خَورے اَیتھے کِنّہے گھر گھر اَگ دے لمبُو لائے نیں
انساناں دِیاں چِیکاں سُن کے پنچھی وی کُرلائے نیں
میرے دَور دیاں بندیاں دے معجزے مَیتَھوں پُچّھو نہ
اَگ سمندر توں کھوہ لئی، دریا پانی نُوں تَرسائے نیں
شِیشہ رَکّھن والیو لوکو! اپنا آپ سنبھال لوو
سَچ بولن توں پہلاں جِیبھ نُوں دَنداں تَھلّے پِیس دیو
میرے دَور نیں سَچّے بندے سُولی تے لٹکائے نیں
مینُوں اوہ مَرثِیّہ لَگَّے آون والیاں رُتّاں دا
راتِیں سرد ہوا نیں مینُوں جیہڑے گِیت سُنائے نیں
چہریاں دا رنگ کولیاں وانگُوں جُثّے دُھخدے لگدے نیں
اِس دَھرتی دے بندے خَورے کس دوزخ چوں آئے نیں
خلشؔ ایہہ دُنیا سمجھ رئی اے رہبر اوہناں لوکاں نُوں
سِدّھی راہ تے چلدے بندے جنہاں نیں بھٹکائے نیں
طفیل خلش
