جدید پنجابی شاعری
میں اکثر سوچدا رہناں
جدوں چوداں اگست آوے
زمانہ رونقاں لاوے
تے دل کیوں ڈُبدا جاوے؟
جدوں واجا کِتے وجدا
تے مینوں اِنج ہے لگدا
جیویں دِھیاں نے رل کے
چِیک ماری اے
فضا وچ خوف طاری اے
جدوں کوئی ڈھول تے نچے
تے مینوں ایسراں لگے
کسے نے وڈھ کے بچے
ندی دے وِچ سُٹے نیں
تے ماں دے وال پُٹے نیں
جدوں کوئی ببلیاں مارے
تے آتشبازیاں ہوون
ضعیف العمر اکھاں دے
بنیرے رات نُوں چووَن
وِسل سُندا ہاں دوروں ای
جدوں میں ریل گڈی دی
تے دل کردا اے گڈی دی
کوئی زنجیر کِھچ دیوے
تے جا کے بوگیاں وِچوں
میرے پُرکھاں دیاں لاشاں
میری پہچان لے آوے
میرے مہمان لے آوے
جے اکھاں میٹ لیناں تے
کدی کرپان لبھدی اے
کدی تلوار لبھدی اے
کدی کوئی کور روندی اے
کدی کوئی ہور روندی اے
خورے کاہنوں دوہاں پاسے
ایہ قتل عام ہویا سی
وطن نیلام ہویا سی
احمد نعیم ارشد
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.