میرے سفنے ہار گئے نیں

میرے سُفنے ہار گئے نیں

دُکھ دُنیا دے مار گئے نیں

کنّے تاریاں چھالاں مارِیاں

تھوڑے سَن جو پار گئے نیں

اکھِیں ویکھن والے لوکی

جَجّاں اَگّے ہار گئے نیں

چھڈ ہور ناں ہن ازمیشاں پا

چھڈ ہور ناں ہُن ازمیشاں پا، ہُن تھک گئے آں

ایس کھیڈ نُوں کِدرے بنّے لا، ہُن تھک گئے آں

کئی نہیریاں راتاں، چڑھدے سُورج ویکھے نیں

کِتوں چَن دی چاننی لبھ لیا، ہُن تھک گئے آں

اسیں ننگے پیریں ٹبّے ٹوئے اِک کیتے

سانوں اَگے ودھ کے سینے لا، ہُن تھک گئے آں

بیٹھے بیٹھے دھون بھنا لئی

بیٹھے بیٹھے دھون بھنا لئی

بازاں نال اُڈاری پا لئی

رُسّے ہوئے نُوں سینے لا کے

اُجڑی نگری فیر وسا لئی

کسے دی چھابی ول نہیں تکیا

پُوری نہ سہی اَدّھی کھا لئی

جو ہوناں اوہ جاوے ہو

جو ہوناں، اوہ جاوے ہو
پَئے ناں مَٹھی دل دی لو
اِک ٹوبے تے آن کے اُترے
تریہہ دے مارے پکّھی دو
اَکّھاں دے وِچ سُفنے لَے کے
ساڈے سامنے آن کھلو

ہاسا بوکا مٹکا کھوہ

ہاسا، بوکا، مٹکا، کُھوہ

پِنڈ دا شام سویرا، کُھوہ

میرے دُکھڑے پِِنڈ دا چَھپڑ

تیریاں یاداں وَگدا کُھوہ

منیر انور

چیتے دی کمزوری

چیتے دی کمزوری

ایس عمرے وی

چَن ویکھن دا چا نئیں لَتّھا

ایس عمرے وی تارے گِنن توں

ویہل نئیں مِلدی

پچھلی رات دی گِنتی مینُوں

اگلی راتی

بُھل جاندی اے

محمد سلیم طاہر

اڈی اے تے مڑ کے اَؤنا بھلے ناں

اُڈی اے تے مُڑ کے اَؤنا بُھلے ناں

ڈاروں وِچھڑی کُونج ٹھکانا بُھلے ناں

ایویں میرے گھر دا بُوہا کُھلا رئے

رب کرے اوہ آؤنا جانا بُھلے ناں

ماں نُوں بوہتی لوڑ نئیں کمائی دی

پردیسوں پُتر مُڑ کے آؤنا بُھلے ناں

آصف انجم

ٹٹیا ایہو جیا قہر خدائی مٹی وچ

ٹُٹیا ایہو جئیا قہر خدائی مِٹی وِچ

سُنجیاں قبراں دَین دُہائی مِٹی وِچ

اوس دِھی دے لیکھاں وِچ کی ہونا

جس نے پیو دی پگ رلائی مِٹی وِچ

لیکھ میرے دے تاریاں نیں اسماناں توں

ڈِگ ڈِگ کے اِک شکل بنائی مِٹی وِچ

وگدے شوہ وچ مار نہ سوٹا

وگدے شوہ وچ 

مار نہ سوٹا

پانی پاٹ کے 

دو نئیں ہونا

جو تُوں چاہنا ایں

اوہ، نئیں ہونا

محمد سلیم طاہر

بھورا نئیں احسان لئیا میں جیون دا

بھورا نئیں احسان لئیا میں جیون دا

جِنے ساہ اوس دِتے، اونے موڑے وی

مینوں اینویں آس دی سُولی ٹنگیا سُو

وعدہ کچا دھاگہ اے تے توڑے وی
یار کلیماَ پیار نشہ جے کیتا ای
تگڑا ہو کے سہہ دوری دے کوڑے وی

