ٹالھیاں دے کول
اکھاں دی دہلیز تے
بیٹھی ہوئی رِیجھ نوں
چن دی اُڈیک نے
کیتی اے کویل وے
بُھکھا بھانا سوں گئیا
ہنجوواں دا میل وے
بُلھاں دی بنیر تے
سُتی ہوئی ڈانجھ نوں
بدلاں دی تانگھ نے
کیتا اے فقیر وے
کھیڑیاں نوں پچ گئی
رانجھنے دی ہیر وے
سوچاں دی دھریک تے
ٹنگی ہوئی یاد نوں
واء دے سلوک نے
کر دِتا دُور وے
ایدکاں وی انبیاں نوں
لگیا نہیں بُور وے
دلاں دی دیوار تے
جمّی ہوئی سانجھ نوں
وِتھاں دی جھریٹ نے
دِتا اے اُدھیڑ وے
شیشیاں چ پئی ہوئی
جاندی نہیں تریڑ وے
ساہواں دے سریر تے
اُگی ہوئی آس نوں
دُھپ دی ہواڑ نے
دِتا اے مدھول وے
شُوکدا اے سپ کوئی
ٹالھیاں دے کول وے
ارشاد سندھو
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.