جدید پنجابی شاعری
بُلھیا تُوں تے مرنا ناہیں
اساں تے نِت نِت مرنا
فیر وی جیوندیاں رہنا
بُلھیا! مرنا سوکھا جیوندیاں رہنا ڈاڈھا اوکھا
مرنوں بِنا نہیں ساڈی گور چڑھاوے چڑھنے
ساڈی سوچ دے دِیوے بلنے
بُلھیا! ساڈے بخت اولّے
سر دُھوڑاں دے تاج اساڈے
سُولاں تخت نیں پیراں تَھلے
ساڈا مرنا جِینا، جِیویں
جوگیاں والے پھیرے
نہ کوئی ساڈی جو نے جمّیا
نہ کوئی ہنجُو کیرے
گِرجھاں چُنج تے لہُو دے چھٹے
گُونگے بولے گل نئیں سنڑدے
بِٹ بِٹ تکدے انّھے
اَکھاں والے رون نمانے
کوئی نہ تیری رمز پچھانے
لُوہلے گُھنگرو بنھ کے نچدے پھردے
بُلھیا! تیرے پریت پیالے ہو گئے چور و چور
بُلھیا! واگ سمے دی پھڑ کے
لے جا ایتھوں دُور
حضرت شام
مصعب رفیق
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.