تجمل کلیم

شطرنج: چونٹھ نیں گھر تے بتی مہرے

شطرنج

چونٹھ نیں گھر تے بَتّی مُہرے

پیدل، رُخ، ہاتھی تے گھوڑے

ہر اِک دی میدان دے اندر

اَگانہہ وَدّھن دی، حد بندی اے

دُشمن دے نال لڑن، مرن دی

ڈور وزیراں ہَتھ ہوندی اے

وسوں باہر: کاسے جوگا جد ہونا اے

وَسّوں باہر

کاسے جوگا جد ہونا اے

اوہدے تیک چھلانگ نئیں رہنی

اوہنے ساہنوں، بُھل بھل جانا اے

اوہنوں ساڈی تاہنگ نئیں رہنی

اوہدا ہور وی بھاء ودھ جانا اے

ساڈے مال دی مانگ نئیں رہنی

محمد سلیم طاہر

ہور وی نِیواں ہو

ہور وی نِیواں ہو

ہور وی نِیواں ہو، فقیرا 

اُچّا سرُو غرُور میں

کدی نہ پَھل پائے، فقیرا

ہور وی نیواں ہو، فقیرا 

پائے گا دیدار صاحب دا

ہور وی نِیواں ہو 

ہو رَبّا کوئی میرے دل دَیاں قدراں پچھانے

میں سوالی جینہدا نئیں کوئی سوال

میں جوگن بَن دَر دَر پِھردیاں

میریاں رَمزاں پچھانے

چل میرے نال

چل میرے نال

ہور وی نِیواں ہو

http://www.youtube.com/watch?v=qUcaCYx0kzI

ایہہ عشق آپ وی اولا، اوھدے کم وی اولے

ایہہ عشق آپ وی اولّا، اوھدے کَم وی اولّے

جِیندے پیش پے جاوے کَکھ چَھڈدا نئیں پلّے

ایس عشق وِچ یارو کُجھ کہیا وی نئیں جاندا

رولا پایا وی نئیں جاندا چُپ رہیا وی نئیں جاندا 

نی میں جھول جھول کے گھڑا بھریندی آں 

گھڑا چواویں آ، سر تے رکھاویں آ

گھڑا چاویندا نئیوں ڈھول وے

نی میں جھول جھول کے گھڑا بھریندی آں 

گھڑا بھریندیاں ڈِگّی گَل دی گانی وے

ناں تیرے لائی ڈھولا چڑھدی جوانی وے 

چڑھدی جوانی، ناں توں رول وے

نی میں جھول جھول کے گھڑا بھریندی آں 

گھڑا بھریندیاں ڈِگّا مَتّھے دا ٹِیکا وے

دل دی کتاب اُتّے، ناں تیرا لِکھیا وے

جیہڑا وی ورقہ پھول وے

نی میں جھول جھول کے گھڑا بھریندی آں 

http://www.youtube.com/watch?v=j52tXsEbcQM&list=PL043F3813AE20F157

سب کجھ کیتا اے، صبر نیں کیتا

سب کُجھ کیتا اے، صبر نیں کِیتا

 سب کُجھ کِیتا اے، صبر نیں کِیتا

 کیویں آکھاں، سور نیں کھادا

 جام نیں پیتا 

 سب کُجھ کِیتا اے، صبر نیں کِیتا

 اپنے ہتھیں اپنے رب نُوں سُولی چاڑھیا اے

پنواں تے سسیاں نے پیار جتھے کیتے نیں

پُنواں تے سَسّیاں نے پیار جِتّھے کِیتے نیں

عشق شراب والے جام جِتّھے پِیتے نیں

جو جام پیایا اے تُوں ساقی اُس سارے غم بُھلا دِتّے

پر دل چ پہلے عِشقے دی اِک پِیڑ پُرانی رہ گئی اے

رضا شاہ

جنہوں اپنی دنیا دا سلطان بنا کے رکھیا اے

جِنہوں اپنی دُنیا دا سُلطان بنا کے رَکھیا اے

اوہنے دل دی نگری نُوں وِیران بنا کے رَکھیا اے 

مِن جدوی کنڈے چُبھے نیں اصلی دے کولوں چُبھے نیں

ایسے لئی نقلی پُھلاں دا گُلدان بنا کے رَکھیا اے 

رضا شاہ

