جدید پنجابی شاعری
فضل حسین گجراتی دی وفات تے نوحہ
ہے سی جس مستانے دا میکدہ مقام غزل دا
بھرا بھرایا ٹُٹ گیا جے رندو جام غزل دا
دسدی پیر فضل بِن اج نہیں ٹور ایہدی مستانی
کُھس گیا اے اج غزل تھیں مست خرام غزل دا
ٹکراں مارے پیر بناں پئی سوچ نماز کویلی
خالی چھڈ کے صفاں غزل دیاں گیا امام غزل دا
اکھاں مل مل ویہندے نیں پئے فلک غزل دے تارے
ڈُب گیا وچ نوری ساگر دے ماہِ تمام غزل دا
دِسے سوہنیاں وِچ نہ سن کے اج اوہ بھاجڑ پیندی
نہ اوہ رنگ غزل دا، نہ اوہ اثر کلام غزل دا
ہس ہس سوہنے روسے اوہنوں ہیسن آپ مناندے
لاندا فضل جدوں سی تھاں سر کوئی دام غزل دا
ڈِٹھا عشق نہ نال غزل دے اج پھردا وچ راہواں
کرے قبول نہ بھڑک حُسن دی ادب سلام غزل دا
لالا تنکے گھریاں پھولن بیٹھے دور شکاری
دِسے پیا شکاروں خالی وچھیا دام غزل دا
گم گئیاں وچ اُڈدیاں دُھوڑاں زُلف غزل دیاںلشکاں
ڈُبا وچ ہنیریاں دسے مُکھڑا شام غزل دا
وجے بُوہے اج غزل دے پے وچ ڈُونگھیاں سوچاں
دِسے پیا اداس وچارہ چہرہ بام غزل دا
کھولئی کس خونخوار ایہدے توں اج تلوار غزل دی
اڈیاں چُک چُک ویکھے خالی منہ نیام غزل دا
ٹُٹے ساز غزل دے نال ای مُکے راز غزل دے
دِسدا اے پیا جو کُجھ ہوسی ہُن انجام غزل دا
منگدا گیائے فضل وی ساتھی غزل گوواں دیاں خیراں
لا گیا اے کجھ یاراں تے اوہ آپ الزام غزل دا
سوز غزل دے تاء وچ تپدا گیا غزال پیامی
دے گا کون سمے نوں دَسو ہُن پیغام غزل دا
نال فقیر اساڈے ہُن نہیں فضل کدی رل بہناں
باجھ اوہدے پئے اسیں کراں گے ناں بدنام غزل دا
ڈاکٹر فقیر محمد فقیر
