مٹھل ایویں ناں کر

دور و دہر ڈِہدے حشر، کھلدے سجن سارا شہر

سر توں میڈے سوھنا جگر، کیوں چا ہٹائی زلفیں دی چھاں

واہ واہ سجن مالک تھیوں، ویری بنڑائی زلفیں دی چھاں

میڈا صنم گالھیں دے گُل سوگھے رکھیں کریں ناں جُل

ویلھ ناں ول ولشیا ایہو، ساری عمر ویسیں توں رُل

ول آ میڈو کر ناں بخل سکدِن اتھاں سیجیں دے پُھل

ہنجوں تو تر تِھیشیا بکل وکسیں سجن کوڈیں دے مُل

گالھا نہ تھِی کوڈیں دے مُل کر کجُھ عقل سستا نہ تُل

کُونجیں دے غُل، سانوں دے عُل، ظالم نہ بن، پینگھاں ناں بُھل

پھس جو گیاں پھتکن کیہاں ویدی مسائی زلفیں دی چھاں

واہ واہ سجن مالک تھیوں، ویری بنڑائی زلفیں دی چھاں

بے شک سَہا مالک میڈا، در در بھنوا، چیتا رَلا

وعدے نبھا رِیتاں وَٹا، بھاندا ہے چن مٹھڑا اَلا

تیڈا بھلا لگدا ہے کیا، لحظہ پہر ٹردا تاں آ

نئیں کوئی سجن زر دی ہوس، میکوں فقط مکھڑا ڈکھا

رب توں سدا منگداں دعا لگی نہ چن تتی ہوا

اے تاں ڈسا تِھیسی وفا بنیں تیں بہہ لانجا مُکا

میں تاں مٹھل سِکدا ریہم غیریں ہنڈائی زلفیں دی چھاں

واہ واہ سجن مالک تھیوں، ویری بنڑائی زلفیں دی چھاں

کیویں ڈساں تیکوں مٹھا سینے بَلی سوزیں دی بھاہ

ویڑھا ہنبھاہ ڈینڑیں دی جاہ سیجھیں کوں تک تھِیندا ہاں دراہ

مینڑھیں دے من، ٹوکاں اُتر نِیریں دی نئیں حِیلا تباہ

کندھیں تیں چڑھ ڈیکھے سدا گالھی بلا آنونڑ دے راہ

کیویں کراں نِبھدی جو نئیں تیڈے سوا سوہنڑھیں دا شاہ

ساقی دا سئیں ٹھہندی تاں نئیں غیریں توں ونج منگاں پناہ

فلکیں دی حد تونڑیں مٹھا میں توں گلائی زلفیں دی چھاں

واہ واہ سجن مالک تھیوں، ویری بنڑائی زلفیں دی چھاں

ساقی سمینوی

خادم حسین