زندہ پاکستان رہوے دا؛ بلھے شاہ دے بول رہون دے

زندہ پاکستان رہوے دا

بُلّھے شاہ دے بول رہون دے 

پیار دے وَجدے ڈھول رہون دے

 ساڈا ایہو ایمان رہوے دا 

زندہ پاکستان رہوے دا

رضا شاہ

ہل واہندیاں لنگھ گئی عمر ساری

ہَل وَاہندیاں لَنگھ گئی عُمر ساری

دُھپ کھاندیاں لَنگھ گئی عُمر ساری

جو قرض پرِیت وِچ لَے بیٹھے ساں

اوہوا لاہندیاں لَنگھ گئی عُمر ساری

رضا شاہ

اج فیر بغاوت پھٹے دی

اَج فیر بغاوت پُھٹّے دی

مظلُوم دی بَلّے ہووے دی

ظالم دی رَت پئی سُکّے دی

اَج فیر بغاوت پُھٹّے دی

رضا شاہ

ناانصافی ناانصافی: ساڈے لئے کی ظلم نیں تھوڑے

ناانصافی، ناانصافی

ساڈے لئے کی ظُلم نیں تھوڑے

اُچّا بول کے کھائیے کوڑے

تینُوں قتلاں دی وی معافی

ناانصافی، ناانصافی

رضا شاہ

کیہڑیاں واواں جھلیاں نیں

کیہڑیاں واواں جُھلیاں نیں

پَگّاں پَیرِیں رُلیاں نیں

کِکّن اَکھر لِکّھاں میں

سوچ دواتاں ڈُھلیاں نیں

رضا شاہ

پنجاب دی ونڈ ویریا وے ویریا

پنجاب دی وَنڈ 

وَیریا وے وَیریا

اَسیں تُسیں اِک ساں

تے اِک ساڈا گھر سی

 بُوہے نال بُوہا سی

 تے بوہتا سارا پیار سی

سانوں کیوں کیوں کیوں ای لے ڈبیا

لے ڈُبیا

اَساں کیوں کیوں کیوں کردے سی

سانوں کیوں کیوں کیوں ای لے ڈبیا

لکھ عشق سمندروں ڈردے سی

دل ڈُب جانا سی، لے ڈبیا

اودتے ویکھ زمانے دی سختی

دلگیر گھڑا دِھی لے ڈبیا

جنہاں عشق حقیقی پایا مونہوں نہ کجھ الاون ہو

جنہاں عشق حقیقی پایا مونہوں نہ کجھ الاون ہُو

ذکر فکر وِچ رہن ہمیشہ دَم نوں قید لگاون ہُو

نفسی، قلبی، رُوحی، سِرّی، اخفی، خفی کماون ہُو

قربان تنہاں توں باہو جہڑے اکس نگاہ جگاون ہُو

 سلطان باہو

جنہاں شوہ الف تھیں پایا پھول قرآن نہ پڑھدے ہو

جنہاں شوہ الف تھیں پایا، پھول قرآن نہ پڑھدے ہُو

مارن دَم محبت والا دور ہویو نیں پردے ہُو

دوزخ بہشت غلام تنہاں دے چا کیتو نیں بردے ہُو

قربان تنہاں دے باہو جہڑے وحدت دے وِچ وڑدے ہُو

 سلطان باہو

جس دل اسم اللہ دا چمکے عشق بھی کردا ہلے ہو

جس دل اِسم اللہ دا چمکے، عشق بھی کردا ہَلّے ہو

بھر کستوری چھپدے ناہیں دے رکھیے سے پلّے ہو

انگلیں پِچھے ڈینہ نہیں چھپدے دریا نہ رہندے ٹھلّہے ہو

اسیں اوسے وِچ اوہ اساں وِچ، باہو یار سولّے ہو

 سلطان باہو

تسبی دا توں کسبی ہویوں ماریں دم ولیاں ہو

تَسبی دا توں کَسبی ہویوں، ماریں دَم وَلیاں ہُو

مَن دا مَنکا ہِک نہ پھیریں کانچ پائیں پنج وِیہاں ہُو

دَین لگے گَل گھوٹُو آوی لَین لگے جھٹ شِینہاں ہُو

پتّھر چِت جِنہاں دے باہُو، ضائع وَسنا مِینہاں ہُو

 سلطان باہو

تسبی پھری تے دل نہ پھریا لینا کی تسبی پھڑ کے ہو

تَسبی پِھری تے دِل نہ پِھریا، لینا کی تَسبی پھڑ کے ہُو

عِلم پڑھیا تے ادب نہ سِکھیا لینا کی عِلم نُوں پڑھ کے ہُو

چِلے کَٹے تے کُجھ نہ کَھٹیا لینا کی چِلیاں وَڑ کے ہُو

جاگ بِنا دُدھ جمدے نہ باہُو لال ہوون بھانویں کَڑھ کے ہُو

 سلطان باہو

تدوں فقیر شتابی بندہ جان عشق وچ ہارے ہو

تدوں فقیر شتابی بندہ جان عشق وِچ ہارے ہُو

عاشق شِیشہ نفس مُربّی جان جاناں توں وارے ہُو

خود نفسی چھڈ ہستی جھیڑے لاہ سِروں سب بھارے ہُو

مویاں باجھ نہیں حاصل باہُو سئے سئے سانگ اتارے ہُو

 سلطان باہو

پیر ملے جے پیڑ نہ جاوے اس نوں پیر کیہ دھرنا ہو

پِیر مِلے جے پِیڑ نہ جاوے اُس نُوں پِیر کیہ دھرنا ہُو

مُرشد مِلیاں ارشاد نہ مَن نُوں اوہ مُرشد کیہ کرنا ہُو

ہادی کُنوں ہدایت ناہیں اوہ ہادی کِیہ پھڑنا ہُو

سِر دتیاں حق حاصل باہُو اُس موتوں کِیہ ڈرنا ہُو

 سلطان باہو

ساڈے تن تے وسدا ساون

اکھیں رستہ بنڑیاں

ہار سنگھار اجایا کیتم

ڈھول نہ ولیا پاروں

ساڈے تن تے وَسدا ساون
جوں توّے تے کنڑیاں

ادھی راتیں وچ سمندریں

اَدھی راتیں وِچ سمندریں

چَن بیڑی کوں ٹورے 

وَت کوئی اپنے مَن دی مَن تے 

تَن دے نِیل ٹکورے 

اشو لال فقیر

نچن گاون مینہ تے ساون چیت وساکھ اجایا

نَچّن، گاون، مینہ تے ساون، چیت وساکھ اجایا

منصب دار منادی کیتی، حاکم حکم سُنایا

پُھل درگاہوں چُن سکدے او،  ہار بنا  نئی سکدے

شاہ حسین کوں پڑھ سکدے او،  میلے گا نئی سکدے

اشو لال فقیر

کن فیکون جدوں آکھیا آہا

کُن فیکون جدوں آکھیا آہا، اسی وی کولے آہسے

ہِکے لامکان مکان اساڈا، ہکے بُت وِچ آن پھسیاسے

ہِکے مَلک اسانوں سجدے کردے، ہِکے خاک وچ آن رُلیا سے

بلھے شاہ نفس پلیت نے پلیت کیتا، کوئی مُڈھ دے پلیت تاں ناہسے

بابا بلھے شاہ

گھونگٹ اوہلے نہ لک سوہنیا

گُھونگٹ اوہلے نہ لُک سوہنیا

میں مُشتاق دِیدار دی ہاں

جانی باہجھ دیوانی ہوئی

ٹوکاں کردے لوک سبھوئی

جے کر یار کرے دلجوئی

میں تاں فریاد پُکار دی ہاں

بعد مُدّتاں ہس کے دلدار آکھے؛ مشتاق آسی

بعد مُدّتاں ہس کے دلدار آکھے

جلیا تیرا آشیانہ میں جانڑدا نئیں

میری نگاہ نے کِیتے شِکار لَکھاں

بَنیا تُوں نشانہ، میں جانڑدا نہیں

ہوسیں خادم پرانا نئیں یاد مینُوں 

مینُوں چاہندا زمانہ میں جانڑدا نہیں

مُدّتاں پہلے مشتاق جو اُجڑیا سی

تُوں ایں اوہ دیوانہ میں جانڑدا نہیں

مشتاق آسی

آوے کِسے نہ ویری رقیب دے ہتھ؛ مشتاق آسی

آوے کِسے نہ ویری رقیب دے ہتھ

خوب عرضی میں اپنی سنبھال بھیجاں

کَرو جے کر قبول مشتاق آسی

اَتھروں وِچ لفافے نے ڈال بھیجاں

مشتاق آسی

سب بہاراں یاراں نال

 سب بہاراں یاراں نال

آیا ماہی، پا دھمال

پُچِّھیں آون والے دا

دَسّیں نہ تُوں اپنا حال

عشق کمانا سَوکھا نئیں اے

گَل نہ پا بیٹھیں جَنجال

پکیاں دیویں یار تریکاں

 پَکیاں دیوِیں یار ترِیکاں

اینویں نہ پئی راہ اُڈِیکاں

تینُوں مِلیا مان حُسن دا

ساڈے مَتھے عِشق دِیاں لِیکاں

چنگی کِیتی نال اساڈے

تیرے شہر دیاں وسنِیکاں

اینویں نہ لا بیٹھیں یار

 سوچ سمجھ کے چُکیں بھار

اینویں نہ لا بیٹھیں یار

پہلے کر لے سوچ وچار

ایتھے یوسفؑ ورگے بَردے

مَردے جِیندے، جِیندے مَردے

یار دی خاطر کی کُجھ کردے

ک کتاباں لکھ لکھ بھردے

 ک کتاباں لِکھ لِکھ بَھردے، پُچھو ایہہ کی کہندے

اج توں پہلے کِتھے وسدے تے کِتھے سَن ایہہ رہندے

ایہہ تاں مینُوں پاگل دِسدے، سَچی گَل نہ سہندے

واصفؔ یار ایہہ مذہبی بندے بندیاں نال پئے کھہندے

واصف علی واصف

کدی شاہانہ حکم چلاوے

 کدی شاہانہ حکم چلاوے

کدی گدا مسکین سڈاوے

اُس دا بھید کوئی نہ پاوے

سب بدمست پِھرن سرشار 

واصف علی واصف

عشق دے بانکے راہ دیاں گلاں

عشق دے بانکے راہ دِیاں گلاں

ساہ وِچ پائے ساہ دِیاں گلاں

اِک دُوجے دے سینے لگ کے

ہوئی جیہڑی ’’ٹھاہ‘‘ دِیاں گلاں

جس جس تھاں تے عشق کمایا

اوسے اوسے جاہ دِیاں گلاں

ساڈی چاہ نوں بھُلیا ماہی

سانوں اوہدی چاہ دِیاں گلاں

رُوپ تِرے دی واہ واہ ہوئی

واہ، واہ، واہ، واہ، واہ دِیاں گلاں

یار صفیؔ توں پُچّھو آ کے

ماہی بے پرواہ دِیاں گلاں

سرفراز انور صفی

کولہو اگے جوئے لگدے

کولہو اگے جوئے لگدے

بندے موئے موئے لگدے

ہاسے مونہوں کُھسے جاپن

جذبے روئے روئے لگدے

جِین دی سَدھر جاگ پوَے تے

پھنئیر سَپ، گڑوئے لگدے

لال گلابی گلہاں نیں تے

گلہاں دے وِچ ٹوئے لگدے

ڈھول سجن دے بول اسانوں

مِٹھے مشری کھوئے لگدے

کالی رات ڈرا نہ سکی

سجن نال کھلوئے لگدے

سرفراز انور صفی

اکو لفظ ایہہ میرے پلے

اِکو لفظ ایہہ میرے پَلّے

عشق زبان دے اُتے تھلّے

تینوں ویکھاں رب نوں آکھاں

بَلّے بَلّے، بَلّے بَلّے

عشق دی چابکدستی سِکھ لے

عاشق ہُندے نئیں نگلّے

نہ ڈر رات ہنیری کولوں

تک دِیوے دی لو دے وَلّے

جیویں آئے کلّم کلّے

جاناں ایویں کلّم کلّے

یار صفیؔ نوں عشقاں چٹیا

اِکو ساہے، اِکو ہلّے

سرفراز انور صفیؔ

کچی سی کچناراں ورگی

کچی کچنار

کچی سی کچناراں ورگی

مِٹھی سْرخ اناراں ورگی

ایڈا وَڈا کم اے کر گئی

میں جیہے پینڈو مُنڈے دے لئی

اپنے پیو دے ہتھوں مر گئی 

سرفراز انور صفی

مسئلے حل نئیں ہندے یارا کیہ کریئے

جدید پنجابی شاعری

مسئلے حل نئیں ہندے یارا کیہ کریئے

چلدا نئیں ہُن کوئی چارا کیہ کریئے

جنگل دے وِچ رُل جاون دا سوچدے ہاں

ہندا نئیں بِن یار گزارا، کیہ کریئے

پھٹ جسمانی ہندے تے بھر جانے سی

دل ہویا اے پارہ پارہ کیہ کریئے

آ کاگا تینوں چوریاں پاواں

آ کاگا تینوں چُوریاں پاواں، کدی ساڈے وی بیٹھ بنیرے

دے پیغام کوئی سجناں والا، وے میں شگن مناواں تیرے

آ کے بیٹھ بنیرے ساڈے، شاید آ جان ساجن میرے

اڈیاں چُک چُک یار فریداؒ، راہ تکاں میں شام سویرے

خواجہ غلام فرید

وسدی ہر دم من میرے وچ صورت یار پیارے دی؛ شاہ حسینؒ

وسدی ہر دم من میرے وچ صورت یار پیارے دی 

اپنے شوہ نوں آپ رِجھاواں حاجت نہیں پسارے دی 

کہے حسینؔ فقیر نماناں تھیواں خاک دوارے دی

شاہ حسین

من اٹکیا بے پرواہ دے نال

من اٹکیا بے پرواہ دے نال

اُس دِین دُنی دے شاہ دے نال

قاضی مُلاّں متّیں دیندے

کھڑے سیانے راہ دسیندے

عشق کی لگے راہ دے نال

من اٹکیا بے پرواہ دے نال

اساں دم دم نال خسارے ہیں

اَساں دم دم نال خسارے ہیں

اَساں کہیں کوں وی نہ پیارے ہیں

اَساں تیڈی سِک دے مارے ہیں

تیڈی وَستی دے ونجارے ہیں

جڈاں چڑھ کے ہجر دی سُولی تے

تیڈی سِک دے گاونڑ گاندے ہیں

تاں آپ توں باہر آندے ہیں

ساحر رنگپوری

موڈھے اتے بھار ناں دیوے

موڈھے اُتے بھار ناں دیوے

سر سانوں سرکار ناں دیوے

پھٹ خدا نیں دِتے سانوں

پھٹاں نوں پرکار ناں دیوے

بھولا نال رلائی پھرناں

بھولا تینوں مار ناں دیوے

میرے اندر راہ جاندا سی

میرے اندر راہ جاندا سی
جتھے جتھے ساہ جاندا سی
کُوڑاں نال بچایا تینوں
سچ کہندا تے پھاہ جاندا سی
مندر آیا رب مکانڑیں
کافر سجدہ گاہ جاندا سی

جثے وچوں کسہ سی

جُثے وِچوں کسہ سی

میرا ادھ بے وسہ سی

بُکاں بھریاں تسے نال

جہڑا چوندا تسہ سی

میں قیدی ساں کِلے دا

میرا راکھا رسہ سی

دن حیاتی تھوڑے مائے

دن حیاتی تھوڑے مائے

مُکے نئی وچھوڑے مائے

مُکھ دے رنگ وی اُڈھے، پُڈھے

پے گئے ساہ وی سوڑے مائے

ہڈاں اندر لُوسن پِیڑاں

وتھاں مارن کوڑے مائے

بن واس نہ میں صوفی سنت نی مائے

بَن واس

نہ میں صُوفی، سَنت نی مائے

نہ میں کوئی رام

نہ میں کوئی فقیر نی مائے

نہ میں الله لوک

نہ میں کَنّی مُندراں پائیاں

نہ میں مَنگیا جوگ

کڑیاں؛ کچیاں کنواریاں سوہنیاں نے ساریاں

کُڑیاں

کچیاں کنواریاں

سوہنیاں نے ساریاں

مِشری توں مِٹھیاں

کھٹیاں تے کھاریاں

کَکھاں نالوں ہولیاں

پتّھراں توں بھاریاں

ایہہ اتھرا عشق نئیں سون دیندا ساری رات جگائی

 جدید پنجابی شاعری

اُتوں بیبا کنی سوہنی شکل سجائی پھرنا ایں

وچوں دل دے شیشے اُتے کالک لائی پھرنا ایں

خود غرضی تے نفس پرستی ایہ دو وڈیاں مرضاں نیں

ایہ دوویں نے تنیوں لگیاں حرص ودھائی پھرنا ایں

دل بیتُ اللہ دے وچ ہر دم حرص وچھیرے نچدے نیں

گل چولا ہتھ تسبیح تے درویش سدائی پھرنا ایں

مسجد وِچ بہہ کے جہڑے ایمان بیچن

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مسجد وِچ بہہ کے جہڑے ایمان بیچن 

ایسے مُلاں تُوں سمجھو شیطان چنگا

کُتے وَدھ انساناں تُوں وفا کردے

نسلِ آدمؑ تِھیں اَج حیوان چنگا

خُوشی آئی پرغماں نُوں نال لے کے

ایسی خُوشی سی میں پریشان چنگا

وہابی شیعہ مرزئی ناں ہاں سنی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

وہابی شیعہ، مِرزئی ناں ہاں سُنّی

پرکھن والڑا عشق دا رنگ ہاں میں

جتهیں شمع محمدیؐ ہوئے بَلدی 

اُتھے پہنچدا اُس دا پتنگ ہاں میں

بے مثل تجلیاں ویکھ کے تے

سچے عاشقان دے رلیا سنگ ہاں میں

روزِ محشر نے فیصلے سنن خاطر

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

روزِ محشر نے فیصلے سُنن خاطر

حُکم نال مخلُوق تمام اُٹھسی

کوئی دوزخی اُٹھسی غمگین ہو کے

کوئی جنتی لین انعام اُٹھسی

اپنے ہتھ وِچ پھڑیا اعمال نامہ

اپنے عملاں دا لین انجام اُٹھسی

کیتے عمل جو لکھے تقدیر وِچ توں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کِیتے عمل جو لِکھے تقدیر وِچ تُوں

مولا مُجرم بناویں تے تیری مرضی

تیری ہمت بغیر میں کہہ کردا  

ایویں بُرا مناویں تے تیری مرضی 

جس تِھیں چائیں جو چائیں آپ کرائیں 

مَتھے میرے لگاویں تے تیری مرضی 

منکر جھوٹ بولے آکھے سچ کہندا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

دیوانیاں نی محفل وِچ بہہ کے تے 

مُنکر جھوٹ بولے، آکھے سچ کہندا 

کتنا ظُلم اے دیکھو جنابِ عالی 

اَساں لال دَسیا، اُگوں کُجھ کہندا 

اِک تے عشق نے عاجز بنایا اتنا 

دُوجا یار وِچ مستی نے مچ کہندا 

حال کی پچھناں ایں دیوانیاں دا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

 حال کی پُچھناں ایں دیوانیاں دا 

 تینوں کی دَساں ہویا کُجھ وی نہیں

 اِس اُٹھدی جوانی دے وِچ آ کے 

 تینوں کی دَساں ہویا کُجھ وی نہیں 

 ہویا ہوشوں بے ہوش نہ ہوش رہیا

 تینوں کی دساں ہویا کُجھ وی نہیں

یار نے در ول بھل کر کے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

  یار نے دَر ول بھل کر کے اِک دن عشق  قلندر نال چَلی گئی آن 

عزت شان دی رکھی پرواہ کوئی نہ، بُؤا یار ناں مَلی کے کَھلی گئی آن 

عشقے پُچھیا تے میں گُفتار کِیتی، تیرے ہِجر اندر رولی رُلی گئی آن 

ہسدی ہسدی ویران ویرانؔ ہو گئی بھانبڑ عشقے مچایا تے بُھلی گئی آن 

سائیں فیاض ویران

شمع ہور جہی تے شعلہ ہور جہیا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

شمع ہور جہی تے شُعلہ ہور جہیا

 پتا کر لے عاشق پروانیاں تِھیں 

بِن ملاحاں نہیں کشتی پار چڑھدی

اوڑک غرق ہو جاندی انجانیاں تِھیں

بِنا مُرشداں نہ لبھن راہ سِدھے

پاویں پُچھ لے ہور سیانیاں تِھیں 

کشتی دور ساحل کناریاں تھیں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

 

                                 کشتی  دُور ساحل کناریاں تِھیں                                  

رفتہ رفتہ گرداب ول جاندی رہ گئی 

ادھر رہی بہار وِچ رونقان تے

ادھر خزاں غریب تے چھاندی رہ گئی 

ادھر موج در موج  یاد رہے در اُتے

ادھر لہر غمان دی جگر کھاندی رہ گئی

حضرتِ عشق اوراں ایسا قید کیتا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

       حضرتِ عشق اوراں ایسا قید کیتا کوشش نال زنجیر نہ کھل سکے  

    جھولی پائے انگار جو پُھل سمجی جل گیا وجود نہ ہی ڈھل سکے  

        سَٹیا آتشِ ہجراں نے وِچ عشق جتھے وصل نی ہَوا نہ جُھل سکے

         کھا گیا جگر درویشؔ یاداں بھلن والے نوں اسی نہ بُھل سکے

     سائیں فیاض ویران 

                اِتھے ہِک گَل نوٹ کرنی بڑی ضروری اے کہ سائیں فیاض ویرانؔ ہوراں شروع چ درویشؔ نے تخلص نال وی شاعری کیتی اے۔

پی کے زہر پیالہ اس عشق والا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

پی کے زہر پیالہ اِس عشق والا

  دل سِیخاں پر لایا تے تیرے پِچّھے

کَکھاں وانگ میں وِچ گَلیاں

اپنا آپ رولایا تے تیرے پِچّھے

اس عشق نی رِیت وِچ مست ہو کے

اپنا حُسن گمایا تے تیرے پِچّھے

اک واری مڑ کے آ جا دل جانیاں اوئے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

  

اِک واری مُڑ کے آ جا دل جانیاں اوئے

سینے وِچ جدائیاں دے داغ رہندے

ہُنڑ تے گَل کوئی سمجھ وِچ آؤندی نئیں

کر کر سوچاں تے خُشک دماغ رہندے

تُوں کدھر گیا ایں اِس باغ دیا مالیا اوئے

تیرے وصل بنا ترسدے باغ رہندے

پہاویں لکھ ستم کر میری جان اتے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

پہاویں لَکھ ستم کر میری جان اُتے

جے میں اکھ اٹھائی تے گَل کریاں

منگیا رب کولوں سدا وصل میں تیرا

جے میں منگی جدائی تے گَل کریاں

تیری محبت وِچ رہساں میں عمر ساری

بزم غیر دی سجائی تے گَل کریاں

کی دساں عقل نی کم کردی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کی دَسّاں عقل نی کم کردی

بے وفا وی ایں، وفادار وی ایں

آپے کرے زخم، آپے لاوے پٹیاں

کرنا نفرت، تے کرنا پیار وی ایں

دو دن راضی، ناراض دن چار رہنا ایں

بھولا بھالا او سجناں ہوشیار وی ایں

نارہ مٹور نی وِچ بستی کہلے مکان وِچ رہندا انسان کہلا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

نارہ مٹور نی وِچ بستی

کہلے مکان وِچ رہندا انسان کہلا

ڈیرے مار ویرانے نے وِچ جا کے

اپنے دُکھ درد کردا بیان کہلا

دُنیا آکھے، اے عاشق ویران کیسا

بڑیاں مُدتاں تُوں رہندا پریشان کہلا

ہے ساں فیاض پرعشق ویران کیتا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

  ہے ساں فیاض پرعشق ویرانؔ کِیتا

  بیٹھا وِچ ویرانے پریشان ہو کے

  سب کُجھ تکدا سُنڑدا پر بولدا نہ

  سِتم پئیا سہندا ناداں ہو کے

  اِک تیرے آسرے تے دُنیا چھوڑی 

  تُوں وی رحم نہ کِیتا جانان ہو کے

ہوا نال ٹکراں اپر قہر خدا میرے دا

ہوا نال ٹکراں

اُپر قہر خدا میرے دا

ہیٹھاں لَکھ بلاواں

سب راہواں تے موت کھلوتی

کیہڑے پاسے جاواں

منیر نیازی

شہر دے مکان اپنے ای ڈر توں

شہر دے مکان

اپنے ای ڈر توں

جُڑے ہوئے نیں

اک دُوجے دے نال

منیر نیازی

ویہڑے وچ جد ماں نئیں رہندی

ویہڑے وچ جد ماں نئیں رہندی

ٹھنڈی مِٹھی چھاں نئیں رہندی

جتھے بہہ کے کُھل کے روئیے

انج دی کوئی تھاں نئیں رہندی

راشد مراد

کدھرے مُکدی نظر نئیں پیندی

اک دعا

کدھرے مُکدی نظر نئیں پیندی

کافر کالی راہ

اجے سلامت رکھیں ربا

اِک دِیوے دی لو

اِک سُفنے دا ساہ

یوسف حسن

کس نُوں آکھاں دوشی تے ہُن کس نُوں دیاں دُہائی میں

کس نُوں آکھاں دوشی تے ہُن کس نُوں دیاں دُہائی میں

جس دے کنڈیاں زخمی کیتا، بُوٹی آپے لائی میں

سعید بیتابؔ